Hubin (obwód tarnopolski)
 Na mapie z 1650 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3544 |
| Kod pocztowy |
48465 |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 48°50′48,6128″N 25°25′15,9827″E/48,846837 25,421106
| |
Hubin (ukr. Губин, Hubyn) – wieś na Ukrainie, w rejonie czortkowskim[2] obwodu tarnopolskiego. Znajduje się na lewym brzegu rzeki Dniestr.
Od września 2015 roku weszło w skład społeczności Potok Złoty.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś znajduje się w południowej części rejonu buczackiego, na lewym brzegu Dniestru oraz na drugim tarasie rzeki.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W pobliżu Hubina odkryto zabytki archeologiczne późnego paleolitu, kultury amfor kulistych oraz starożytności.
Pierwsza wzmianka pisemna pochodzi z 1560.
Działały ukraińskie organizacje społeczne, takie jak „Sicz”, „Sokół”, „Łuh”, spółdzielnie.
W 1901 działała gorzelnia Markusa Leiba Bergmanna[3].
C. K. Rada Szkolna Krajowa orzeczeniem l. 9.689 z 27 marca 1905 zorganizowała 1-klasową szkołę ludową w Hubinie w okręgu szkolnym buczackim[4].
W II Rzeczypospolitej miejscowość należała do gminy Złoty Potok w powiecie buczackim, w województwie tarnopolskim. W latach 30. XX w. ludność Hubina przekraczała 1200 osób: Ukraińcy stanowili 80%, Żydzi – 15%, osoby innej narodowości – 5%. W latach 1943–1945 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali w wiosce łącznie 11 Polaków[5].
Po II wojnie światowej liczba ludności spadła do 450 mieszkańców. Wielu mieszkańców zginęło od niewybuchów, pozostawionych przez wojska ZSRR i Niemiec. Obecnie we wsi mieszka prawie 150 osób.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- drewniana cerkiew Ścięcia Jana Chrzciciela z 1849, zbudowana na miejscu dawnej drewnianej cerkwi, spalonej w roku 1835. Poświęcona w 1863. Budynek cerkwi drewniany, parterowy, na planie krzyża. Cerkiew zbudowana ze świerkowych bali na dębowych fundamentach. Do kwadratowej w planie nawy od zachodu przylega prawie kwadratowy babiniec, od wschodu – prezbiterium, a od południa i północy — krótkie nawy boczne. Czworokątne nawy przykryte są ośmiospadowym dachem, zwieńczonym kopułą. Boczne drewniane nawy pokryte są wysokimi dachami bocznymi. Wiata wokół budowli opiera się na występach „stopniach” wieńców z bali. Teren zabytku jest ogrodzony murem kamiennym.
Sfera społeczna[edytuj | edytuj kod]
Funkcjonują szkoła podstawowa-przedszkole I stopnia, klub, FAP, obiekt handlowy. Co roku wioskę odwiedza duża liczba turystów.
Festiwale[edytuj | edytuj kod]
Co roku w miejscowości odbywa się festiwal folklorystyczno-obrzędowy "Kupalskie ognie"[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu tarnopolskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
- ↑ Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-14] (ukr.).
- ↑ Gorzelnie i Fabryki wódek w Galicji w 1901 r.
- ↑ Organizacya szkół. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”. 10, R. IX, s. 131, 29 marca 1905.
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 150, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
- ↑ Магія купальських вогнів
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Hubin (z Michałówką). [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa, 1882, s. 197.
- Бигус M., Гладун В. Губин [w:] Тернопільський енциклопедичний словник. редкол.: Г. Яворський та ін.. T. 1: А—Й. Тернопіль : Видавничо-поліграфічний комбінат «Збруч», 2004, s. 427. ISBN 966-528-197-6. (ukr.) (ukr.)
- Уніят В. Губин [w:] Ternopilszczyna. Istorija mist i sił: w 3 t. T. 1: A — J. Tarnopol: Sp. z o.o. "Terno-hraf", 2014, s. 603. ISBN 978-966-457-228-3. (ukr.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Hubin (z Michałówką), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 197.
- Hubin na stronie Rady Najwyższej Ukrainy (ukr.)