Halicz (miasto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Halicz
Галич
Ilustracja
Zamek w Haliczu
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankiwski

Rejon

iwanofrankiwski

Powierzchnia

24,67 km²

Wysokość

222 m n.p.m.

Populacja (2020)
• liczba ludności


6193

Nr kierunkowy

+380 3431

Kod pocztowy

77100

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Halicz”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Halicz”
Ziemia49°07′30,08″N 24°43′46,85″E/49,125022 24,729681
Strona internetowa
Ratusz w Haliczu
Halicz i okolice, rok 1889
woj. stanisławowskie, II Rzeczpospolita
herb miasta Halicz XIV wiek

Halicz[1] (ukr. Галич, Hałycz, łac. Halicia) – miasto na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie iwanofrankiwskim. W latach 1945–2020 siedziba rejonu halickiego.

Liczy 6193 mieszkańców (2020)[2], dla porównania spis powszechny w 2001 zanotował ich 6406[3]. Przemysł spożywczy, drzewny i materiałów budowlanych[4]. Przez miasto przebiega ukraińska droga krajowa N09. Znajduje tu się stacja kolejowa Halicz, położona na linii LwówCzerniowce.

Miasto królewskie położone było w XVI wieku w województwie ruskim[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historia przynależności Grodów Czerwieńskich i Rusi Czerwonej

W X i XI wieku na obszarze Grodów Czerwieńskich. Od 1144 główny gród Księstwa halickiego[6]. Od 1199 stolica Rusi Halicko-Wołyńskiej, jedno z największych miast Rusi Kijowskiej. Po śmierci księcia halickiego Romana w bitwie pod Zawichostem (1205), od roku 1206 królestwo halicko-włodzimierskie pod berłem króla Węgier Andrzeja II, później Daniela I Halickiego i dynastii Romanowiczów. W 1241 zniszczone przez mongolskie oddziały Batu-chana. Po śmierci ostatniego księcia halicko-włodzimierskiego Jerzego II Trojdenowicza w 1349 objęty we władanie przez Kazimierza Wielkiego. Po śmierci Kazimierza Wielkiego w latach 1370–1387 w Królestwie Węgier, w 1387 przyłączone przez Jadwigę Andegaweńską do Królestwa Polskiego. Miasto zachowało obowiązek udzielania stacji[7]. W okresie Rzeczypospolitejziemia halicka, województwo ruskie. Po I rozbiorze Polski w 1772 r. w zaborze austriackim, ostatecznie powiat halicki kraju koronnego Galicji w składzie Austro-Węgier, do ich upadku. Od 1 listopada 1918 do maja 1919 pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. W II Rzeczypospolitej – gmina Halicz, powiat i województwo stanisławowskie.

W 1367 w Haliczu utworzono arcybiskupstwo rzymskokatolickie przeniesione następnie przez błogosławionego Jakuba Strzemię do Lwowa, zaś w 1370 prawosławne.

Od średniowiecznej łacińskiej nazwy Halicza – Galicia, pochodzi nazwa – Galicja.

Kalendarium[edytuj | edytuj kod]

Węgry

  • IX wiek Węgry
    • przed 895 rokiem – według Gesta Hungarorum Almos (ojciec Arpada) zdobywa (bezkrwawo) Halicz, gdzie przebywa jakiś czas, zabierając na zakładników synów halickiej arystokracji; kronika nie podaje dokładnej daty, ale musiało to być przed śmiercią Almosa w 895 r.
    • rok 898 pierwsza wzmianka o grodzie autorstwa nieznanego z imienia kronikarza, z zapisu wynika, że w Haliczu przebywali Węgrzy

Ruś Kijowska

Ruś Halicko-Włodzimierska

  • od 1054 do 1340 Ruś Halicko-Włodzimierska (Księstwo halicko-wołyńskie):
    • 1097 na skutek ugody w Lubeczu gród dostaje się pod rządy Rościsławowiczów
    • lata 1099, 1206 (1149–1152), (1214–1220), 1227–1229 okres wpływów węgierskich
    • 1187 pod panowaniem Jarosława Ośmiomysła (myślący za ośmiu) (1153–1187)
    • 1206 król Węgier Andrzej II zostaje obrany królem Halicza i Włodzimierza, po łacinie „Rex Galiciae et Lodomeriae” – okres panowania jeden rok
    • 1208 – Igorewicze siewierscy (Rościsław, Roman, Światosław) mordują w Haliczu 500 najważniejszych bojarów wołyńskich
    • W roku 1210 król Andrzej II postanowił zastąpić panującego w Haliczu Włodzimierza swoim podopiecznym starszym synem Romana – Danielem
    • rok 1238 na tronie w Haliczu zasiadł Daniel Halicki, popierany przez księcia krakowskiego Bolesława Wstydliwego. W tym roku książę polski ufundował klasztor franciszkanów[8]. Z kolei św. Jacek Odrowąż założył. klasztor dominikanów[9].
    • od 1239 pod panowaniem księcia halickiego Kolomana, brata króla Węgier Beli IV
    • okres od 1239–1339 pod zwierzchnictwo lenne chanatu tatarskiego
    • od roku 1323 pod panowaniem księcia Jerzego II

