Henryk de Lapierre

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk de Lapierre
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1899
Aleksandrów Kujawski

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1977
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Armia Krajowa

Jednostki

13 Dywizjon Artylerii Konnej,
1 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
II wojna światowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie)

Henryk de Lapierre (ur. 18 lutego 1899 w Aleksandrowie Kujawskim, zm. 7 lipca 1977 w Londynie) – oficer Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 lutego 1899 w Aleksandrowie Kujawskim[1][2][a]. W 1914 ukończył III klasę w C. K. V Gimnazjum we Lwowie[3], a w 1918 ukończył VII klasę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w obu przypadkach w jego klasie był także Jan de Lapierre, ur. 1900, podporucznik rezerwy w korpusie oficerów sanitarnych Wojska Polskiego, późniejszy okulista)[4][5][6].

Uczestniczył w I wojnie światowej[2]. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Był oficerem rezerwowym 13 Dywizjonu Artylerii Konnej w Brodach[2]. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[2].

W 1940, w stopniu podporucznika, służył w Wojsku Polskim we Francji. Został przydzielony do 1 Wileńskiego Pułku Artylerii Lekkiej na stanowisko dowódcy plutonu w 7. baterii[7][2]. W czasie kampanii francuskiej dostał się do niemieckiej niewoli[2]. W późniejszym czasie był żołnierzem Armii Krajowej[2].

Po wojnie pozostał na emigracji[2]. Latem 1945 w Londynie wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Samopomocy Wojska[8][9].

Był żonaty z Irmą de Lapierre, primo voto Domaradzką (1901–1980)[1].

Zmarł 8 lipca 1977 w Londynie[2].

Razem z żoną jest pochowany w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nie należy mylić z Henrykiem de Lapierre, żyjącym w latach 1875–1937, porucznikiem kawalerii Wojska Polskiego. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 270, 834. Henryk de Lapierre. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 207, s. 7, 30 lipca 1937.  Henryk Stanisław Mamert Lapierre h. Kamieńczyk. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-11-29].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach Londynu. Tom drugi, wyd. PAU, Kraków 2001, s. 385.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 33, s. 96, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1914. Lwów: 1914, s. 72.
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1917/18. Lwów: 1918, s. 18.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 223, 773.
  6. ↑ Wanda Niemczycka Babel: Z dziennika podróży w czas przeszły. Święty Jan Kulczyk. lwow.com.pl. [dostęp 2018-11-29].
  7. ↑ Kosior 1965 ↓, s. 136.
  8. ↑ Tadeusz Kondracki: Polskie Organizacje Kombatanckie w Wielkiej Brytanii w latach 1945–1948. Warszawa: Neriton, 2006, s. 127. ISBN 978-83-89729-60-6.
  9. ↑ Powstanie Samopomocy Wojska. spk-wb.com. [dostęp 2018-11-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_de_Lapierre&oldid=71182578”