Henryk Jaroszewicz

Henryk Jaroszewicz

Henryk Jaroszewicz (2020)
Państwo działania	Polska
Data urodzenia	1974
doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: językoznawstwo słowiańskie
Doktorat	13 listopada 2003
Habilitacja	20 czerwca 2017

Henryk Michał Jaroszewicz (ur. 1974) – śląski językoznawca, socjolingwista i specjalista od języków południowosłowiańskich. Doktor hab. nauk humanistycznych, adiunkt Instytutu Filologii Słowiańskiej Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Życiorys

Urodził się w 1974 r. w Gliwicach. Ukończył Technikum Kolejowe w Gliwicach (1995) oraz Uniwersytet Opolski w Opolu (1999). Na opolskiej uczelni obronił pracę doktorską Nowe tendencje normatywne w standardowych językach chorwackim i serbskim (2003). Był asystentem, a potem adiunktem w Katedrze Slawistyki działającej w ramach Instytutu Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W latach 2001–2004 pełnił funkcję lektora i wykładowcy języka polskiego na Uniwersytecie w Zagrzebiu. Od 2005 r. jest związany z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie w 2017 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie monografii Derywacja frazeologiczna w języku polskim i serbskim. Obecnie jest zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Słowiańskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Jest socjolingwistą, serbokroatystą, polonistą, autorem czterech monografii oraz przeszło trzydziestu artykułów naukowych i rozdziałów monografii. Publikuje felietony popularnonaukowe na portalu internetowym Wachtyrz.eu. Bada współczesną historię języków południowosłowiańskich i zachodniosłowiańskich, zajmuje się polityką językową i ekologią językową, poświęca uwagę badawczą pograniczom gramatyki oraz frazeologii.

Publicznie deklaruje się jako Ślązak, jest członkiem Stowarzyszenia Osób Narodowości Śląskiej

Najważniejsze publikacje

• Nowe tendencje normatywne w standardowych językach chorwackim i serbskim (Opole 2004).
• Jugosłowiańskie spory o status języka serbsko-chorwackiego w latach 1901-1991 (Wrocław 2006).
• Прилози историји српскохрватског језика (Београд 2012).
• Derywacja frazeologiczna w języku polskim i serbskim (Wrocław 2016).
• Literacko-jynzykowŏ erbowizna Gōrnego Ślōnska – in spe, (w:) „Kiedy umrze ślōnsko gŏdka”, red. M. Musiał, M. Rosa, Katowice, 2019, s. 85-91,
• Rozwój języka Górnoślązaków w XXI wieku. Szkic socjolingwistyczny, „Zeszyty Łużyckie”, LIII, 2019, s. 25-42,
• Krytyka prób emancypacji śląszczyzny. Płaszczyzna prawno-ustrojowa, społeczno-polityczna i personalna, „Slavica Wratislaviensia”, CLXIX, 2019, s. 137-166,
• Czy można mówić o istnieniu śląskiego języka literackiego? Współczesny uzus gramatyczno-ortograficzny literackiej odmiany etnolektu śląskiego, (w:) „Area slavica 3. Jazyk na hranici – hranice v jazyku”, red. I. Bogoczova, Ostrava, 2020, s. 175-184.