Hanna Gill-Piątek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hanna Gill-Piątek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1974
Łódź

Zawód, zajęcie

działaczka polityczna i samorządowa, konsultantka, publicystka

Stanowisko

posłanka na Sejm IX kadencji (2019–2023)

Partia

Zieloni, Wiosna, Polska 2050

Odznaczenia
Biały Krzyż „Honor et Gloria”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Hanna Beata Gill-Piątek z domu Stachowiak[1] (ur. 13 kwietnia 1974 w Łodzi[2]) – polska działaczka polityczna i samorządowa, konsultantka w zakresie rewitalizacji, publicystka, posłanka na Sejm IX kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[3], następnie studiowała grafikę i malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz na Akademii Sztuki w Szczecinie[4], gdzie w 2017 (po przerwaniu studiów w 2000[5]) otrzymała tytuł zawodowy licencjata na podstawie pracy pt. Kontener. Instrukcja obsługi dla artystów napisanej pod kierunkiem Mikołaja Iwańskiego[6]. W 2023 uzyskała magisterium na Wydziale Prawa i Administracji Uczelni Łazarskiego w Warszawie[7]. W latach 2000–2006 pracowała jako grafik i projektantka w warszawskich agencjach reklamowych (w tym w Lemon Sky JWT Warsaw, HAVAS Worldwide Warsaw, Dream Studios i Ad Fabrika FCB)[8]. Została także absolwentką Szkoły Liderów Społeczeństwa Obywatelskiego[5]. W 2005 została jedną z liderek Stowarzyszenia „Chomiczówka Przeciw Degradacji”[9], współtworzyła Ogólnowarszawski Ruch na Rzecz Obwodnicy Pozamiejskiej „Nie Przez Miasto!”[10].

Była stałą felietonistką m.in. „Gazety Wyborczej” (w tym „Dużego Formatu”[5]), „Przekroju”, „Dziennika Łódzkiego” i „Dziennika Opinii Krytyki Politycznej”[4]. Teksty publicystyczne poświęca tematyce lokatorskiej, prawom kobiet i demokracji lokalnej.

Od 2014 do 2016 zatrudniona była w biurze ds. rewitalizacji Urzędu Miasta Łodzi, gdzie kierowała łódzkim projektem pilotażowym, realizowanym na zlecenie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju[5][11]. Efektem projektu było powstanie pierwszego w Polsce centrum wiedzy na temat rewitalizacji[12][13]. W latach 2016–2017 pracowała jako p.o. dyrektora Wydziału Spraw Społecznych w Urzędzie Miasta Gorzowa Wielkopolskiego[14]. Była ekspertką przy rządowych programach z zakresu rewitalizacji[8]. Była też doradczynią w Związku Miast Polskich[2].

Działalność społeczna i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Hanna Gill-Piątek na proteście przeciwko rosyjskiej agresji na Ukrainę (2022)
Hanna Gill-Piątek, Małgorzata Gosiewska i Aleksandra Gajewska na wydarzeniu „Bielany dla wolnej Ukrainy” (2022)

Związana ze środowiskiem „Krytyki Politycznej”. W latach 2011–2014 prowadziła Świetlicę Krytyki Politycznej w Łodzi[12][15], której w 2011 przyznano wyróżnienie „Punkt dla Łodzi”[16]. Zespół Klubu Krytyki Politycznej w Łodzi otrzymał odznakę „Za Zasługi dla Miasta Łodzi” (2016)[17] oraz wyróżnienie „Punkt dla Łodzi” (2018) za upamiętnienie rewolucji z 1905[18].

Hanna Gill-Piątek w 2011 została też działaczką Kongresu Ruchów Miejskich[5][12][19]. Jest autorką happeningów i akcji artystycznych, np. Marszu Tyłem w obronie tolerancji, organizowanego z Joanną Rajkowską na Festiwalu Malta (2010)[20]. W 2017 na trzy dni zamieszkała w kontenerze postawionym w centrum Szczecina, aby wskazać na los osób po eksmisjach[12][21]. Członkini Rady Programowej Kongresu Kobiet[22] i rady Metropolitalnego Kongresu Rewitalizacji[12][11].

Wraz z Henryką Krzywonos napisała książkę pt. Bieda. Przewodnik dla dzieci, uznaną za książkę dekady akcji „Cała Polska czyta dzieciom”[5]. Uzyskała za nią nominację do „Okularów Równości” przyznawanych przez Fundację im. Izabeli Jarugi-Nowackiej[23].

