Hieronim Suszczyński
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 12 października 1895 Ałatyr | |
Data i miejsce śmierci | 20 sierpnia 1964 Warszawa | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1915–1944 | |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Krajowa | |
Jednostki | 3 pułk artylerii ciężkiej 1 Dywizjon Artylerii Ciężkiej 14 Dywizjon Artylerii Konnej 10 pułk artylerii ciężkiej | |
Stanowiska | oficer łączności dowódca plutonu I oficer dowódca baterii kwatermistrz | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa Wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa Kampania wrześniowa | |
Późniejsza praca | Spółdzielnia Architektów Wnętrz | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Hieronim Suszczyński ps. „Dyrektor”, „Lizdejko”, „Szeliga” (ur. 12 października 1895 w Ałatyrze, zm. 20 sierpnia[1]1964 w Warszawie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Hieronim Suszczyński był synem Mieczysława i Teofili z domu Kolesińska. Uczył się od 1906 w Gatczynie w Instytucie Mikołaja I i otrzymał tam w 1914 świadectwo dojrzałości. Później, ale krótko na Politechnice Warszawskiej studiował chemię.
Służył ochotniczo w armii rosyjskiej od maja 1915. W okresie styczeń – czerwiec 1916 studiował w Siergiejewskiej Szkole Artylerii w Odessie i był na froncie niemieckim dowódcą plutonu artylerii w stopniu chorążego. Oficer Legii Rycerskiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie od marca 1918, a w kwietniu został urlopowany.
Powrócił do kraju i od lutego 1919 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Początkowo dowodził plutonem po ukończeniu miesięcznego kursu oficerów artylerii w Rembertowie, od kwietnia 1919 był w 3 pułku artylerii ciężkiej oficerem łączności dywizjonu, od sierpnia tego roku dowódcą plutonu, I oficerem i p.o. dowódcy baterii. W miesiącach styczeń – marzec 1921 był na kursie materiału francuskiej artylerii ciężkiej w Modlinie i od marca do maja tego roku na kursie artylerii w Modlinie, a po ich ukończeniu był dowódcą baterii 1 dywizjonu artylerii ciężkiej, włączonego później w skład 3 pułku artylerii ciężkiej. W międzyczasie od marca do września 1923 ukończył kurs dowódców baterii w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu. Przeniesiony w marcu 1927 do 14 dywizjonu artylerii konnej na dowódcę baterii, a od sierpnia tego roku ponownie dowodził baterią 3 pac. Od listopada 1927 był w tym pułku dowódcą szkoły podoficerskiej. II oficer sztabu artylerii Dowództwa Obszaru Warownego Wilno od stycznia 1928, a następnie dowódca dywizjonu 3 pac po ukończeniu kursu dowódców dywizjonów w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu w okresie lipiec – październik 1929. W kwietniu 1930 został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w którym krótko dowodził dywizjonem. Kwatermistrz od maja tego roku i jednocześnie przez długi czas p.o. zastępcy dowódcy pułku, a od czerwca 1933 ponownie dowódca dywizjonu. Zastępca dowódcy 27 pułku artylerii lekkiej[2] we Włodzimierzu Wołyńskim od 1935, a dowódca 13 dywizjonu artylerii konnej w garnizonie Brody od 1936.
Dowódca 26 pułku artylerii lekkiej od czerwca 1939 i dowodził tą jednostką także w czasie kampanii wrześniowej. Był ranny i leczył się w szpitalach w Łodzi i w Warszawie.
Od jesieni 1939 w konspiracji w SZP-ZWZ-AK. Oddelegowany został w lutym 1941 do objęcia funkcji komendanta głównego POZ, po zakończeniu scalania tej organizacji z AK. Razem z mjr. Wacławem Janaszkiem podpisał umowę scaleniową z ramienia POZ. Komendant Podokręgu Wschodniego Obszaru Warszawa AK od listopada 1942 po ppłk. Adamie Borkiewiczu. Rozkazem Naczelnego Wodza z 24 listopada 1943 mianowany pułkownikiem służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 października. Został jednocześnie w lipcu 1944 dowódcą 8 Dywizji Piechoty AK, odtwarzanej w ramach dowodzonego przez siebie Podokręgu.
7 sierpnia 1944 został rozbrojony i internowany w rejonie Mińska Mazowieckiego, wraz ze swoim sztabem i 750 żołnierzami swojej grupy. Początkowo przebywał w majątku Niedziałka, a następnie w obozie Majdanek w Lublinie, skąd został przewieziony do więzienia Lefortowo w Moskwie, gdzie przez trzy tygodnie był poddawany przesłuchaniom.
We wrześniu 1944 został przywieziony do obozu w Charkowie, a stamtąd w styczniu 1946 do obozu nr 178-454 w Riazaniu-Diagilewie. W kolejnych miesiącach był przetrzymywany w obozach: nr 158 w Czerepowcu, obozie jenieckim NKWD nr 150 w Griazowcu, nr 437 w Bogorodskoje i nr 284 w Brześciu. Repatriowany do kraju 3 listopada 1947, po powrocie zamieszkał w Warszawie.
Pracował w Warszawie w Spółdzielni Architektów Wnętrz „Ład”. Zmarł 20 sierpnia 1964, w następstwie wypadku samochodowego. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podpułkownik – 1935
- pułkownik – 1 października 1943
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (1959)
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1937)[4][5]
- Krzyż Walecznych – pięciokrotnie (czterokrotnie w 1921, a po raz piąty 1 października 1944)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ SUSZCZYŃSKI, Hieronim, www.dws-xip.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
- ↑ 3W Serwisy Informacyjne http://3w.gliwice.pl, Obsada personalna - Artyleria, archiwa.pilsudski.org [dostęp 2018-04-08] (pol.).
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1607)
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
- ↑ Odznaczenia oficerów na terenie korpusu lwowskiego. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 1627 z 13 listopada 1937.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 171-172. ISBN 83-211-0739-7.
- Członkowie Polskiej Organizacji Zbrojnej
- Członkowie Służby Zwycięstwu Polski
- Członkowie Związku Walki Zbrojnej
- Komendanci Podokręgów AK
- Więźniowie Obozu NKWD nr 179 w Diagilewie
- Więźniowie Obozu NKWD nr 150 w Griazowcu
- Ludzie związani z Brodami
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (pięciokrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Ofiary represji wobec Polaków i obywateli polskich w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich 1945–1989
- Pułkownicy artylerii II Rzeczypospolitej
- Oficerowie 8. Dywizji Piechoty Armii Krajowej
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Więźniowie radzieckich więzień
- Urodzeni w 1895
- Zmarli w 1964