Henryk Kanicki (wojewoda)

Henryk Kanicki

Henryk Konik

Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1933 Pińsk
Zawód, zajęcie	działacz partyjny, prawnik, urzędnik państwowy
Alma Mater	Uniwersytet Poznański
Stanowisko	wojewoda szczeciński (1980)
Partia	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia

Henryk Kanicki, do 1955 pod nazwiskiem Henryk Konik (ur. 22 grudnia 1933 w Pińsku) – polski działacz partyjny, prawnik i urzędnik państwowy, w 1980 wojewoda szczeciński.

Życiorys

Syn leśnika Antoniego i Antoniny. W młodości trenował skoki o tyczce w klubie AZS-AWF Poznań, był m.in. wicemistrzem Polski w tej dyscyplinie (1952). W 1951 zdał maturę w liceum w Świeciu nad Wisłą, następnie w latach 1951–1955 studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim. Do 1955 był redaktorem uczelnianym i okręgowym czasopisma „Po prostu”. Od 1955 do 1958 pracował w Prokuraturze Powiatowej dla miasta Szczecina i tamtejszej Prokuraturze Wojewódzkiej, doszedł do stanowiska podprokuratora. Następnie zatrudniony w strukturach Związku Młodzieży Socjalistycznej, w jego ramach był I sekretarzem Komitetu Miejskiego i Wojewódzkiego w Szczecinie. W latach 60. działał w centralnych organach jako kierownik wydziału, sekretarz Komitetu Centralnego i Zarządu Głównego ZMS. Był również członkiem zarządu Zrzeszenia Prawników Polskich i wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (1967–1970).

Wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był członkiem egzekutywy Komitetu Miejskiego w Szczecinie i członkiem Komitetu Wojewódzkiego, a od 1961 do 1962 radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie. Od 1968 do 1973 zatrudniony w Urzędzie Rady Ministrów kolejno jako wicedyrektor Biura ds. Prezydiów Rad Narodowych, dyrektor gabinetu wicepremiera i dyrektor Biura Kontroli; objął też fotel I sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR. Został następnie zastępcą dyrektora Wydziału Organizacyjnego Komitetu Centralnego PZPR i członka Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Od 1975 należał do Komisji Spraw Narodowych Rady Państwa. Od 26 kwietnia do 12 grudnia 1980 pełnił funkcję wojewody szczecińskiego. Brał udział w rozmowach i podpisywaniu protokołów ze strajkującymi robotnikami.

Po odwołaniu powrócił do Urzędu Rady Ministrów, w 1996 przekształconego w Kancelarię Prezesa Rady Ministrów. Pełnił w nim funkcję doradcy wicepremiera ds. samorządu wojewódzkiego oraz radcy szefa Kancelarii w Departamencie Kontroli i Koordynacji. W 1999 został radcą prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, a w 2002 powrócił do Kancelarii Premiera jako naczelnik wydziału. W 2005 przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1969) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), a także Złotym Krzyżem Zasługi (1960) i Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1962).