W latach 2006–2018 należała do Partii Zieloni[4], w której pełniła funkcję sekretarza Zarządu Krajowego[10] i zasiadała w Radzie Krajowej[24]. Dwukrotnie (w 2006 i 2010) kandydowała na radną Warszawy[25][26]. Jako przedstawicielka Zielonych w wyborach w 2015 wystartowała do Sejmu z listy Zjednoczonej Lewicy[27]. Współzałożycielka ruchu Tak dla Łodzi[28]. W stowarzyszeniu o tej samej nazwie objęła funkcję sekretarza zarządu[29]. Z ramienia Tak dla Łodzi w wyborach samorządowych w 2018 kandydowała bez powodzenia do rady miasta[30]. W 2019 została koordynatorką nowo powstałej partii Wiosna na okręg piotrkowski[31], w tym samym roku była też jej kandydatką w wyborach do Parlamentu Europejskiego[32].

W wyborach parlamentarnych w 2019 wystartowała do Sejmu z 2. miejsca na liście Sojuszu Lewicy Demokratycznej (jako przedstawicielka Wiosny) w okręgu łódzkim[33]. Uzyskała mandat posłanki IX kadencji[34], otrzymując 14 422 głosy[35]. W Sejmie została m.in. członkinią Komisji Finansów Publicznych, Podkomisji stałej do monitorowania systemu podatkowego, Komisji Infrastruktury, Podkomisji stałej do spraw budownictwa oraz gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej[7]. Wiceprzewodnicząca Łódzkiego Zespołu Parlamentarnego oraz Parlamentarnego Zespołu do spraw Polityki Migracyjnej i Integracyjnej, członkini m.in. Parlamentarnego Zespołu do spraw Równouprawnienia Społeczności LGBT+ i Parlamentarnego Zespołu ds. Walki z Wykluczeniem Transportowym, a także przewodnicząca Parlamentarnego Zespołu ds. Miast[7].

We wrześniu 2020 złożyła rezygnację z członkostwa w klubie parlamentarnym Lewicy i w partii Wiosna[36], dołączając do ruchu Szymona Hołowni – Polska 2050[37]. W listopadzie 2020 została wiceprzewodniczącą partii politycznej o tej samej nazwie[38] (zarejestrowanej w marcu 2021). W lutym 2021 wraz z Joanną Muchą i Pauliną Hennig-Kloską współtworzyła Koło Poselskie Polska 2050[39], którego została przewodniczącą[40]. 8 lutego 2023 ogłosiła rezygnację z członkostwa w ugrupowaniu Polska 2050[41]. W sierpniu 2023 dołączyła do klubu parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej[42]. W wyborach w tym samym roku z jej ramienia bezskutecznie kandydowała do Sejmu X kadencji[43].

W 2024 uzyskała natomiast mandat radnej Sejmiku Województwa Łódzkiego VII kadencji[44].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Wnuczka profesor Ireny Grajewskiej[45], córka Jacka i Marianny (pracowników naukowych)[1][46], była żona pisarza Tomasza Piątka[47]. Ma syna Martyna, łódzkiego artystę[45][48]. Jest osobą biseksualną[49].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Biały Krzyż „Honor et Gloria” – Ukraina, 2023[50]

