Holoptilinae
| Holoptilinae | |
| Amyot et Serville, 1843 | |
 Holoptilus sp. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Holoptilinae |
Holoptilinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny zajadkowatych, obejmująca około 80 gatunków. Występują głównie na wschodniej półkuli. Drapieżne. Wiele gatunków to wyspecjalizowani mrówkożercy, wabiący swe ofiary wydzieliną trichomu.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson utworzyli w 1843 roku Charles Jean-Baptiste Amyot i Jean Guillaume Audinet-Serville. W obrębie zajadkowatych klasyfikowany jest w grupie określanej jako "Phymatine Complex". Badania filogenetyczne Hwanga i Weirauch z 2012 wskazują na monofiletyzm Holoptilinae jak i "Phymatine Complex", obejmującego także Hammacerinae, Centrocnemidinae i Phymatinae[1]. Ponadto do kompleksu tego zalicza się jeszcze Elasmodeminae[2][3], których we wspomnianej analizie nie uwzględniono. "Phymatine Complex" zajmuje w obrębie zajadkowatych pozycję bazalną[1].
Do Holoptilinae należy około 80 gatunków z 16 rodzajów, zgrupowanych w 3 plemiona[3]:
- Aradellini Wygodzinsky et Usinger, 1963
- Dasycnemini Wygodzinsky et Usinger, 1963
- Holoptilini Lepletier et Audinet-Serville, 1825
Opis[edytuj | edytuj kod]
Jako potencjalnie synapomorficzne cechy tych pluskwiaków wymienia się brak grzebyka czyszczącego na goleniach odnóży przedniej pary, desklerotyzację przykrywki oraz nabrzmiały pierwszy człon biczyka czułków[4]. Gatunki z plemion Holoptilini i Dasycnemini odznaczają się gęstym, długim lub bardzo długim oszczeceniem ciała i odnóży oraz czteroczłonowymi czułkami. Aradellini są oszczecone gęsto i krótko, za to mają trójczłonowe czułki. Użyłkowanie zakrywki jest zredukowane: u Dasycnemini występują dwie podłużne żyłki, a u Holoptini jedna zamknięta komórka[3][2].
Holoptilini, jako wyspecjalizowane myrmekofagi, odznaczają się obecnością trichomu, którego wydzielina wabi i odurza mrówkowate. Narząd ten powstaje z przekształcenia części 2. i 3. sternitu odwłoka. Składa się m.in. z jednokomórkowych gruczołów i ośmiu grup szczecin. Szczegóły jego budowy różnią się między poszczególnymi gatunkami[4].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Występują głównie w południowej Palearktyce, strefie tropikalnej Starego Świata oraz Australii. Tylko rodzaj Neolocoptiris występuje w Ameryce, zasiedlając Gujanę[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b W. S. Hwang, C. Weirauch. Evolutionary history of assassin bugs (Insecta: Hemiptera: Reduviidae): insights from divergence dating and ancestral state reconstruction. „PLoS ONE”. 7 (9), s. 1-12, 2012. DOI: 10.1371/journal.pone.0045523.
- ↑ a b c Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True Bugs of the World (Hemiptera: Heteroptera): Classification and Natural. Cornell University Press: Comstock Publishing Associates, 1995, s. 154.
- ↑ a b c d C. Weirauch, J.-M. Bérenger , L. Berniker , D. Forero , M. Forthman, S. Frankenberg, A. Freedman, E. Gordon, R. Hoey-Chamberlain, W. S. Hwang, S. A. Marshall, A. Michael, S. M. Paiero, O. Udah, C. Watson, M. Yeo, G. Zhang , J. Zhang. An Illustrated Identification Key to Assassin Bug Subfamilies and Tribes (Hemiptera: Reduviidae). „Canadian Journal of Arthropod Identifi cation”, 2014.
- ↑ a b Christiane Weirauch, Matthew Bulbert, Gerasimos Cassis. Comparative trichome morphology in feather-legged assassin bugs (Insecta: Heteroptera: Reduviidae: Holoptilinae). „Zoologischer Anzeiger”. 248, s. 237–253, 2010.