Ił-18

	Ił-18
	Ił-18
	; Ił-18 Sił Powietrznych Federacji Rosyjskiej
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Iljuszyn
Typ	Samolot pasażerski, Samolot rozpoznawczy
Załoga	4 osoby
	Historia
Data oblotu	4 lipca 1957
Lata produkcji	1959- 1985
	Dane techniczne
Napęd	4 x silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M
Moc	4 × 3169 kW (4250) KM
	Wymiary
Rozpiętość	37,90 m
Długość	37,40 m
Szerokość kadłuba	3,5 m.
Wysokość	10,17 m
Powierzchnia nośna	140 m2
	Masa
Własna	35 000 kg
Startowa	64 000 kg
Do lądowania	52 000 kg
Paliwa	24 000 kg
Zapas paliwa	30 000 l
	Osiągi
Prędkość maks.	675 km/h
Prędkość przelotowa	650 km/h
Pułap	10 000 m
Zasięg	6500 km
	Dane operacyjne
	Liczba miejsc
	100 – 120
	Użytkownicy
	Aerofłot, PLL LOT, Interflug, Malév, TAROM, Cubana de Aviación, Polonia Airways, Polnippon Cargo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ił-18 (ros. Ил-18; Oznaczenie NATO Coot) – 4-silnikowy, turbośmigłowy samolot pasażerski średniego zasięgu o liczbie miejsc (w zależności od odmiany) 100-120 (pierwsze serie poniżej 100). Pierwszy lot odbył się w 1957 roku. Był eksploatowany w wielu towarzystwach lotniczych na świecie (w niektórych krajach do dnia dzisiejszego). Samolot był wyposażony w cztery silniki turbośmigłowe Iwczenko AI 20M o mocy 3169 kW (4250 KM) każdy. Stosowano w nim śmigła AW-68 I o średnicy 4,5 m. Przeciętne zużycie paliwa to 2,4 t na godzinę lotu.

W roku 1960 samoloty trafiły do PLL LOT, natomiast ich duża seria została zakupiona w 1961 roku. W latach 90. używała ich w wersji cargo polsko-japońska linia lotnicza „Polnippon”.

Samolot miał wiele zalet, takie jak dużą (jak na ówczesne czasy) pojemność, stosunkowo duży (jak na owe czasy) zasięg, niezawodność, duży udźwig (dzięki zastosowaniu 4 silników turbośmigłowych o dużej mocy i dużych śmigieł), przestronną kabinę pasażerską o szerokości 3,2 m. (wygodne, szerokie przejście, dosyć szerokie fotele w układzie 3+2 ). Miał też pewne wady, m.in. znaczną hałaśliwość (szczególnie wewnątrz) i wibracje (są one charakterystyczne dla większości samolotów turbośmigłowych).

Spis treści

1 Obecni użytkownicy
- 1.1 Cywilni
- 1.2 Wojskowi
2 Wersje
3 Katastrofy
4 Galeria
5 Przypisy
6 Linki zewnętrzne

Obecni użytkownicy[edytuj | edytuj kod]

Cywilni[edytuj | edytuj kod]

Stan na 10 kwietnia 2015 roku:

Korea Północna
- Air Koryo (1)
Rosja
- NPP MIR (1)

Wojskowi[edytuj | edytuj kod]

Stan na 10 kwietnia 2015 roku:

Rosja
- Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej

Wersje[edytuj | edytuj kod]

Samolot produkowano w wielu wersjach cywilnych i wojskowych^[1].

Ił-18 – oznaczenie prototypu.
Ił-18A – oryginalna wersja produkcyjna napędzana silnikami Kuzniecow NK-4 lub Iwczenko AI-20. Zbudowano około 20 sztuk.
Ił-18B – pierwsza masowo produkowana wersja. Średniodystansowy samolot z 84 miejscami.
Ił-18 Combi – samolot w konfiguracji pasażersko-towarowej.
Ił-18D – wersja zbliżona do Iła-18l, ale z dodatkowym zbiornikiem paliwa umieszczonym po środku kadłuba.
Ił-18D Pomor – pojedynczy egzemplarz przekształcony w samolot rozpoznawczy do użytku w rybołówstwie.
Ił-18D Salon – wersja przystosowana do przewozu VIPów.
Ił-18E – wersja zbliżona do Iła-18l, ale z większą pojemnością zbiorników paliwa.
Ił-18E Salon – wersja przystosowana do przewozu VIPów.
Ił-18Gr – wersja cargo.
Ił-18l – wersja wyposażona w 4 silniki Iwczenko AI-20M oraz pojemnością zwiększoną do 122 pasażerów.
Ił-18LL – Ił-18A przystosowany do testów systemów przeciwoblodzeniowych.
Ił-18RT – samolot retranslacyjny służący do odbierania danych telemetrycznych pochodzących od pojazdów kosmicznych. Do wersji RT przebudowano dwa egzemplarze samolotu Ił-18W.
Il-18RTL – prototyp wersji 20RT.
Il-18V – standardowa wersja wykorzystywana przez Aerofłot.
Ił-20 – wojskowy samolot rozpoznawczy wybudowany na bazie konstrukcji Ił-18D.
Ił-24N – samolot rozpoznania lodowego służący do wytyczania szlaków dla statków przemierzających wody Arktyki. Litera N pochodzi od nazwy stacji radiolokacyjnej Nit-S1. Budowę samolotów zlecono w 1979 roku. Zbudowano dwa egzemplarze.
Ił-38 – morski samolot patrolowy dalekiego rozpoznania.