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2006 Zieloni 2004 Rada m.st. Warszawy nr 5 656 (0,86%)N[25]
2010 Sojusz Lewicy Demokratycznej 339 (0,49%)N[26]
2015 Zjednoczona Lewica Sejm VIII kadencji nr 9 3256 (0,91%)N[27]
2018 Tak dla Łodzi Rada Miejska w Łodzi nr 5 427 (1,51%)N[30]
2019 Wiosna Roberta Biedronia Parlament Europejski IX kadencji nr 6 3614 (0,40%)N[32]
2019 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejm IX kadencji nr 9 14 422 (3,47%)T[35]
2023 Koalicja Obywatelska Sejm X kadencji 5508 (1,21%)N[43]
2024 Sejmik Województwa Łódzkiego nr 1 24 735 (10,22%)T[44]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Gill-Piątek H., Krzywonos H., Bieda. Przewodnik dla dzieci, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2010.
  • Gill-Piątek H., Powrót do Norwegii, w której nigdy nie byłam, [w:] Norwegia. Przewodnik nieturystyczny, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2011, s. 6–10.
  • Gill-Piątek H. i inni, Seriale. Przewodnik Krytyki Politycznej, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2011.
  • Gill-Piątek H., Martela B., Autostopem przez Chomiczówkę, [w:] Kamińska E., Makowski W. (red.), Tiry na tory. Poradnik walczących społeczności, Federacja Zielonych – Grupa Krakowska, Instytut Spraw Obywatelskich, Łódź-Kraków 2012, s. 44–61.
  • Marzec W., Piskała K. (red.), Gill-Piątek H. i inni, Rewolucja 1905. Przewodnik Krytyki Politycznej, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Łódź 2013.
  • Kowalczyk P. (red.), Gill-Piątek H. i inni, Obywatele decydują: poradnik działaczy obywatelskich, Fundacja Rozwoju Turystyki i Kultury, Instytut Spraw Obywatelskich, Łódź 2014.
  • Jadach-Sepioło A. (red.), Gill-Piątek H. i inni, Analiza dalszych, możliwych działań legislacyjnych Rządu po ewentualnym wejściu w życie ustawy o rewitalizacji, z uwzględnieniem wniosków z dyskusji toczącej się w trakcie konsultacji projektu, Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju, Warszawa 2015.
  • Gill-Piątek H., Kontenery. Instrukcja obsługi dla artystów, [w:] Kuźma I.B., Lange Ł. (red.), Mieszkanie i dom jako nieoczywistość kulturowo-społeczna, LangeL – Łucja Lange, Łódź 2017, s. 13–50.
  • Gill-Piątek H., Grunt-Mejer J., Krótkie historie rewitalizacyjne, [w:] Mazur H. (red.), Miasto na plus. Eseje o polskich przestrzeniach miejskich, Wysoki Zamek, Kraków 2018.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dane osoby pełniącej funkcje publiczne, katalog.bip.ipn.gov.pl [zarchiwizowane 2019-11-14].
  2. ↑ a b Hanna Gill-Piątek, mamprawowiedziec.pl [zarchiwizowane 2021-06-19].
  3. ↑ Nasz wiek. Gimnazjum i Liceum imienia Mikołaja Kopernika w Łodzi 1906–2006. Zarys historyczny. Wspomnienia, Henryk Władysław Skorek (red.), Łódź: I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi i Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, 2006, s. 535, ISBN 83-908655-0-5.
  4. ↑ a b c Hanna Gill-Piątek, wnp.pl [zarchiwizowane 2019-05-12].
  5. ↑ a b c d e f Szymon Bujalski, Gill-Piątek: „Największe poczucie winy mam wobec mieszkańców” [online], wyborcza.pl, 24 marca 2016 [dostęp 2019-05-12].
  6. ↑ Kontener. Instrukcja obsługi dla artystów [online], akademiasztuki.eu, 2017 [dostęp 2019-06-30].
  7. ↑ a b c Hanna Gill-Piątek [online], sejm.gov.pl [dostęp 2023-07-19].
  8. ↑ a b Hania Gill-Piątek [online], linkedin.com [dostęp 2020-01-18].
  9. ↑ Krzysztof Wołodźko, Miasto, lewica, feminizm – rozmowa z Hanną Gill-Piątek [online], nowyobywatel.pl, 17 września 2017 [dostęp 2020-01-18].
  10. ↑ a b Hanna Gill-Piątek, Zieloni Warszawa: Warszawa przyjazna ludziom? List do Marcina Wojdata [online], Zieloni Warszawa, 29 maja 2010 [dostęp 2021-06-23].
  11. ↑ a b Od założeń polityki do społecznej zmiany. Rewitalizacja w działaniu, czyli Metropolitalny Kongres Rewitalizacji [online], ikm.gda.pl, 18 sierpnia 2017 [dostęp 2019-05-09].
  12. ↑ a b c d e O mnie: Aktywistka, społeczniczka, kandydatka, gillpiatek.pl [zarchiwizowane 2019-05-05].
  13. ↑ Centrum Łodzi ma zachwycać, a nie przerażać. 4 mln zł na początek rewitalizacji [online], tvn24.pl, 1 sierpnia 2014 [dostęp 2019-05-12].
  14. ↑ Dariusz Wieczorek, Eliza Rudnicka p.o. dyrektora Wydziału Spraw Społecznych [online], gorzow.pl, 31 maja 2017 [dostęp 2019-05-12].
