Zespół pedunkularny Lhermitte’a
Zespół pedunkularny Lhermitte’a (omamy pedunkularne, halucynoza pedunkularna, halucynacje szypułkowe[1], ang. [Lhermitte's] peduncular hallucinosis) – rzadki zespół neuropsychiatryczny. Zespół ten spowodowany jest organicznym uszkodzeniem mostu i konarów móżdżku. Objawia się niezwykłymi parahalucynacjami, w których pacjent ma wrażenie, że widzi grupy pomniejszonych osób („liliputów”), małe zwierzątka, bawiące się dzieci. W większości przypadków zachowane jest rozeznanie pacjentów co do nierealności treści halucynacji. Halucynacje często odbierane są przez pacjentów jako kłopotliwe, uciążliwe, niekiedy jako interesujące lub zabawne[2].
Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]
Charakterystyczne cechy zespołu to (według Kölmela)[3]:
- zwykle występują halucynacje wzrokowe, ale mogą też dotyczyć innych zmysłów
- zwykle obejmują całe pole widzenia
- omamy są żywe i pełne ruchu, ale zwykle ubogie w kolory
- zróżnicowana tematyka halucynacji
- występują przez wiele dni lub nawet tygodni
- nie wiadomo, czy ruchy gałek ocznych wywołują te objawy
- większość epizodów trwa kilka sekund i występuje o zmroku lub w ciemności.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jako pierwszy opisał go w 1922 roku Jean Lhermitte[4]. W 1923 roku serię przypadków przedstawił Gilbert Horrax, który dokonał również przeglądu piśmiennictwa, cytując m.in. prace Westphala i Hughlingsa Jacksona. Kolejne przypadki opisał w 1927 roku Ludo van Bogaert[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jaracz J. 2.4. Zaburzenia psychiatryczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu. [w:] : Bilikiewicz A., Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J. (red.) Psychiatria. Tom II. Psychiatria kliniczna. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner Wrocław 2002 ISBN 83-87944-72-6. s. 125-126
- ↑ Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J.: Psychiatria. Tom 2.. Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 2010, s. 125. ISBN 978-83-7609-102-0.
- ↑ Peduncular hallucinations. J Neurol (1991) 238:457-459
- ↑ Lhermitte J. Syndrome de la calotte pédonculaire. Les troubles psychosensorielles dans les lésions du mésencéphale. „Revue Neurologique”. 38, s. 1359–1365, 1922.
- ↑ Van Bogaert L. L’hallucinose pédonculaire. „Revue Neurologique”. 47, s. 608–617, 1927.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anthony H. Risser, Frank C. Powell. Lhermitte's Peduncular Hallucinosis. 1993
- Peduncular Hallucinosis: Insights from a Neurosurgical Point of View. Neurosurgery.57(5):E1068, November 2005
- Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria. Psychiatria Kliniczna.. T. 2. Wrocław: Elsevier Urban & Parner, 2011. ISBN 978-83-7609-106-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lhermitte's hallucinosis w bazie Who Named It (ang.)