Rządy Kazimierza Wielkiego i Ludwika Andegaweńskiego (1340–1387)

Królestwo Polskie i Rzeczpospolita Obojga Narodów (1387–1772)

W zaborze austriackim (1772–1918)

Zachodnioukraińska Republika Ludowa i II Rzeczpospolita

ZSRR

Ukraina

  • Od roku 1991 miasto rejonowe w obwodzie iwanofrankiwskim na niepodległej Ukrainie

Demografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1870 rok: ok. 3 tys. mieszkańców, w tym 839 Żydów[17],
  • 1900 rok: ok. 4,9 tys. mieszkańców, w tym 1454 Żydów i 114 Karaimów[17],
  • 1921 rok: 3442 mieszkańców, w tym 1889 Ukraińców, 916 Polaków, 582 Żydów i 55 osób innej narodowości[15],
  • 1931 rok: 4386 mieszkańców[15],
  • 1939 rok: ok. 4,6 tys. mieszkańców, w tym 1060 Żydów[14],
  • 2011 rok: 6307 mieszkańców[18].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • Cerkiew św. Pantalejmona z około 1219 roku we wsi Szewczenkowe (3 km na pn.-zach. od miasta) na terenie dawnego, zanikłego grodu halickiego[19][20]. Jedyny zachowany zabytek architektury romańskiej na terenie zachodniej Ukrainy, zbudowany przypuszczalnie podczas panowania węgierskiego[21]. W 1611 roku opuszczona cerkiew została przemieniona w kościół św. Stanisława i przebudowana w stylu barokowym, w wyniku czego w dużej mierze utraciła swój charakter. W okresie panowania polskiego miejsce to nazywało się Święty Stanisław, a obok kościoła znajdował się klasztor franciszkanów.
  • Zamek Halicki króla Kazimierza Wielkiego z XIV wieku, przebudowany przez Franciszka Corazziniego z Awinionu w XVII w., od zdobycia go przez Turków w roku 1676 w ruinie, część murów rozebrano na rozkaz Austriaków w roku 1796
  • kaplica katolicka pw. św. Katarzyny na zamku (w ruinie)
  • kościół katolicki pw. Wniebowzięcia NMP, którego budowę w południowym narożniku rynku rozpoczęto w roku 1710, a ukończono około roku 1780 w stylu późnobarokowym. W 1937 roku rozpoczęto prace remontowe. Po 1946 roku kościół zamknięto i umieszczono w nim magazyny i sklepy, a od około 1965 roku mieści się w nim kino. Obecnie od frontu kościół jest przysłonięty powojennym budynkiem. Bogate dawniej wyposażenie zostało zniszczone. W 1997 r. kościół został odzyskany przez katolików[22]. Obecnym proboszczem (od 2006 r.) jest ks. Jacek Waligóra[23]. W 2019 r. arcybiskup lwowski Mieczysław Mokrzycki ustanowił tu sanktuarium bł. Jakuba Strzemię[24].
  • Cerkiew Bożego Narodzenia z 1825 r., znacznie później przebudowana
  • cmentarz karaimski z XVII wieku
  • most żelazny z 1910 roku (konstrukcja fabryki Zieleniewskiego w Krakowie)
  • ratusz miejski, wcześnie był to klasztor OO. Franciszkanów zamieniony przez władze austriackie pod koniec XVIII w. na magistrat
  • zabudowa przyrynkowa

Zabytki dawnego książęcego grodu Halicz położone na terenie dzisiejszej wsi Kryłos w odległości 6 km na pd od miasta:

  • wały grodu książęcego Halicz z IX-XIII wieku
  • fundamenty katedry Uspieńskiej z XII wieku – świątynia ta była najważniejszą budowlą sakralną na terenie Rusi Czerwonej. Wokół niej znajdowała się książęca część kompleksu grodowego. Sobór miał wymiary 32,4 × 37,5 m[25].
  • fundamenty 14 cerkwi z XII-XIII wieku[potrzebny przypis]
  • cerkiew Uspieńska z ok. 1584 r. z fundacji szlachcica Marka Szumlańskiego
  • kaplica św. Bazylego z XVI wieku
  • pałac metropolitów unickich XVII-XVIII wieku (ob. muzeum)
  • kurhan Hałczyna Mogiła
  • skansen budownictwa drewnianego rejonu Przykarpacia
  • fundamenty cerkwi kamiennej z podhalickiego uroczyska Cwyntaryśka
  • fundamenty cerkwi pod wezwaniem św. Cyryla Aleksandryjskiego (lub śś. Cyryla i Metodego) odsłonięte na uroczysku Kyryliwka w pobliżu wsi Szewczenkowie
  • fundamenty romańskiego kościoła katolickiego Zwiastowania NMP wzniesionego w latach 1215–1219 na uroczysku Cerkwyśka, czyli w okresie, gdy Halicz znajdował się we władaniu wojsk polsko-węgierskich

