Przejdź do zawartości

Huqin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erhu – dwustrunowa huqin

Huqin (chiń. 胡琴; pinyin húqin) – termin określający pojedynczy instrument muzyczny należący do rodziny chińskich lutni smyczkowych, których cechami wspólnymi są nieduże, walcowate pudło rezonansowe, długa i wąska szyjka przebijająca na wylot ścianki rezonatora, pokaźne kołki oraz łukowy smyczek, którego włosie poprowadzone jest pod przynajmniej jedną struną.

Badacze nie są w stanie sprecyzować genezy tej grupy instrumentów, ale przypuszczają, że powszechną popularność na całym Dalekim Wschodzie zyskały nie wcześniej niż na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia n.e.[1] Najstarszym z tej grupy może być xiqin(inne języki) – instrument opisany przez Chen Yanga(inne języki) w pochodzącej z przełomu XI i XII wieku księdze muzyki Yueshu(inne języki). Wcześniejsze wzmianki o xiqin, którego dwie struny pobudzane były smyczkiem z cięciwą z bambusowego włókna, pochodzą z połowy VIII wieku[2].

Korpus huqina może być wykonany z bambusu, skorupy orzecha kokosowego lub z drewna; może mieć kształt sześcioboczny lub cylindryczny, o średnicy kilku centymetrów. Jedna do czterech strun rozciągnięte są między dolnym, wystającym z korpusu końcem szyjki, a kołkami, które osadzone są w główce odspodnio lub bocznie. Huqin może mieć jedną lub dwie płyty rezonansowe wykonane ze skóry jaszczurzej lub wężowej, lub z cienkiej deseczki[1].

Huqin wykorzystywany jest zarówno w muzyce ludowej, jak i w klasycznej oraz w operze[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Curt Sachs: Historia instrumentów muzycznych. Stanisław Olędzki (tłum.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2005, s. 201–203. ISBN 83-7233-036-0.
  2. a b Alan R. Thrasher, Jonathan P.J. Stock. Huqin. „Grove Music Online”, 2001. Oxford University Press. DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.45369. (ang.). 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]