  15. ↑ Miasto, lewica, feminizm – rozmowa z Hanną Gill-Piątek [online], nowyobywatel.pl, 17 września 2017 [dostęp 2019-05-12].
  16. ↑ Punkt dla Łodzi – laureaci 2011, punktdlalodzi.pl [zarchiwizowane 2011-11-09].
  17. ↑ Odznaki „Za Zasługi dla Miasta Łodzi” [online], uml.lodz.pl [dostęp 2019-05-05].
  18. ↑ Punkt dla Łodzi – laureaci 2018, punktdlalodzi.pl [zarchiwizowane 2018-09-03].
  19. ↑ Kongres Ruchów Miejskich agituje [online], portalsamorzadowy.pl, 20 czerwca 2011 [dostęp 2019-05-12].
  20. ↑ Karolina Koziolek, Poznań: Pójdą tyłem od katedry do starej synagogi [online], gloswielkopolski.pl, 29 czerwca 2010 [dostęp 2019-05-05].
  21. ↑ Karolina Rogaska, „To śmietnik na ludzi”. Zamieszkała w kontenerze, bo tak żyje część Polaków [online], wp.pl, 26 września 2017 [dostęp 2019-05-05].
  22. ↑ Rada Programowa Kongresu Kobiet, kongreskobiet.pl [zarchiwizowane 2019-03-24].
  23. ↑ Okulary Równości przyznane!, kongreskobiet.pl, 2 marca 2012 [zarchiwizowane 2019-05-09].
  24. ↑ Zieloni Warszawa: Zieloni: nowe władze, nowy program [online], Zieloni Warszawa, 23 kwietnia 2010 [dostęp 2021-06-23].
  25. ↑ a b Wybory samorządowe 2006 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2021-06-23].
  26. ↑ a b Wybory samorządowe 2010 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2021-06-18].
  27. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-10-30].
  28. ↑ Marcin Darda, Koalicja TAK! przedstawiła w Łodzi swój zarząd. A w nim była radna PO Urszula Niziołek-Janiak i były poseł SLD Dariusz Joński [online], dzienniklodzki.pl, 26 marca 2018 [dostęp 2019-05-09].
  29. ↑ Zarząd, takdlalodzi.pl [zarchiwizowane 2019-05-05].
  30. ↑ a b Wybory samorządowe 2018 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-05-12].
  31. ↑ Hanna Gill-Piątek, wiosnabiedronia.pl [zarchiwizowane 2019-03-23].
  32. ↑ a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-05-12].
  33. ↑ Hanna Gill-Piątek, lewica2019.pl [zarchiwizowane 2019-09-24].
  34. ↑ Agata Szczerbiak, Kto dziś świętuje, a kogo zabraknie w Sejmie i Senacie? [online], polityka.pl, 14 października 2019 [dostęp 2019-10-15].
  35. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-10-30].
  36. ↑ Arkadiusz Jastrzębski, Hanna Gill-Piątek poza Wiosną. Rezygnuje też z klubu Lewicy [online], wp.pl, 8 września 2020 [dostęp 2020-09-08].
  37. ↑ Dorota Roman, Gill-Piątek odchodzi z Lewicy. Posłanka dołącza do ruchu Szymona Hołowni [online], wyborcza.pl, 8 września 2020 [dostęp 2020-09-08].
  38. ↑ Jacek Kozłowski członkiem założycielem partii Polska 2050 Szymona Hołowni [online], wnp.pl, 6 listopada 2020 [dostęp 2020-11-15].
  39. ↑ Koło Poselskie Polska 2050, sejm.gov.pl [zarchiwizowane 2021-02-17].
  40. ↑ Polska 2050 zakłada koło poselskie. Hołownia wskazał „naturalną kandydatkę” na przewodniczącą [online], gazeta.pl, 16 lutego 2021 [dostęp 2021-02-16].
  41. ↑ Posłanka Hanna Gill-Piątek opuszcza ugrupowanie Szymona Hołowni [online], onet.pl, 8 lutego 2023 [dostęp 2023-02-08].
  42. ↑ Klub Koalicji Obywatelskiej przyjął nowych parlamentarzystów [online], tvn24.pl, 17 sierpnia 2023 [dostęp 2023-08-17].
  43. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2023 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-10-19].
  44. ↑ a b Wybory samorządowe 2024 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2024-04-09].
  45. ↑ a b O mnie: Posłanka po twojej stronie, gillpiatek.pl [zarchiwizowane 2021-10-28].
  46. ↑ O mnie, gillpiatek.pl [zarchiwizowane 2023-08-05].
  47. ↑ Agnieszka Urazińska, Dla wielu pozostaje byłą żoną „Piątka od książek”, ale dla łodzian jest symbolem rewitalizacji z ludzką twarzą [online], wysokieobcasy.pl, 28 września 2019 [dostęp 2019-10-22].
  48. ↑ Hanna Gill-Piątek pęka z dumy. Jej syn to prawdziwy artysta. „Zanim zaczął chodzić, malował po ścianach” [online], fakt.pl, 26 października 2021 [dostęp 2021-10-26].
  49. ↑ Niech nas zobaczą w Sejmie [online], replika-online.pl, 23 listopada 2019 [dostęp 2019-12-08].
  50. ↑ РЕЄСТР НАГОРОДЖЕНИХ Білим хрестом „HONOR ET GLORIA” [online], vto-orden.com.ua [dostęp 2023-08-30] (ukr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hanna_Gill-Piątek&oldid=73470160”