Henryk Leśniok

Henryk Leśniok
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1914 ; Chorzów
Data śmierci	27 stycznia 2007
	profesor nauk geodezyjnych
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1949
Profesura	1968
Uczelnia	Politechnika Warszawska
	Odznaczenia

Henryk Leśniok (ur. 14 kwietnia 1914 w Chorzowie, zm. 27 stycznia 2007) – geodeta polski, profesor i prorektor Politechniki Warszawskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Henryk Leśniok urodził się 14 kwietnia 1914 w Chorzowie^[1]. Tamże ukończył szkołę średnią i zdał maturę w 1932. W latach 1932–1933, również w Chorzowie, pracował jako pomiarowy w geodezji górniczej i miejskiej. Podjął następnie studia na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej, kończąc je w 1937. Od 1938 był fotogrametrą w Polskich Liniach Lotniczych LOT w Warszawie. W maju 1939 ożenił się z córką Stanisława Soboty. W czasie inwazji Niemiec na Polskę został powołany do wojska, jednak już 4 września, po rozbiciu 7 Dywizji Piechoty, dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich w Łambinowicach, Itzehoe, Meppen i Oberlangen^[2]. Zaraz po wojnie został radcą w Biurze Fotogrametrycznym w Głównym Urzędzie Pomiarów Kraju; wkrótce wyjechał do Katowic, gdzie był naczelnikiem Wydziału Pomiarów w Urzędzie Wojewódzkim. W 1949 na Politechnice Warszawskiej obronił doktorat nauk technicznych^[1].

W czerwcu 1951 został powołany na stanowisko wiceprezesa Centralnego Urzędu Geodezji i Kartografii, które pełnił do 1960. Prowadził wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Katowicach i Łodzi, od 1954 był docentem w Katedrze Geodezji Wyższej Politechniki Warszawskiej. W latach 1960–1962 i 1964–1966 przebywał w Iraku, pracując przy zakładaniu podstawowej sieci geodezyjnej; prowadził jednocześnie wykłady na uniwersytecie w Bagdadzie. W 1962 został kierownikiem Katedry Podstaw Geodezji na Politechnice Warszawskiej, zastępując zmarłego prof. Jana Piotrowskiego. W 1968 otrzymał tytuł profesora, w 1970 profesora zwyczajnego. Pełnił funkcję prorektora Politechniki (1969), dyrektora Instytutu Geodezji Gospodarczej (od 1970), dwukrotnie dziekana Wydziału Geodezji i Kartografii.

W latach 1953–1955 przewodniczył Zarządowi Głównemu Stowarzyszenia Geodetów Polskich, później był wieloletnim wiceprzewodniczącym. Był również korespondentem narodowym Stowarzyszenia Geodetów Polskich w Międzynarodowej Federacji Geodetów, w latach 1974–1977 przewodniczył jednej z komisji tej Federacji. Ogłosił wiele artykułów i rozpraw naukowych, był też autorem popularnego i wielokrotnie wznawianego podręcznika Wykłady z geodezji I.

Henryk Leśniok zmarł 27 stycznia 2007^[1] i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 267-2-23)^[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (15 maja 2001)^[4]^[1]
Order Sztandaru Pracy II klasy^[1]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Geodeci i kartografowie Polscy. Słownik biograficzny, t. 1, Warszawa: Stowarzyszenie Geodetów Polskich, 2019, s. 94, ISBN 978-83-61576-36-5 .
↑ JanJ. Cofałka JanJ., Synek z Królewskiej Huty, „Śląsk”, Tadeusz Kijonka – redaktor naczelny, 7 (57), Górnośląskie Towarzystwo Literackie, lipiec 2000, s. 19, ISSN 1425-3917 .
↑ Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT KUKULSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19] .
↑ M.P. z 2001 r. nr 23, poz. 404 „za wybitne zasługi dla rozwoju geodezji, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej”.
↑ M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomienia uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Katarzyna Pakuła-Kwiecińska, W życiu trzeba mieć szczęście. Rozmowa z profesorem Henrykiem Leśniokiem w 91. rocznicę urodzin, [w:] „Geodeta”, 2005, nr 5.

[SB-1] Geodeci i kartografowie Polscy. Słownik biograficzny, t. 1, Warszawa: Stowarzyszenie Geodetów Polskich, 2019, s. 94, ISBN 978-83-61576-36-5 .

[2] JanJ. Cofałka JanJ., Synek z Królewskiej Huty, „Śląsk”, Tadeusz Kijonka – redaktor naczelny, 7 (57), Górnośląskie Towarzystwo Literackie, lipiec 2000, s. 19, ISSN 1425-3917 .

[3] Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT KUKULSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19] .

[4] M.P. z 2001 r. nr 23, poz. 404 „za wybitne zasługi dla rozwoju geodezji, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej”.

[5] M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomienia uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]