Henryk II (palatyn reński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk II
Ilustracja
Grobowiec Henryka II w opactwie Maria Laach
palatyn reński
Okres

od 1085
do 1095

Poprzednik

Herman II

Następca

Zygfryd I

Dane biograficzne
Data śmierci

12 kwietnia 1095

Miejsce spoczynku

opactwo Laach

Ojciec

Herman z Gleibergu

Żona

Adelajda z Orlamünde
od 1089

Henryk II (zm. 12 kwietnia 1095) – hrabia Laach, palatyn reński od 1085.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Henryk był synem hrabiego Gleibergu Hermana, syna Fryderyka z Luksemburga, i krewnym hrabiów Luksemburga[1][2]. Był jednym z bogatszych stronników króla Henryka IV Salickiego[1]. W 1080 dowodził lewym skrzydłem wojsk królewskich w bitwie pod Hohenmölsen przeciwko antykrólowi Rudolfowi z Rheinfelden. W 1085, po śmierci Hermana II, otrzymał tytuł palatyna[1][3], a w 1093 pojawia się w źródłach jako palatyn reński (Pfalzgraf bei Rhein, jako pierwszy noszący ten tytuł). W 1095 w jednym z dokumentów opactwa Echternach występował jako pełnomocnik znajdującego się wówczas w Italii Henryka IV[1].

Jego posiadłości rozciągały się nad środkowym Renem i Mozelą[1]. Jego siedzibą był zamek Laach, przy którym pod koniec życia założył opactwo Laach[1][3].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W 1089 Henryk poślubił Adelajdę, córkę margrabiego Miśni Ottona z Weimaru-Orlamünde. Adelajda była wdową po hrabim Ballenstedt Adalbercie oraz po poprzednim palatynie Hermanie II. Małżeństwo było bezdzietne[1][2]. Henryk adoptował natomiast swojego pasierba, syna Adelajdy z jej pierwszego małżeństwa, Zygfryda, późniejszego palatyna reńskiego[1][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Peter Fuchs: Heinrich (II.) Graf von Laach. W: Neue Deutsche Biographie. T. 8. Berlin: Duncker & Humblot, 1969, s. 381.
  2. a b Heinrich II. von Laach. [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2017-10-25].
  3. a b c Georg Irmer: Heinrich II.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 11. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1880, s. 558–559.