Henryk Borowski (oficer AK)
Po aresztowaniu w 1948 | |
kapitan | |
Data i miejsce urodzenia |
13 września 1913 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
Odznaczenia | |
Henryk Borowy, Henryk Borowy-Borowski, ps. „Trzmiel”, nazwisko konspiracyjne: Henryk Syczyński (ur. 13 września 1913 w Wilnie, zm. 8 lutego 1951 w Warszawie) – kapitan Armii Krajowej, oficer Komendy Okręgu Wileńskiego AK, prawnik.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Józefa i Julii z Leoszków. W dwudziestoleciu międzywojennym mieszkał w Gdańsku Oliwie, wykonując zawód prawnika. W 1935 roku został powołany na kurs podchorążych rezerwy w Grodnie, który ukończył w 1936 roku w stopniu plutonowego podchorążego. W 1938 roku pracował w Wilnie w referacie opiniodawczym DOK nr III.
W stopniu plutonowego podchorążego walczył w kampanii wrześniowej 1939. W 1942 roku wstąpił do AK, przyjął pseudonim „Trzmiel”. Do 1944 roku był żołnierzem Wileńskiego Okręgu AK w grupie „Cecylia” zorganizowanej przy Komendzie Okręgu do walki z sowietyzacją ziem polskich, wykonywał również wyroki na konfidentach. Brał udział w walkach o Wilno. W lipcu 1944 roku zdołał uniknąć aresztowania przez Smiersz i wywózki w głąb ZSRR.
Wiosną 1945 roku współorganizował przerzut na zachód żołnierzy byłego Okręgu Wileńskiego AK. Został członkiem komendy eksterytorialnego Okręgu Wileńskiego AK, działającego na terenie obecnej Polski, w której pełnił funkcję kierownika komórki kontrwywiadowczej. W latach 1945–1946 był dowódcą Ośrodka Mobilizacyjnego Wileńskiego Okręgu Armii Krajowej (OMWOAK).
Został aresztowany 28 czerwca 1948 roku. Był bity i torturowany w śledztwie. Dołączono go do procesu OMWOAK, by udowodnić, że AK na Wileńszczyźnie współpracowała z Niemcami. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie 2 listopada 1950 roku skazał go na karę śmierci. W ostatnim słowie powiedział: Oskarżyciel publiczny żąda kary śmierci. Trudno, żołnierska to rzecz ginąć. Ale czuję się uczciwym człowiekiem i dobrym Polakiem dzisiaj jeszcze. Więcej do powiedzenia nic nie mam. Razem z Borowskim na karę śmierci skazani zostali: por. Lucjan Minkiewicz „Wiktor”, ppłk. Antoni Olechnowicz „Pohorecki” i mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”. Wyrok wydał Mieczysław Widaj. Najwyższy Sąd Wojskowy utrzymał wyrok w mocy decyzją z 29 grudnia 1950 roku, a Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Został zastrzelony 8 lutego 1951 roku o 19:55 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Wyrok wykonał Aleksander Drej. Kilka minut później zginęli pozostali skazani w tym procesie[1].
Szczątki Henryka Borowskiego odnaleziono wiosną 2013 w pobliżu kwatery „na Łączce” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie, o czym Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie i Instytut Pamięci Narodowej powiadomiły 22 sierpnia 2013[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych (1944, za udział w walkach o wyzwolenie Wilna).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 57 rocznica śmierci mjr. Zygmunta Szendzielarza ps. „Łupaszka”. [dostęp 2013-08-24].
- ↑ Kolejne wyniki identyfikacji ofiar terroru komunistycznego – Warszawa, 22 sierpnia 2013. 2013-08-22. [dostęp 2021-08-20].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Straceni w więzieniu mokotowskim. [dostęp 2013-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-11)].
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)
- Pochowani w Panteonie Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
- Oficerowie Armii Krajowej
- Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku
- Polscy prawnicy
- Polskie ofiary represji stalinowskich stracone w Polsce Ludowej 1944–1956
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy operacji „Ostra Brama”
- Więźniowie więzienia mokotowskiego (Polska Ludowa)
- Urodzeni w 1913
- Zmarli w 1951