Hugo Leichtentritt

Hugo Leichtentritt
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1874 ; Pleszew
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1951 ; Cambridge
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzykolog, kompozytor

Hugo Leichtentritt (ur. 1 stycznia 1874 w Pleszewie, zm. 13 listopada 1951 w Cambridge w stanie Massachusetts^[1]^[2]) – niemiecki muzykolog i kompozytor.

Życiorys

Od 1889 roku przebywał w Stanach Zjednoczonych^[1]. Uczył się na Uniwersytecie Harvarda u Johna Knowlesa Paine’a (dyplom 1894)^[1]^[2]. Studia kontynuował w Paryżu (1894–1895) i w Hochschule für Musik Berlinie (1895–1898)^[1]^[2]. Następnie studiował pod kierunkiem Oscara Fleischera i Maxa Friedlaendera na Uniwersytecie Berlińskim, w 1901 roku uzyskując tytuł doktora na podstawie dysertacji Reinhard Keiser in seinen Opern: Ein Beitrag zur Geschichte der frühen deutschen Oper^[1]^[2]. Od 1901 do 1924 roku był wykładowcą w Klindworth-Scharwenka Konservatorium w Berlinie, przez szereg lat pisywał też artykuły muzyczne do czasopism niemieckich i amerykańskich^[1]^[2]. W 1933 roku zmuszony do opuszczenia Niemiec, wrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na Uniwersytecie Harvarda (1933–1940) i na Uniwersytecie Nowojorskim (1940–1944)^[1]^[2].

Twórczość

Działalność muzykologiczna Leichtentritta ma charakter popularno-naukowy, cechuje ją pragmatyzm^[1]. Przejąwszy od Hugo Riemanna metodę analizy skupił się na wydzielaniu ugrupowań dźwiękowych, za podstawę logiki architektonicznej dzieła muzycznego przyjmując szeregowanie liczby taktów^[1]. Pojęcia i zasady muzyczne wiązał z estetyką wyrazu i psychologią dźwięku, w przeciwieństwie do wielkich muzykologów XIX wieku nie wiązał nauki o formach muzycznych z nauką reguł komponowania^[1].

Poza działalnością muzykologiczną zajmował się także komponowaniem, był autorem opery komicznej Der Sizilianer (wyst. Fryburg Bryzgowijski 1920), symfonii, koncertów skrzypcowego, wiolonczelowego i fortepianowego, a także utworów kameralnych, fortepianowych i pieśni^[2]. Jego kompozycje nie zdobyły sobie jednak popularności^[1].

Ważniejsze prace

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

Frédéric Chopin (Berlin 1905, 3. wydanie 1949)
Geschichte der Musik (Berlin 1905; ang. tłum. Everybody’s Little History of Music Nowy Jork 1938)
Geschichte der Motette (Lipsk 1908)
Musikalische Formenlehre (Lipsk 1911, 5. wydanie 1952; ang. tłum. Musical Form Cambridge 1952)
Erwin Lendvai (Berlin 1912)
Ferruccio Busoni (Lipsk 1916)
Analyse der Chopin’schen Klavierwerke (2 tomy, Berlin 1921–1922)
Ignatz Waghalter (Nowy Jork 1924)
Händel (Berlin-Stuttgart 1924)
Music, History, and Ideas (Cambridge 1938)
Serge Koussevitzky, The Boston Symphony Orchestra and the New American Music (Cambridge 1946)
Music of the Western Nations (wyd. i uzup. przez Nicolasa Slonimsky’ego, Cambridge 1956)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 315–316. ISBN 978-83-224-3303-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2080. ISBN 978-0-02-865528-4.

Linki zewnętrzne

Hugo Leichtentritt – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 315–316. ISBN 978-83-224-3303-4.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2080. ISBN 978-0-02-865528-4.

[1]

[2]