Hutia kubańska
| Capromys pilorides[1] | |||
| (Say, 1822) | |||
 Hutia kubańska w ZOO | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
hutia kubańska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
 | |||
Hutia kubańska[6][7] (Capromys pilorides), kubohutia samotna[6] – endemiczny gatunek ssaka z podrodziny huti (Capromyinae) w rodzinie kolczakowatych (Echimyidae). Współcześnie występuje na Kubie oraz jedynie na kilku z otaczających ją znacznie mniejszych wysp: Isla de la Juventud, Archipiélago de las Doce Laqunas. Wymarły podgatunek Capromys pilorides lewisi występował na Kajmanach[8]. Równoległa nazwa "Hutia Desmaresta" została nadana na cześć zoologa Anselme Desmaresta, który w 1822 roku opisał gatunek.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Hutia kubańska występuje w zależności od podgatunku[9]:
- C. pilorides pilorides – kontynentalna Kuba.
- C. pilorides ciprianoi – południowa część Isla de la Juventud.
- C. pilorides doceleguas – Jardines de la Reina
- C. pilorides gundlachianus – hutia archipelagowa[6] – Sabana
- C. pilorides lewisi – takson wymarły, występował na Kajmanach.
- C. pilorides relictus – północna część Isla de la Juventud.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Podgatunek gundlachinus został błędnie podniesiony do rangi gatunku na podstawie rozbieżności sekwencji okazu z Cayo Ballenato del Medio, ale okaz ten pochodził z miejsca poza znanym rozmieszczeniem C. pliorides. Mysateles garridoi jest zwykle uważany za odrębny i słabo znany gatunek z wyspy Maya, w Archipelago de los Canarreso u wybrzeży Kuby, jednak badania reinterpretacyjne wykazały, że takson ten jest źle zidentyfikowanym osobnikiem C. pliroides i dlatego powinien być uważany za synonim tego gatunku[9].
Jedyny przedstawiciel rodzaju hutia[6] (Capromys)[9].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Capromys: gr. καπρος kapros „dzik”; μυς mus, μυος muos „mysz”[10].
- Macrocapromys: gr. μακρος makros „długi”; rodzaj Capromys Desmarest, 1822 (hutia)[11][3].
- Leptocapromys: gr. λεπτος leptos „delikatny, drobny”; rodzaj Capromys Desmarest, 1822 (hutia)[4].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jest to jeden z największych gatunków hutii. Pysk jest krótki, łuki jarzmowe silne i szerokie. Wzór zębowy członków tej podrodziny jest następujący: 1 / 1, 0 / 0, 1 / 1, 3 / 3 = 20. C. pilorides jest wielkości dużego kota domowego. Jego waga zazwyczaj zawiera się w przedziale 1–7 kg, ale dochodzi nawet do ok. 9kg. Długość osobnika: 20 do 60 cm.
Środowisko naturalne[edytuj | edytuj kod]
Występuje w różnych formacjach roślinnych. Dobrze porusza się na drzewach, ale funkcjonuje dobrze również na ziemi. Zarówno samce jak i samice mają zwyczaj znaczenia zajmowanego terytorium moczem.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Jak prawie wszystkie gryzonie, hutiowate są zwierzętami stadnymi. Żyją w parach, rodzinach lub w dużych grupach, tworząc kolonie. Często mają wspólne gniazda lub nory.
Okres godowy trwa cały rok. Ciąża: 110 do 140 dni. Rodzi się zazwyczaj od 1 do 3 młodych o wadze ok. 230g. Młode pozostają pod opieką matki przeciętnie około 153 dni. Dojrzałość płciową zdobywają w wieku 10 miesięcy. Żyją do 11 lat.
Żywienie[edytuj | edytuj kod]
Są roślinożercami. Ich dieta składa się z traw, liści, kory drzew, ale także czasami owadów. Hutia na Kubie stanowi również obiekt polowań. Ich mięso jako składnik potrawy często jest gotowane w garnku z dzikimi orzechami i miodem[potrzebny przypis]. Jednym z kulinarnych specjałów jest gulasz z hutii: sauté z zieloną papryką, cebulą, sosem pomidorowym i dużą ilością czosnku.
Hutia-konga w ZOO w Pradze[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Capromys pilorides, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ A.G. Desmarest. Mémoire sur un nouveau genre de mammifères de l’ordre des rongeurs, nommé Capromys. „Bulletin des Sciences, par la Société Philomathique de Paris”. Année 1822, 1822. (fr.).
- ↑ a b O. Arredondo. Los roedores cubanos extinguidos. „El Cartero Cubano”. 17 (12), s. 10, 1958. (hiszp.).
- ↑ a b J. Kratochvíl, L. Rodríguez & V. Barus. Capromyinae (Rodentia) of Cuba. I. „Přírodovědné práce ústavů Československé akademie věd v Brně”. Nova series. 12 (11), s. 37, 1978. (ang.).
- ↑ Capromys pilorides, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 296. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ Dz.U. z 2004 r. nr 4, poz. 26
- ↑ Gary S. Morgan, Ross D.E. Macphee, Roseina Woods i Samuel T. Turvey. Late Quaternary fossil mammals from the Cayman Islands, West Indies. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 428, s. 1–82, 2019. DOI: 10.1206/0003-0090.428.1.1. (ang.).
- ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 570. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 159, 1904. (ang.).
- ↑ Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 130, OCLC 637083062 (ang.).
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Feldhamer, G. A., L. C. Drickamer, S. H. Vessey, and J. F. Merritt. 1999. Mammalogy. Adaptation, Diversity, and Ecology. WCB McGraw-Hill, Boston. xii+563pp.
- Lawlor, Timothy. 1979. Handbook to the orders and families of living mammals. Mad River Press, Eureka, California.
- Macdonald, David. 1984. The encyclopedia of mammals. Facts on File Publications, New York.
- Nowak, Ronald M. and John L. Paradiso. 1983. Walker's mammals of the world. The Johns Hopkins University Press, Baltimore and London, pp 803-810.
- Vaughan, T. A. 1986. Mammalogy. Third Edition. Saunders College Publishing, Fort Worth. vii+576 pp.
- Vaughan, T. A., J. M. Ryan, N. J. Czaplewski. 2000. Mammalogy. Fourth Edition. Saunders College Publishing, Philadelphia. vii+565pp.
- Wilson, Don E. and DeeAnn M. Reeder (eds.). 1993. Mammal species of the world: A taxonomic and geographic reference, 2nd ed.. Smithsonian Institution Press, Washington and London.
- Woods, C. A. 1984. Hystricognath rodents. Pp. 389-446 in Anderson, Sydney and J. Know Jones, Jr. (eds.). Orders and familes of mammals of the world. John Wiley and Sons, New York.