Ludzie związani z Haliczem[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Haliczem.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
  2. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2020 року. (ukr.).
  3. Liczby ludności miejscowości obwodu iwanofrankiwskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
  4. Halicz, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-07].
  5. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 167.
  6. Halickie, Księstwo, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-12-16].
  7. Tadeusz Brzeczkowski, Podatki zwyczajne w Polsce w XV wieku, w: Acta Universitatis Nicolai. Copernici, Historia XVIII – Nauki Humanistyczne”, z. 128, Toruń 1982, s. 58.
  8. Józef Pełeński, Halicz w dziejach sztuki średniowiecznej, 1914, s. 192 [dostęp 2018-12-23].
  9. Wielcy święci, kamien.biz [dostęp 2022-11-19].
  10. „Dziełem rzeczywistych twórców unii polsko-litewskiej i kierowników polskiej polityki był akt formalnego objęcia Rusi Halicko-Włodzimierskiej pod władzę Polski (1387). Aktu tego dokonała Jadwiga jako sukcesorka Ludwika, a chodziło w nim przede wszystkim o uchylenie zwierzchności węgierskiej nad tym krajem, utrwalonej po śmierci Kazimierza Wielkiego”, Jerzy Wyrozumski, Historia Polski do roku 1505, Warszawa 1978, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 250.
  11. Maurycy Horn, Najstarszy rejestr osiedli żydowskich w Polsce w 1507 r., „Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego” 1974, nr 3 (91), s. 14.
  12. Tekst deklaracji opublikowany w:Dz.U. z 1923 r. nr 49, poz. 333.
  13. 16 sierpnia 1945 Umowa graniczna pomiędzy Polską a ZSRR z 16 sierpnia 1945 roku.
  14. a b Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6, s. 199.
  15. a b c Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Eugeniusz Różański, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939-1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 486, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC 261139661.
  16. Archiwum Adama Bienia. Akta Narodowościowe (1942–1944), oprac. Jan Brzeski, Adam Roliński, Kraków 2001, s. 296.
  17. a b Demografia. Wirtualny sztetl. [dostęp 2016-01-10].
  18. Державний комітет статистики України. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2011 року, Київ-2011 (doc). stat6.stat.lviv.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-10)].
  19. Вол. Дідух. Пантелеймонівський храм – перлина білокам'яного зодчества. „Пам'ятки України”, 6 (червень 2013), s. 22–29. (ukr.).
  20. Олександр Головко. Останній похід князя Романа Мстиславича у джерелах та історичній думці. „Український історичний журнал”, К., № 4 (487), липень-серпень 2009, s. 40. ISSN 0130-5247. (ukr.).
  21. Rafał Quirini-Popławski, Rzeźba przedromańska i romańska w Polsce wobec sztuki włoskiej, Wydawnictwo UJ, 2006 Kraków, s. 67.
  22. Maksymilian Sas, Halicz, w: Topografia sakralna ziem wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, pod redakcją Melchiora Jakubowskiego, Maksymiliana Sasa i Filipa Walczyny, 2016, s. 54–62, ISBN 978-83-65248-08-4.
  23. ks. Jacek Waligóra, www.rkc.lviv.ua [dostęp 2022-11-19].
  24. Katolicka Agencja Informacyjna KAI, Nowe sanktuarium rzymskokatolickie w Haliczu | eKAI, eKAI | Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej, 27 września 2019 [dostęp 2022-11-19].
  25. Zarys stanu badań nad wczesnośredniowieczną murowaną architekturą sakralna Rusi Halickiej | Studenckie Koło Naukowe Archeologii Doświadczalnej, archeologiadoswiadczalna.wordpress.com [dostęp 2017-11-23] (pol.).
  26. Wybory do Rady Państwa.Kurjer Stanisławowski”, 1047, 15 października 1905, s. 1.
  27. Zwycięstwo.Kurjer Stanisławowski”, 1050, 5 listopada 1905, s. 1.
  28. Wybory do Rady Państwa.Kurjer Stanisławowski”, 1042, 5 września 1905, s. 1.
  29. Zwyciężył Teofila Okunewskiego, wyznaczonego kandydatem przez ruski szerszy komitet narodowy z V kurii → zob. Wybory do Rady Państwa.Kurjer Stanisławowski”, 1044, 24 września 1905, s. 1.
  30. Adam Boniecki: Kosińscy. [W:] Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 11. Warszawa: Warszawskie Towarzystwo Akcyjne Artystyczno-Wydawnicze, 1907, s. 274.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]