Halina Chrostowska
 Halina Chrostowska w latach 60. | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1929 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 1990 |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
grafika, rysunek |
| Odznaczenia | |
 
| |
Halina Chrostowska (ur. 25 lipca 1929[1] w Warszawie, zm. 22 kwietnia 1990 tamże[2]) – graficzka, rysowniczka, pedagog, działaczka artystyczna.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w rodzinie Stanisława Ostoi-Chrostowskiego i Anny (1897–1978)[3]. W latach 1946–1950 studiowała w warszawskiej ASP: grafikę w pracowni prof. Tadeusza Kulisiewicza oraz malarstwo w pracowni prof. Jana Cybisa[2]. Od 1950, niemal do śmierci, pracowała na tej uczelni jako pedagog[2]. W latach 1962–1989 kierowała pracownią grafiki warsztatowej[2] i brała udział w działaniach Związku Polskich Artystów Plastyków.
Debiutanckie prace zgodne z doktryną socrealizmu, krótko potem zastąpiła pasja do poszukiwań formalnych i technicznych. Początkowo eksperymenty objęły przede wszystkim fakturę czarno-białej odbitki graficznej, np. w cyklach Astralny (1957) lub Komedianci (1961–1963). Artystka łączyła różne techniki druku – trawione płyty metalowe z linorytami i drzeworytami. Od 1968 roku tworzyła grafiki barwne – jak w cyklach Portrety, czy Figury – zacierając stopniowo granice między grafiką a malarstwem. Na skutek zatrucia oparami kwasu azotowego i związanego z nim uszkodzenia nerwów dłoni, artystka musiała przerwać na długo pracę w dotychczas stosowanych technikach. Halina Chrostowska stworzyła w tym czasie cykl Ręce (połowa lat 70.), na który składają się rysunki przedstawiające dłonie oraz odciski dłoni artystki na metalowych płytach pokrytych lakierem. Od 1977 wykonywała odbitki łączące grafikę z malarstwem i kolażem. Od 1988 wprowadziła do swego warsztatu sitodruk i kontynuowała eksperymenty malarskie[4].
Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 179-4-23)[5].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (1955)[6]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6]
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za cykle akwafort: Powstanie Kościuszkowskie, PGR-y i Warszawa (1955)[7]
- II nagroda i srebrny medal w Międzynarodowym konkursie i wystawie, towarzyszącym V Światowemu Festiwalowi Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955)
- nagroda Muzeum Ohara (1960)
- złoty medal na II Międzynarodowym Biennale Grafiki we Florencji (1970)
Źródło:[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mariusz Olczak podaje datę 25 października 1927 w „Korweta” Referat 999 Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej/wybór i opracowanie ikonografii Mariusz Olczak. Warszawa: Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 2020, s. 63. ISBN 978-83-953038-9-0.
- ↑ a b c d Halina Chrostowska – Wirtualny Leksykon Biblioteki Głównej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie [online], leksykon.asp.waw.pl [dostęp 2021-05-06].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW OSTOJA-CHROSTOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-07-03].
- ↑ a b Halina Chrostowska | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2024-07-03] (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANTONI CHROSTOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
- ↑ a b Halina Chrostowska Grafika - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki [online], zacheta.art.pl [dostęp 2024-07-03] (pol.).
- ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-03].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bożena Kowalska, Wielcy nieobecni. Halina Chrostowska (1929–1990), Sztuka.pl (164–5) 11–12/2009.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Halina Chrostowska, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22].
- Benedykt Jerzy Dorys: Portret Haliny Chrostowskiej. Cyfrowa Biblioteka Narodowa. Fotografia.