Higrofit
Higrofit – roślina zajmująca siedliska o dużej wilgotności zarówno gleby, jak i powietrza. Typowe higrofity występują w dolnych piętrach lasów tropikalnych. Są to gatunki begonii, gloksynii i inne. W lasach europejskich cechy higrofitów posiadają szczawik zajęczy, piżmaczek wiosenny, niecierpek pospolity, czy zawilec gajowy; wśród roślin uprawnych są to pomidor, ziemniak, kapusta[1].
Budowa higrofitów zapewnia transpirację w warunkach wilgotności dochodzącej do 100%. Aparaty szparkowe zwykle znajdują się na wypukłościach skórki po obu stronach liści. Wydalanie wody z liści często zapewniają hydatody. Cienkie blaszki liściowe pokryte są epidermą, której powierzchnia jest dodatkowo zwiększana przez żywe włoski. System korzeniowy i tkanki przewodzące wodę są słabo rozwinięte[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia rolnicza, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1964, s. 226
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. Morfologia. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 224 i 225. ISBN 83-01-13946-3.