49°54′07″N 25°05′56″E/49,901944 25,098889Huta Pieniacka
| ||
 Huta Pieniacka, pomnik pomordowanych Polaków | ||
| Państwo |  Ukraina
| |
| Obwód | lwowski | |
| Rejon | brodzki | |
| Populacja • liczba ludności |
0 | |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego   Huta Pieniacka | ||
Położenie na mapie Ukrainy  Huta Pieniacka | ||
| 49°54′07″N 25°05′56″E/49,901944 25,098889
| ||
Portal  Ukraina
| ||
Huta Pieniacka (ukr. Гута Пеняцька) – wyludniona wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie brodzkim, od 1919 do 1945 roku[1] w Polsce, od grudnia 1920 w województwie tarnopolskim, w powiecie brodzkim, w gminie Pieniaki.
Huta Pieniacka leży w odległości 5 km na północny zachód od Pieniak.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według Pierwszego katastru gruntowego Galicji (metryki józefińskiej), w 1786 wieś została wzmiankowana jako nowo osadzona[2]
W 1875 roku we wsi znajdowała się jedyna huta szkła na terenie powiatu brodzkiego[3].
Wiosną 1942 wies została glowną bazą radzieckiej partyzanckiej grupy pod dowództwem lekarza, bolszewika P. Kundiusa[4]. W styczniu-lutym 1944 we wsi stacjonowali partyzanci sowieccy pod dowództwem płk. NKWD Dmitrija Miedwiediewa[5].
28 lutego 1944 roku we wsi miał miejsce mord na ludności polskiej, dokonany przez żołnierzy 4. Pułku Policji Schutzstaffel (SS) złożonego z ukraińskich ochotników do 14. Dywizji Grenadierów SS (SS-Galizien) pod dowództwem niemieckim, przy udziale oddziału Ukraińskiej Powstańczej Armii i oddziału paramilitarnego ukraińskich nacjonalistów pod dowództwem Włodzimierza Czerniawskiego[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. Nr 2, poz. 5).
- ↑ Dmytro Czobit. Trahedija Huty Peniaćkoji. „Kultura i żyttia”. 17, s. 8, 27 kwietnia 2018. wersja elektroniczna. (ukr.)
- ↑ Powiat brodzki w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
- ↑ Dmytro Czobit. Trahedija Huty Peniaćkoji. „Kultura i żyttia”. 20, s. 7, 18 maja 2018. wersja elektroniczna.
- ↑ D. Miedwiediew: Silnyje duchom. Kijów, 1981. wersja elektroniczna (ros.)
- ↑ PAP: Śledztwo ws. mordu w Hucie Pieniackiej. [dostęp 11 marca 2009].
- ↑ 65 lat temu spacyfikowano polską wieś na Ukrainie. Co stało się w Hucie Pieniackiej, Gazeta Wyborcza 2009-02-27. [dostęp 04.03.2009]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Huta Pieniacka 25.) H. w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa 1882.
- Pieniaki w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. VIII: Perepiatycha – Pożajście. Warszawa 1887.
