IŻ 2125 Kombi
.jpg) IŻ-21251 | |
| Inne nazwy |
IŻ Kombi, IŻ-1500, Moskwicz 1500 Kombi |
|---|---|
| Producent | |
| Okres produkcji |
1973 – 1997 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
brak |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
5-drzwiowy liftback |
| Silniki | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa, manualna |
| Napęd |
silnik podłużnie z przodu, |
| Długość |
4120 mm |
| Szerokość |
1550 mm |
| Wysokość |
1440 mm |
| Rozstaw osi |
2400 mm |
| Masa własna |
1100 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
IŻ-2125 Kombi (ros. ИЖ-2125 «Комби») – samochód osobowy produkowany przez radzieckie Iżewskie Zakłady Samochodowe (IżAwto) w latach 1973–1997 (od 1982 roku w zmodernizowanej wersji IŻ 21251).
Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]
Samochód IŻ 2125 wywodził się z konstrukcji samochodu Moskwicz 412, który produkowano od 1967 roku – poza moskiewskimi zakładami – także w nowo utworzonych Iżewskich Zakładach Samochodowych w Iżewsku. Oprócz produkcji Moskwiczy według dostarczonej dokumentacji, w zakładzie powołano też własne biuro konstrukcyjne, zajmujące się rozwojem konstrukcji tego samochodu. Jako pierwszy wdrożono bardziej potrzebny dla gospodarki narodowej furgon IŻ 2715, po czym w 1973 roku do produkcji skierowano bazujący na Moskwiczu 412 samochód osobowy z nadwoziem liftback (określanym też w literaturze jako hatchback) – IŻ 2125[1].
Prace nad modelem 2125 rozpoczęto już pod koniec lat 60., a inspiracją dla nich był francuski Renault 16[1]. Jak na owe czasy, nadwozie Iża było nowoczesne – był to pierwszy i przez dłuższy czas jedyny samochód tego rodzaju w ofercie radzieckiego przemysłu samochodowego. Samochód zachowywał konstrukcję i wymiary sedana Moskwicz 412, a podstawowa różnica tkwiła w tylnej części nadwozia, która miała wydłużony dach i piąte drzwi, umieszczone pod kątem bliskim 45°[1]. Samochód otrzymał jednak także nowy, swoisty pas przedni, z prostokątnymi reflektorami, głęboko osadzonymi po bokach chromowanej, wypukłej atrapy chłodnicy, o innej formie, niż w Moskwiczu. Dodatkowo kierunkowskazy i światła pozycyjne zostały zamontowane w pionowych zespołach na zewnątrz reflektorów, zamiast pod nimi, jak w Moskwiczu. Oryginalnym akcentem były lusterka wsteczne, umieszczane na błotnikach przednich[1].
Nowa forma nadwozia zwiększyła uniwersalność samochodu, przybliżając go, dzięki wydłużonemu dachowi, do nadwozia kombi. Samochód otrzymał też oficjalną nazwę IŻ Kombi, która nie oznaczała wprost nadwozia typu kombi (nazywanego w języku rosyjskim nadwoziem "uniwersalnym" - uniwiersał), natomiast była zaczerpnięta z języka niemieckiego, aby zaakcentować jego zwiększoną uniwersalność. W stosunku do sedana, otrzymał on wzmocnione resory z tyłu. Po złożeniu oparcia tylnego siedzenia otrzymywało się sporą przestrzeń bagażową, o objętości 1,15 m³ i ładowności do 200 kg[1]. Bez rozkładania siedzenia, ładowność bagażnika była obliczona na 50 kg. W odróżnieniu od sedana, który miał koło zapasowe w bagażniku, przy ścianie, w Iżu mieściło się ono pod podłogą bagażnika. Od wnętrza samochodu bagażnik był oddzielony zdejmowaną półką, za oparciem tylnego siedzenia, o udźwigu 10-15 kg[1].
Mechanika i wnętrze samochodu odpowiadały Moskwiczowi 412 generacji produkowanej od początku lat 70., z elementami zwiększającymi pasywne bezpieczeństwo, jak miękkie poliuretanowe nakładki na metalowej desce przyrządów i wewnętrznych elementach nadwozia[1]. Również napęd stanowił ten sam produkowany w Ufimskiej Fabryce Silników Samochodowych (UZAM) w Ufie silnik benzynowy 1,5 l UZAM-412 o mocy 75 KM, wzorowany na niemieckim silniku BMW M10.
Modernizacja - IŻ-21251[edytuj | edytuj kod]
Od połowy lat 70. roku wprowadzano stopniowo w konstrukcji samochodów ulepszenia, głównie przejmowane z Moskwicza 412, jak dwuobwodowy układ hamulcowy ze wspomaganiem i hamulcami tarczowymi z przodu (1980 rok)[1]. W 1982 roku ostatecznie wprowadzono do produkcji przestylizowany samochód, oznaczony IŻ 21251, który zastąpił dotychczasową wersję. Zgodnie z tendencjami tego okresu, zastąpiono chromowaną atrapę chłodnicy przez prostszą czarną, zamieniono też prostokątne reflektory na okrągłe. Oprócz innych ulepszeń, samochód otrzymał wpuszczane klamki drzwi (umieszczone niżej, niż u jego moskiewskiego "rówieśnika" Moskwicz 2140). Ulepszeniom podlegało też wnętrze, m.in. samochód otrzymał fotele z zagłówkami[1]. Równocześnie podobnej modernizacji uległy inne modele gamy IŻ, w tym Moskwicz 412 produkcji tej fabryki.
IŻ-21251 produkowany był do 1997 roku (najdłużej z całej rodziny samochodów osobowych wywodzących się z modelu Moskwicz 408 z 1964 roku). Od 1973 roku zbudowano 66 489 samochodów IŻ-2125 i 347 701 IŻ-21251[1]. W połowie lat 70. samochód kosztował 6746 rubli - niewiele drożej od sedana Moskwicz 412 (6376 rubli)[1].
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Główne źródło:[1]
- Nadwozie: samonośne, stalowe, 5-drzwiowe, 5-miejscowe
- Długość/szerokość/wysokość: 4120 / 1550 / 1440 mm
- Rozstaw osi: 2400 mm
- Rozstaw kół przód/tył: 1247 / 1237 mm
- Szerokość kanapy tylnej: 1260 mm
- Masa własna: 1100 kg
- Masa całkowita: 1450 kg
- Najmniejszy prześwit pod osiami: 168 mm
- Silnik: UZAM-412 - gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy, górnozaworowy OHC, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
- Pojemność skokowa: 1478 cm³
- Średnica cylindra / skok tłoka: 82/70 mm
- Moc maksymalna: 75 KM przy 5800 obr./min
- Maksymalny moment obrotowy: 11,4 kgf · m przy 3-3,8 tys. obr./min[1]
- Stopień sprężania: 8,8:1
- Gaźnik: K-126N
- Skrzynia przekładniowa mechaniczna 4-biegowa, biegi do przodu zsynchronizowane
- Zawieszenie przednie: niezależne, poprzeczne wahacze resorowane sprężynami, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne
- Zawieszenie tylne: zależne, sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne
- Hamulce przednie i tylne bębnowe, ze wspomaganiem, od 1980 dwuobwodowe; hamulec ręczny mechaniczny na koła tylne
- Ogumienie o wymiarach 6,45-13"
- Prędkość maksymalna: 140 km/h
- Zużycie paliwa: 8,8 l/100 km przy V=80 km/h
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- IŻ-2125, "Awtoliegendy SSSR" Nr 54, DeAgostini 2011, ISSN 2071-095X (ros.)