Henryk Budziński

Henryk Budziński
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1904 ; Bobryk
Data i miejsce śmierci	18 marca 1983 ; Gdańsk
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa Europy
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Budziński (ur. 29 listopada 1904 w Bobryku k. Stanisławowa, zm. 18 marca 1983 w Gdańsku) – polski wioślarz, medalista olimpijski. Mierzył 170 cm i ważył nieco ponad 60 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)^[1]^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Bobryku k. Stanisławowa, był synem Edwarda i Stanisławy z Kamińskich^[3]. Podczas rewolucji październikowej ewakuował się w okolice Kujbyszewa. Ukończył tam szkołę techniczną. W styczniu 1923 powrócił do Polski, osiadł w Poznaniu, gdzie pracował jako technik budowlany. W 1926 r. rozpoczął uprawianie żeglarstwa. Przez całą karierę zawodniczą reprezentował barwy KW 04 Poznań. Startował w kilku konkurencjach wioślarskich, ale największe sukcesy odniósł w dwójkach bez sternika, w osadzie z Janem Krenzem-Mikołajczakiem. Zostali wicemistrzami Europy w Bydgoszczy w 1929, a rok później stanęli na najwyższym podium po zdobyciu mistrzostwa w Liège. Zdobyli brązowy medal podczas igrzysk olimpijskich w Los Angeles 1932.

Budziński zdobył też srebrny medal Mistrzostw Europy w Paryżu w 1931 w czwórce bez sternika (partnerzy: Jan Krenz-Mikołajczak, Zbigniew Kasprzak, Kazimierz Nowakowski). Podczas Mistrzostw Europy w Budapeszcie w 1933 polska czwórka bez sternika z Budzińskim odpadła w repesażach.

Budziński był osiem razy mistrzem Polski:

dwójki bez sternika: 1929, 1930, 1931
dwójki ze sternikiem: 1931
czwórki bez sternika: 1930, 1931, 1933
ósemki: 1929, 1931

Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)^[4]. W latach 1935–1939 był trenerem AZS Poznań. Po zakończeniu kariery w 1933 pracował jako trener.

W czasie wojny obronnej dostał się do niewoli radzieckiej, grudniu został przekazany do niewoli niemieckiej. Zbiegł z niej i ukrywał się w Warszawie pod nazwiskiem Józef Kobyliński. Wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował w przedsiębiorstwie budowlanym. Zmarł 18 marca 1983 w Gdańsku i został pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu (rejon IV, taras I, grób 35)^[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)^[6]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Poznańskie wiosła. poznanskiehistorie.blogspot.com (pol.) [dostęp 2018-11-19]
↑ times.pl (pol.) [dostęp 2018-11-19]
↑ Wryk 2015 ↓, s. 161.
↑ Mała encyklopedia sport. T. 2. Warszawa: Sport i Turystyka, 1987, s. 604. ISBN 83-217-2564-3.
↑ Henryk Budziński. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-05-22].
↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 298 „za zasługi na polu sportu i propagandy Polski zagranicą”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 161–162. ISBN 978-83-64864-22-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Budziński Henryk [online], olimpijski.pl [dostęp 2014-04-22] (pol.).
Henryk Budziński Biographical information. olympedia.org. (ang.)

[1] Poznańskie wiosła. poznanskiehistorie.blogspot.com (pol.) [dostęp 2018-11-19]

[2] times.pl (pol.) [dostęp 2018-11-19]

[CITEREFWryk2015161-3] Wryk 2015 ↓, s. 161.

[4] Mała encyklopedia sport. T. 2. Warszawa: Sport i Turystyka, 1987, s. 604. ISBN 83-217-2564-3.

[5] Henryk Budziński. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-05-22].

[6] M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 298 „za zasługi na polu sportu i propagandy Polski zagranicą”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]