Hodegetyka
Hodegetyka (gr. hodós – droga, hēgéomai – prowadzę) – część pedagogiki oznaczająca pod koniec XIX oraz na początku XX wieku naukę o metodach wychowania. Hodegetyka była uzupełnieniem dydaktyki, nauki o metodach nauczania[1][2][3].
Pierwotnie, od czasów średniowiecza, hodegetyka była dyscypliną nauk medycznych (nauczana jako hodegetyka lekarska) i swym zakresem obejmowała wiedzę odpowiedniego postępowania z chorymi. Specjalizacja nauk pedagogicznych, która nastąpiła w XX wieku, doprowadziła do powolnego zaniku hodegetyki (nauczana była jeszcze w latach 50. XX wieku m.in. w Stanach Zjednoczonych i ZSRR)[3].
Hodegetyka to również cześć teologii pastoralnej traktująca o pasterskim urzędzie Jezusa Chrystusa i Kościoła, która powstała na przełomie XIX i XX wieku. Jej głównym teoretykiem i przedstawicielem był Cornelius Krieg[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 130. ISBN 83-88149-41-5.
- ↑ a b hodegetyka, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-02-04].
- ↑ a b Michał Głażewski: O pożytku hodegetyki: próba rekonstrukcji i dekonstrukcji pewnej zapoznanej kategorii pedagogiki herbartowskiej. bazhum.muzhp.pl. [dostęp 2017-02-04].