Heksafluoroarsenian trifluorodiksenonu

Heksafluoroarsenian trifluorodiksenonu
Nazewnictwo
	Inne nazwy i oznaczenia
	heksafluoroarsenian trifluorobisksenonu, heksafluoroarsenian(V) trifluorodiksenonu(II), daw. sześciofluoroarsenian trójfluorodwuksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	Xe; 2AsF; 9
Inne wzory	[Xe; 2F; 3]+; [AsF; 6]−; , 2XeF; 2·AsF; 5
Masa molowa	508,49 g/mol
Wygląd	żółtozielone kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	50432-32-1
Właściwości
	Gęstość
	3,62 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	reaguje z wodą
Temperatura topnienia	99 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	[XeF; 3]+; [SbF; 6]−; , [XeF; 5]+; [AsF; 6]−;
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Heksafluoroarsenian trifluorodiksenonu, [Xe
2F
3]+
[AsF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i arsenu z fluorem otrzymany przez zespół Neila Bartletta w 1969 roku^[2].

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6^[3], XeRhF
6^[4] i XeRuF
6^[5] okazało się, że tą metodą można otrzymać pochodne tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski^[6]. Trzeba było poszukać innej metody syntezy – odpowiedzią okazała się synteza wykorzystująca odpowiedni fluorek ksenonu i pentafluorek metalu. Heksafluoroarsenian trifluorodiksenonu otrzymano w wyniku addycji difluorku ksenonu z pentafluorkiem arsenu prowadzonej w roztworze pentafluorku bromu^[2]^[7]^[8].

2XeF
2 + AsF
5 → [Xe
2F
3]+
[AsF
6]−

Jeżeli w reakcji tej powstaje również [XeF]+
[AsF
6]−
, to rozkłada się on w temperaturze 0 °C uwalniając AsF
5^[8].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Heksafluoroarsenian trifluorodiksenonu tworzy jednoskośne kryształy barwy żółtozielonej o gęstości 3,62 g/cm³. Temperatura topnienia wynosi 99 °C. W kontakcie z wodą ulega rozkładowi^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ ^a ^b F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.
↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.
↑ Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 87. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.
↑ ^a ^b Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 185. ISBN 981-02-2775-2.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Bartlett_1969-2] F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.

[Bartlett_1962-3] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Chernick_1962-4] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Bartlett_1963-5] H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Tamadon-6] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.

[Gmelins-7] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 87. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.

[Bartlett_2001-8] Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 185. ISBN 981-02-2775-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]