Henryk Ciszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Fortunat Ciszkiewicz
Ilustracja
major lekarz major lekarz
Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Instytutu Chirurgii Urazowej

Stanowiska

zastępca kierownika instytutu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Henryk Ciszkiewicz i jego kolega Błaszczyk (imię nieznane). Lwów 1919

Henryk Fortunat Ciszkiewicz (ur. 1 czerwca 1896 w Warszawie, zm. kwiecień 1940) – major lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, chirurg, z zamiłowania entomolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 czerwca 1896 w Warszawie, w rodzinie Konstantego, profesora gimnazjum, i Heleny z Adamkowiczów[1]. Ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego. Wybuch I wojny światowej zastał go w okolicach Witebska. Nie mógł wrócić do Warszawy, więc jako młody maturzysta postanowił kontynuować naukę. Najpierw wstąpił na Wydział Przyrodniczy Uniwersytetu w Moskwie, po czym przeniósł się na Wydział Lekarski. Studia przerwało wcielenie do wojska rosyjskiego. Służył w studenckim batalionie w Carycynie nad Wołgą. Następnie skierowano go do 2 Peterhofskiej szkoły podchorążych, którą ukończył w lutym 1917 roku. Służył w I Korpusie Polskim, potem w Legii Podchorążych przemianowanej na Kompanię Junkierską[2] W 1919 roku walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, a po jej zakończeniu kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Sanitarnych, a następnie wstąpił do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Równocześnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w 1924 roku obronił pracę doktorską. Pozostał zawodowym wojskowym. Początkowo służył w Centralnym Składzie Amunicji nr. 2, następnie w szpitalu wojskowym w Ciechocinku, na stanowisku starszego ordynatora w 1 Szpitalu Okręgowym w Warszawie[3] oraz w 9 Szpitalu Okręgowym w Brześciu[4]. 12 marca 1933 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1933 i 10. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[5][6]. Od 1936 pełnił służbę w Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie[1]. W marcu 1939 na stanowisku zastępcy kierownika instytutu[7].

Podczas kampanii wrześniowej został komendantem szpitali polowych w Brześciu nad Bugiem. Dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[10].

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Z zamiłowania był entomologiem, należał do członków Zarządu Głównego Polskiego Związku Entomologicznego. Przedmiotem jego badań były chrząszcze, pozostawił pięć prac o tematyce koleopterologicznej, opublikowano je w 1923, 1925, 1929, 1930 i 1936 na łamach Polskiego Pisma Entomologicznego. Zgromadził zbiór 6 tysięcy chrząszczy, który w roku 1948 jego bliscy przekazali Polskiemu Muzeum Zoologicznemu.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 72.
  2. Chirurg i entomolog
  3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 715, 736.
  4. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 328, 873.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 47.
  6. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 370.
  7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 502.
  8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  9. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  11. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
  12. M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 287.
  14. informacja o odznaczeniach i fotografia
  15. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 715.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]