Hilarimorphites

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Hilarimorphites superba)
Hilarimorphites
Grimaldi et Cumming, 1999
Okres istnienia: kreda późna
100.5/66
100.5/66
Ilustracja
Hilarimorphites burmanica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

owady uskrzydlone

Infragromada

nowoskrzydłe

Nadrząd

Paraneoptera

Rząd

muchówki

Podrząd

muchówki krótkoczułkie

Infrarząd

Asilomorpha

Nadrodzina

Asiloidea

Rodzina

Apystomyiidae

Rodzaj

Hilarimorphites

Typ nomenklatoryczny

Hilarimorphites yeatesi Grimaldi et Cumming, 1999

Hilarimorphites – wymarły rodzaj owadów z rzędu muchówek i rodziny Apystomyiidae. W zapisie kopalnym znany od późnej jury do wczesnej kredy. Skamieniałości jego przedstawicieli znajdowane są na terenie Ameryki Północnej i Azji[1].

Muchówki te miały głowę wyposażoną w niewielkie czułki o dwuczłonowym biczyku: pierwszy jego człon był jajowaty, a drugi palcowaty. Oczy miały brzegi wewnętrzne wykrojone w rejonie nasad czułków, a fasetki niezróżnicowane między rejonem grzbietowym a spodnim. Krótki ryjek zaopatrzony był w płatowate labellum. Stosunkowo wydłużoną szyję cechowały duże skleryty. Wierzch tułowia miał zarys łukowaty. Użyłkowanie skrzydła charakteryzowały: żyłka subkostalna i żyłka radialna R1 proste, długie i zbliżone do siebie, żyłki radialna R4+5 oraz medialna M1+2 rozdwojone, a żyłka M3 nieobecna. Komórka dyskoidalna miała ścięty wierzchołek, a posterokubitalna była znacznie dłuższa od komórki bazymedialnej[2].

Takson ten wprowadzony został w 1999 roku przez Davida A. Grimaldiego et Jeffreya M. Cumminga. Początkowo umieszczony został w Hilarimorphidae[2], ale w 2011 ci sami autorzy przenieśli go do Apystomyiidae[1]. Dotychczas opisano 6 gatunków z tego rodzaju[2][1][3]:

  • Hilarimorphites burmanica Grimaldi et Cumming, 2011 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z cenomanu, odnalezionej w stanie Kaczin w Mjanmie. Miał 1,4 mm długości ciała i 0,95 mm długości skrzydła. Wyróżniał się otwartą w części odsiebnej komórką analną i zakończoną tuż przed wierzchołkiem żyłki R4 żyłką kostalną. Na czole występowały szczecinki[1].
  • Hilarimorphites cummingi Grimaldi, 2016 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z cenomanu, odnalezionej w stanie Kaczin w Mjanmie[3].
  • Hilarimorphites longimedia Grimaldi et Cumming, 1999 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z turonu, odnalezionej w stanie New Jersey w USA. Miał 1,83 mm długości ciała i 1,41 mm długości skrzydła. Wyróżniał się bardzo długim odcinkiem rozwidlonym żyłki M1+2[2].
  • Hilarimorphites setosa Grimaldi et Cumming, 1999 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z turonu, odnalezionej w stanie New Jersey w USA. Miał 1,44 mm długości ciała i 1,2 mm długości skrzydła. Wyróżniał się długością trzonu żyłki radialnej prawie identyczną z długością jej odcinka rozwidlonego. Na czole występowały liczne, drobne szczecinki[2].
  • Hilarimorphites superba Grimaldi et Cumming, 1999 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z turonu, odnalezionej w stanie New Jersey w USA. Miał 2,65 mm długości ciała i 2,12 mm długości skrzydła[2].
  • Hilarimorphites yeatesi Grimaldi et Cumming, 1999 – opisany na podstawie skamieniałości pochodzącej z turonu, odnalezionej w stanie New Jersey w USA. Miał 1,28 mm długości ciała i 1,07 mm długości skrzydła. Wyróżniał się stosunkiem długości żyłki R5 do trzonowego odcinka żyłki R4+5 wynoszącym między 0,45 a 0,53. Czoło miał nagie[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d D.A. Grimaldi, A. Arillo, J.M. Cumming, M. Hauser. Brachyceran Diptera (Insecta) in Cretaceous ambers, Part IV, significant new orthorrhaphous taxa. „ZooKeys”. 148, s. 293–332, 2011. 
  2. a b c d e f g D.A. Grimaldi, J.M. Cumming. Brachyceran Diptera in Cretaceous ambers and Mesozoic diversification of the Eremoneura. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 239, s. 1-121, 1999. 
  3. a b D.A. Grimaldi. Diverse orthorrhaphan flies (Insecta: Diptera: Brachycera) in amber from the Cretaceous of Myanmar: Brachycera in Cretaceous amber, part VII. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 408, s. 1-131, 2016.