IRB Sevens World Series (2003/2004) – piąta edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2003 a czerwcem 2004 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w dwóch z nich; Anglicy, którzy uplasowali się ostatecznie na drugiej pozycji, wygrali trzy turnieje; jeden, po raz pierwszy w historii, rozstrzygnęli na swą korzyść Argentyńczycy, co pomogło im w zdobyciu trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej; reprezentanci RPA, którzy wygrali dwa turnieje, zostali pozbawieni zwycięstwa w jednym z nich.
W porównaniu do poprzedniego sezonu zmieniła się liczba i gospodarze poszczególnych zawodów. Welsh Rugby Union oznajmił, iż nie będzie się ubiegał o odnowienie kontraktu, w gronie zainteresowanych była natomiast Kanada[1]. Z jedenastu ubiegłosezonowych turniejów wypadło pięć – w Australii, Chile, Chinach, Malezji i Walii – po raz pierwszy pojawiły się natomiast zawody w USA, cykl powrócił też do Francji, a wszystkie umowy zostały podpisane na trzy lata[2][3]. Ostatecznie zatem odbyło się osiem turniejów[4].
Po raz pierwszy w historii cyklu cztery rozpoczynające sezon turnieje miały czterech różnych triumfatorów – kolejno zwyciężały bowiem RPA, Anglia, Nowa Zelandia i, po raz pierwszy, Argentyna[5][6]. Nowozelandczycy utrzymywali jednak przewagę nad resztą stawki, bowiem prócz jednego zwycięstwa byli obecni także w pozostałych trzech finałach pierwszej połowy sezonu[7][8]. Trzecia z rzędu wygrana Anglików w Hongkongu zmniejszyła ich stratę do czterech punktów[9][10], tydzień później na drugim miejscu w klasyfikacji dołączyli do nich Południowoafrykańczycy po wymagającym dwóch dogrywek zwycięstwie w Singapurze[11], a w obu tych finałach wzięli udział Argentyńczycy[12], toteż przed europejską częścią cyklu, wartą czterdzieści punktów, prócz Nowozelandczyków w walce o zwycięstwo utrzymywali się reprezentanci Anglii, RPA i Argentyny. Liderzy cyklu pokonali jednak Anglików we Bordeaux[13], więc gospodarze ostatniego turnieju mieli jeszcze szansę na wyprzedzenie Nowozelandczyków w klasyfikacji generalnej, jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale zajęli w nich maksymalnie piątą lokatę[14]. Obrońcy tytułu zapewnili sobie końcowy triumf ćwierćfinałowym zwycięstwem nad Szkocją, ulegli jednak w finale Anglikom, którzy uplasowali się ostatecznie na drugiej pozycji ze stratą sześciu punktów[15][16]. Trzecie miejsce zajęła Argentyna, bowiem reprezentacja RPA została ukarana karą finansową i utratą punktów z dwóch pierwszych turniejów z powodu wystawienia do meczowego składu nieuprawnionego gracza Tonderaia Chavhangi[17][18][19]. Najwięcej punktów w sezonie zdobył Anglik Ben Gollings (394)[20], w klasyfikacji przyłożeń ex aequo triumfował jego rodak Rob Thirlby wraz z reprezentantem RPA Fabianem Juriesem[21].
Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 364 godzin, potencjalnie docierając do 129 milionów gospodarstw domowych w 128 terytoriach, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem odpowiednio o 29%, 175% i 58%[22].
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[23].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[24][25]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[24][25].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[23][26]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
| 16 zespołów |
|
24 zespoły
|
| Pozycja |
Pkt |
Pkt |
Pozycja
|
| 1 (Cup) |
20 |
30 |
1 (Cup)
|
| 2 (finał Cup) |
16 |
24 |
2 (finał Cup)
|
| 3–4 (półfinały Cup) |
12 |
18 |
3–4 (półfinały Cup)
|
| – |
– |
8 |
5–8 (ćwierćfinały Cup)
|
| 5 (Plate) |
8 |
4 |
9 (Plate)
|
| 6 (finał Plate) |
6 |
3 |
10 (finał Plate)
|
| 7–8 (półfinały Plate) |
4 |
2 |
11–12 (półfinały Plate)
|
| – |
– |
0 |
13–16 (ćwierćfinały Plate)
|
| 9 (Bowl) |
2 |
1 |
17 (Bowl)
|
| 10–16 |
0 |
0 |
18–24
|
Osobny artykuł: Dubai Sevens 2003. Osobny artykuł: USA Sevens 2004.
Zespół z RPA został pozbawiony punktów z dwóch pierwszych turniejów z powodu wystawienia do meczowego składu nieuprawnionego gracza.
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Dubaj
Południowa Afryka
Anglia
Wellington
Carson
Argentyna
Hongkong
Singapur
Bordeaux
Fidżi
Samoa
Australia
Kanada
Szkocja
Tonga
Kenia
Korea Południowa
Wyspy Cooka
Sri Lanka
Włochy
Portugalia
Zimbabwe
Niue
Malezja
Rosja
Japonia
Uganda
Gruzja
Tajlandia
Hiszpania
Papua-Nowa Gwinea
Chińskie Tajpej
Maroko
Urugwaj
Chiny
Zambia
Trynidad i Tobago
Namibia
Chile