Ił-18 (ros.Ил-18) – 4-silnikowy, turbośmigłowysamolot pasażerski średniego zasięgu o liczbie miejsc (w zależności od odmiany) 100-120 (pierwsze serie poniżej 100). Pierwszy lot odbył się w 1957 roku. Był eksploatowany w wielu towarzystwach lotniczych na świecie (w niektórych krajach do dnia dzisiejszego).
Samolot był wyposażony w cztery silniki turbośmigłowe Iwczenko AI 20M o mocy 3169 kW (4250 KM) każdy. Stosowano w nim śmigła AW-68 I o średnicy 4,5 m. Przeciętne zużycie paliwa to 2,4 t na godzinę lotu.
W roku 1960 samoloty trafiły do PLL-LOT, natomiast ich duża seria została zakupiona w 1961 roku. W latach 90. używała ich w wersji cargo polsko-japońska linia lotnicza „Polnippon”.
Samolot miał wiele zalet, takie jak dużą (jak na ówczesne czasy) pojemność, stosunkowo duży (jak na owe czasy) zasięg, niezawodność, duży udźwig (dzięki zastosowaniu 4 silników turbośmigłowych o dużej mocy i dużych śmigieł), przestronną kabinę pasażerską o szerokości 3,2 m. (wygodne, szerokie przejście, dosyć szerokie fotele w układzie 3+2 ). Miał też pewne wady, m.in. znaczną hałaśliwość (szczególnie wewnątrz) i wibracje (są one charakterystyczne dla większości samolotów turbośmigłowych).
Ił-20 - wojskowy samolot rozpoznawczy wybudowany na bazie konstrukcji Ił-18D.
Ił-24N - samolot rozpoznania lodowego służący do wytyczania szlaków dla statków przemierzających wody Arktyki. Litera N pochodzi od nazwy stacji radiolokacyjnej Nit-S1. Budowę samolotów zlecono w 1979 roku. Zbudowano dwa egzemplarze.
Ił-18RT - samolot retranslacyjny służący do odbierania danych telemetrycznych pochodzących od pojazdów kosmicznych. Do wersji RT przebudowano dwa egzemplarze samolotu Ił-18W.
ZSRR
Korea Północna
Rosja
.jpg)
