Comandante Cappellini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z I-503)
Comandante Cappellini
Ilustracja
Niemiecki okręt podwodny UIT-24 na Morzu Wewnętrznym w sierpniu 1944 roku
Klasa

okręt podwodny

Typ

Marcello

Historia
Wodowanie

14 maja 1939

 Regia Marina
Nazwa

Aquila III

Wejście do służby

23 września 1939

Wycofanie ze służby

9 września 1943

 Kriegsmarine
Nazwa

UIT-24

Wejście do służby

wrzesień 1943

Wycofanie ze służby

maj 1945

 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa

I-503

Wejście do służby

maj 1945

Wycofanie ze służby

2 września 1945

Zatopiony

16 kwietnia 1946

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1080 t
1334 t

Długość

73 m

Szerokość

7,19 m

Zanurzenie

5,1 m

Napęd
diesel-elektryczny
2 diesle Fiata
2 silniki elektryczne CRDA
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17,4 węzły (32,2 km/h)
8 węzłów (15 km/h)

Uzbrojenie
2 działa pokładowe kal. 99 mm
4 karabiny maszynowe kal. 13,2 mm
Wyrzutnie torpedowe

8 (4 dziobowe, 4 rufowe) kal. 533 mm

Załoga

58 oficerów i marynarzy

Comandante Cappellini, Cappellini (później Aquila III, UIT-24, I-503) – włoski okręt podwodny typu Marcello z okresu II wojny światowej. Po kapitulacji Włoch przejęty przez Niemcy, a następnie Japonię.

Okręt został zwodowany 14 maja 1939 i wcielony do służby 23 września 1939 roku. Po przystąpieniu Włoch do wojny przeciwko aliantom (10 czerwca 1940) odbył swój pierwszy patrol bojowy u brzegów Madery. Atakowany przez brytyjskie okręty, został zmuszony do powrotu do bazy w La Spezia. Podczas drugiego patrolu – 15 października zatopił belgijski statek „Kabalo”. 5 listopada zostaje przebazowany wraz z innymi włoskimi okrętami podwodnymi do bazy w okupowanym przez Niemców Bordeaux (BETASOM). Podczas kolejnych rejsów bojowych na przełomie 1941 i 1942 roku zatopił 4 statki przeciwnika. We wrześniu 1942 „Cappellini” wziął udział w akcji ratowania rozbitków z transportowca wojska RMS „Laconia” zatopionego przez niemieckiego U-Boota U-156. Uratowanych przekazano na slup „Dumont d'Urville” marynarki Francji Vichy.

W lutym 1943 roku głównodowodzący niemieckiej floty podwodnej Karl Dönitz zaproponował przekształcenie niektórych włoskich okrętów podwodnych nieprzydatnych już w bitwie o Atlantyk w podwodne zaopatrzeniowce. Miały one zastąpić nawodne łamacze blokady, które odnosiły nieproporcjonalnie duże straty, w transporcie strategicznych surowców z Dalekiego Wschodu. Po uzyskaniu aprobaty włoskiego rządu, przystąpiono do realizacji planu. Z okrętu usunięto uzbrojenie artyleryjskie i wyrzutnie a przedziały torpedowe przekształcono w zbiorniki paliwa. Po przebudowie okręt otrzymał nową nazwę „Aquila III”. W pierwszy rejs w nowej roli okręt wypłynął 11 maja 1943 roku z ładunkiem zaopatrzenia, m.in. amunicji i torped dla U-Bootów operujących na Oceanie Indyjskim (grupa Monsun) i materiałów wojennych dla japońskich sprzymierzeńców. Mimo uszkodzeń spowodowanych przez sztormy w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei włoska załoga zdołała osiągnąć Sabang, a następnie Singapur. Rejs powrotny z ładunkiem m.in. kauczuku, cynku, wolframu, chininy, opium i przypraw, opóźniony z powodu oczekiwania na inny włoski okręt „Reginaldo Guliani” (późniejszy UIT-23), został uniemożliwiony przez zawieszenie broni podpisane przez Włochy 9 września 1943 roku.

Załogi obu włoskich okrętów (dodatkowo „Luigi Torelli”, późniejszy UIT-25) zostały internowane przez Japończyków, a same jednostki przekazane Niemcom. „Aquila III”, już jako UIT-24, z mieszaną niemiecko-włoską załogą stał się częścią Kriegsmarine. 8 lutego 1944 roku okręt opuścił bazę w Penang i wyruszył w rejs do Europy. Brak możliwości uzupełnienia paliwa ze statku zaopatrzeniowego, zmusił załogę do przerwania misji. Przez kolejny rok (od kwietnia 1944) UIT-24 transportował zaopatrzenie pomiędzy portami Azji Południowo-Wschodniej a Japonią. Klęska III Rzeszy w maju 1945 roku zastała okręt w Kobe. Przejęty przez marynarkę japońską, został wcielony pod oznaczeniem I-503. Znajdujący się w Kobe okręt po kapitulacji Japonii został przejęty przez Amerykanów i zatopiony 16 kwietnia 1946 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]