Hydromyini
| Hydromyini | |||||
| J.E. Gray, 1825[1] | |||||
 Przedstawiciel plemienia – pseudomysz wschodnia (Pseudomys australis) | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Podgromada | |||||
| Rząd | |||||
| Podrząd | |||||
| Infrarząd | |||||
| Nadrodzina | |||||
| Rodzina | |||||
| Podrodzina | |||||
| Plemię |
Hydromyini | ||||
| Typ nomenklatoryczny | |||||
|
Hydromys É. Geofrroy Saint-Hilaire, 1804 | |||||
| |||||
| Rodzaje | |||||
| |||||
Hydromyini – plemię ssaków z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Plemię obejmuje gatunki występujące w południowej i południowo-wschodniej Azji, Australii i Oceanii[15].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do plemienia należą następujące występujące współcześnie i wymarłe po 1500 roku rodzaje[16][15][17]:
- Chiropodomys Peters, 1868 – drzewiarka
- Haeromys O. Thomas, 1911 – ranimysz
- Soricomys Balete, Rickart, Heaney, Alviola, M.V. Duya, M.R.M. Duya, Sosa & Jansa, 2012 – sorkomyszak
- Chrotomys O. Thomas, 1895 – pręgoszczur
- Archboldomys Musser, 1982 – sorkoszczurzyk
- Rhynchomys O. Thomas, 1895 – ryjoszczur
- Apomys Mearns, 1905 – filipinomysz
- Anisomys O. Thomas, 1904 – irianoszczur – jedynym przedstawicielem jest Anisomys imitator O. Thomas, 1904 – irianoszczur wiewiórkozębny
- Lorentzimys Jentink, 1911 – długonóg – jedynym przedstawicielem jest Lorentzimys nouhuysi Jentink, 1911 – długonóg papuaski
- Chiruromys O. Thomas, 1888 – papuasogon
- Macruromys Stein, 1933 – drobnozębnik
- Hyomys O. Thomas, 1904 – białouch
- Pogonomys Milne-Edwards, 1877 – myszarek
- Coccymys Menzies, 1990 – irianomysz
- Brassomys Musser & Lunde, 2009 – jedynym przedstawicielem jest Brassomys albidens (Tate, 1951) – irianomysz białozębna
- Xenuromys Tate & Archbold, 1941 – dziwnoszczur – jedynym przedstawicielem jest Xenuromys barbatus – dziwnoszczur nowogwinejski
- Mammelomys Menzies, 1996 – mozaikogon
- Pogonomelomys Rümmler, 1936 – krzakorzyk
- Abeomelomys Menzies, 1990 – papuasomysz – jedynym przedstawicielem jest Abeomelomys sevia (Tate & Archbold, 1935) – papuasomysz górska
- Mallomys O. Thomas, 1898 – wełnistek
- Xeromys O. Thomas, 1889 – szczureczek – jedynym przedstawicielem jest Xeromys myoides O. Thomas, 1889 – szczureczek namorzynowy
- Pseudohydromys Rümmler, 1934 – pyskomysz
- Mirzamys K.M. Helgen & L.M. Helgen, 2009 – mchoszczur
- Microhydromys Tate & Archbold, 1941 – ryjówkomyszka
- Paraleptomys Tate & Archbold, 1941 – górobobrek
- Leptomys O. Thomas, 1897 – nowogwinejek
- Baiyankamys Hinton, 1943 – papuabobrek
- Crossomys O. Thomas, 1907 – bobromysz – jedynym przedstawicielem jest Crossomys moncktoni O. Thomas, 1907 – bobromysz bezucha
- Hydromys É. Geofrroy Saint-Hilaire, 1804 – bobroszczur
- Parahydromys Poche, 1906 – bobroszczurzyk – jedynym przedstawicielem jest Parahydromys asper (O. Thomas, 1906) – bobroszczurzyk papuaski
- Uromys Peters, 1867 – szczurowiec
- Solomys – O. Thomas, 1922 – salomonek
- Melomys O. Thomas, 1922 – szczurzynek
- Protochromys Menzies, 1996 – sierścinek – jedynym przedstawicielem jest Protochromys fellowsi (Hinton, 1943) – sierścinek rudobrzuchy
- Paramelomys Rümmler, 1936 – paraszczurzynek
- Leporillus O. Thomas, 1906 – zającoszczur – jedynym żyjącym przedstawicielem jest Leporillus conditor (Sturt, 1848) – zającoszczur większy
- Conilurus Ogilby, 1838 – królikoszczur – jedynym przedstawicielem jest Conilurus penicillatus (Gould, 1842) – królikoszczur krzaczastoogonowy
- Mesembriomys Palmer, 1906 – skoczynoszczur
- Zyzomys O. Thomas, 1909 – skałoskakun
- Leggadina O. Thomas, 1910 – australoskoczek
- Notomys Lesson, 1842 – skakuszka
- Mastacomys O. Thomas, 1882 – zajączkoszczurek – jedynym przedstawicielem jest Mastacomys fuscus O. Thomas, 1882 – zajączkoszczurek szerokozębny
- Pseudomys J.E. Gray, 1832 – pseudomysz
- Coryphomys Schaub, 1937 – timoroszczur – takson wymarły po 1500 roku
Opisano również rodzaj wymarły przed 1500 rokiem:
- Spelaeomys Hooijer, 1957 – jaskinioszczur – jedynym przedstawicielem był Spelaeomys florensis Hooijer, 1957 – jaskinioszczur olbrzymi
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b J.E. Gray. An Outline of an Attempt at the Disposition of Mammalia into Tribes and Families, with a List of the Genera apparently appertaining to each Tribe. „Annals of Philosophy”. New Series. 10, s. 341, 1825. (ang.).
