Henryk Trojanowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Trojanowski
Hena
Data i miejsce urodzenia

30 października 1923
Wilno

Data śmierci

17 grudnia 2006

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Siły zbrojne

Armia Krajowa

Jednostki

1 Wileńska Brygada AK

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

solista operowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Krzyż Partyzancki

Henryk Trojanowski ps. „Hena” (ur. 3 października 1923 w Wilnie, zm. 17 grudnia 2006 we Wrocławiu) – żołnierz Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Ludwika i Heleny z d. Stankiewicz[1].

Od czasu powstania Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej działał w środowisku Wileńskim Okręgu Wrocławskiego[1].

Okres okupacji[edytuj | edytuj kod]

Działalność konspiracyjną w AK rozpoczął w październiku 1942 roku. Skierowany został do dzielnicy „B” Śródmieście Garnizonu Dwór AK. Tam przeszedł szkolenie bojowe i dywersyjne.

Od lutego do lipca 1944 roku był żołnierzem 1 Brygady „Juranda”. Uczestniczył we wszystkich akcjach brygady[1]. W lipcu uciekł z transportu internowanych do Miednik partyzantów wileńskich i wrócił do domu.

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

8 stycznia 1945 roku został aresztowany za działalność niepodległościową. Śledztwo przeciw niemu prowadzono przy ul. Ofiarnej, a więziony był na Łukiszkach. W marcu został wywieziony do ZSRR do kopalni węgla[a]. Po nieudanej ucieczce i po brutalnym śledztwie został skazany na 5 lat łagru[1]. W 1946 roku ponownie uciekł i dotarł do Wilna. Pod fałszywym nazwiskiem przedostał się do Łodzi. Rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Muzycznej w klasie śpiewu. Od 1952 roku pracował jako solista w Państwowej Operze i Operetce Śląskiej, Operze Bytomskiej i Operze Wrocławskiej[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. kopalnie „Mołotow”, „Ugol”, „Uzławaja”

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 453.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]