Hiperwentylacja
 |
Ten artykuł od 2009-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy zamieścić przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| Hiperwentylacja | |||
|
|||
Hiperwentylacja – autonomicza lub kontrolowana zwiększona wentylacja płuc:
- Znaczenie 1: Stan, w trakcie którego zwiększona ilość powietrza wnika do pęcherzyków płucnych (pobudzona wentylacja pęcherzykowa), powodując zmniejszenie pCO2 (hipokapnia) i prowadząc do rozwoju zasadowicy (alkalozy) oddechowej.
- Znaczenie 2: Nieprawidłowy, przyspieszony lub pogłębiony oddech często stosowany jako badanie w kierunku padaczki.
Spis treści
Etiologia[edytuj]
Hiperwentylacja może zostać wywołana przez:
- działanie wzmożonych bodźców nerwowych (np. działanie zimna, stres psychologiczny, nerwica);
- działanie toksyn lub alergenów na układ oddechowy (astma atopowa, zatrucia wziewne);
- zmiany zwyrodnieniowe ośrodkowego układu nerwowego;
- hipoksję;
- ciążę - hiperwentylacja fizjologiczna jako efekt przystosowania układu oddechowego.
Możliwe jest również w bardzo łatwy sposób mechaniczne spowodowanie hiperwentylacji, także w sposób zamierzony przez chorego.
Objawy[edytuj]
Obraz symptomatologiczny zależny jest od stopnia nasilenia hiperwentylacji. Mogą wystąpić: odrętwienie, mrowienie, tężyczka normokalcemiczna, bóle głowy i klatki piersiowej, nerwowość, lekkie otępienie, a nawet omdlenie.
Zastosowanie[edytuj]
Niektórzy uważają, że hiperwentylacja zamierzona jest stosowana jako metoda terapeutyczna w rebirthingu. Sami rebirtherzy nie zgadzają się z tym[1] tłumacząc, że hiperwentylacja zachodzi jedynie przy nieodpowiednim wykonywaniu techniki rebirthingu.
Hiperwentylacja często używana jest przez pływaków oraz nurków. Polega ona na wzięciu 3 głębokich oddechów. Usuwa to z płuc dwutlenek węgla i gazy ciężkie, które zalegają. Im większy wdech, tym więcej usuwanego jest pCO2 z płuc pływaków. Poprzez hiperwentylację przygotowuje się również pęcherzyki płucne nieco rozciągając je, przez co przy kolejnych wdechach są bardziej rozciągnięte i mogą nabrać więcej powietrza. Długotrwała wentylacja prowadzi do zwiększenia ilości powietrza wnikającego do pęcherzyków płucnych (pobudzona wentylacja pęcherzykowa), powodującej zmniejszenie pCO2 (hipokapnia) i prowadzi do rozwoju zasadowicy (alkalozy) oddechowej - zakłócenie równowagi kwasowo-zasadowej. [2]