- ↑ R.-P. Lesson: Nouveau Tableau du Règne Animal: Mammifères. Paris: Arthus Bertrand, 1842, s. 125. (fr.).
- ↑ W. Lilljeborg: Systematisk öfversigt af de gnagande däggdjuren, glires. Uppsala: Kongl. Akad. boktryckeriet, 1866, s. 10. (szw.).
- ↑ E.R. Alston. On the classification of the order Glires. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1876 (1), s. 80, 1876. (ang.).
- ↑ H. Winge: Jordfundne og nulevende Gnavere (Rodentia) fra Lagoa Santa, Minas Geraes, Brasilian. Med Udsigt over Gnavernes indbyrdes Slægtskab. Kjøbenhavn: F. Dreyer, 1887, s. 126, seria: E Museo Lundii 1 (3). (duń.).
- ↑ K. Dahl. Biological notes on north-Australian Mammalia. „The Zoologist: a monthly journal of natural history”. Fourth series. 1, s. 194, 1897. (ang.).
- ↑ O. Thomas. On the Genera of Rodents: an Attempt to bring up to Date the current Arrangement of the Order. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1896, s. 1017, 1896. (ang.).
- ↑ J.R. Ellerman: The families and genera of living rodents. Cz. 2: Family Muridae. London: British Museum, 1941, s. 76. (ang.).
- ↑ G.G. Simpson. Historical zoogeography of Australian mammals. „Evolution”. 15 (4), s. 434, 1961. DOI: 10.2307/2406311. (ang.).
- ↑ a b c A.K. Lee, P.R. Baverstock & Ch.H.S. Watts: Rodents - the late invaders. W: A. Keast (red.): Ecological biogeography of Australia. The Hague: W. Junk Press, 1981, s. 1530. ISBN 90-6193-092-8. (ang.).
- ↑ W.Z. Lidicker, Jr. & P.V. Brylski. The conilurine rodent radiation of Australia, analyzed on the basis of phallic morphology. „Journal of Mammalogy”. 68 (3), s. 635, 1987. DOI: 10.2307/1381596. (ang.).
- ↑ G.G. Musser & M.D. Carleton: Family Muridae. W: D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Mammals Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. Wyd. 2. Washington D.C.: Smithsonian University Press, 1993, s. 564. ISBN 0-8018-8403-9. (ang.).
- ↑ P. Fabre, L. Hautier & E.J. Douzery: A synopsis of rodent molecular phylogenetics, systematics and biogeography. W: P.G. Cox & L. Hautier (redaktorzy): Evolution of the Rodents. Cambridge: Cambridge University Press, 20185, s. 37. ISBN 978-1-107-36015-0. (ang.).
- ↑ M. Pagès, P.‐H. Fabre, Y. Chaval, A. Mortelliti, V. Nicolas, K. Wells, J,R. Michaux & V. Lazzari. Molecular phylogeny of South‐East Asian arboreal murine rodents. „Zoologica Scripta”. 45 (4), s. 349–364, 2015. DOI: 10.1111/zsc.12161. (ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 484–210. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-11]. (ang.).
- ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 263–283. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).