Henry FitzGerald

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Henry FitzGerald (ur. 30 lipca 1761, zm. 9 lipca 1829 na Boyle Farm w hrabstwie Surrey) – brytyjski arystokrata i polityk irlandzkiego pochodzenia, młodszy syn Jamesa FitzGeralda, 1. księcia Leinster i lady Emilii Lennox, córki 2. księcia Richmond i Lennox.

Wykształcenie odebrał w Eton College. Później wstąpił do armii i służył w Indiach Zachodnich, osiągając rangę podpułkownika. Po powrocie do Anglii zainteresował się teatrem i występował przez pewien czas w prywatnym teatrze swojego kuzyna, księcia Richmond, Richmond House Theatre. Za swoje występy zbierał pochlebne recenzje, a dzięki swojemu urokowi sprawiał, jak pisała jego siostra, lady Sarah FitzGerald, że „damy wychodziły z przedstawienia zakochane w nim”. Lord Henry zaprzyjaźnił się również z Horacem Walpolem, 4. hrabią Oxford.

3 sierpnia 1791 r. poślubił Charlotte Boyle Walshingham (1769 – 9 stycznia 1831). Było to zgodne małżeństwa, a Charlotte była oddana mężowi. Małżonkowie mieli sześciu synów i pięć córek:

W 1806 r. król Jerzy III przywrócił Charlotte zawieszony do 1687 r. tytuł barona de Ros, najstarszy istniejący tytuł parowski na wyspach brytyjskich. Lord Henry został baronem de iure uxoris. 8 lipca 1806 r. wszedł w skład Tajnej Rady Irlandii. W latach 1807–1814 zasiadał w brytyjskiej Izbie Gmin jako reprezentant okręgu Kildare. Zmarł w 1829 r.