Ideologia atestacji słownikowej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ideologia atestacji słownikowej, argumentum ad dictionarium – pogląd językowy zakładający, że „poprawność” wyrazów i ich znaczeń jest determinowana przez fakt ich odnotowania w istniejących słownikach[1]. Zwolennicy tego poglądu żywią przekonanie, że niezarejestrowane wyrazy i znaczenia nie są prawowitymi elementami języka[2].

W rzeczywistości język (w dużym stopniu także dialekt standardowy) nie jest skostniałym tworem, narzucającym ściśle ustalone wyrazy i znaczenia, lecz systemem dopuszczającym pewną dozę personalizacji ze strony użytkownika. Jeśli słownik nie uwzględnia pewnej możliwości użycia słowa, wówczas należy mówić o jego niekompletności[3]. Niekompletność drukowanych słowników i opisów gramatycznych wynika z niemożności pełnego opisania systemów językowych oraz stałej zmienności praktyki językowej[1][3].

Odwołania do słowników są typowym elementem potocznych rozważań językowych[4][5]. Praktyka normatywna zwykle wykorzystuje je w charakterze dopełnienia argumentacji[3]. Publikacje o charakterze opisowym często są interpretowane w sposób preskryptywny, poniekąd wbrew zamierzeniom badaczy[6][7].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Filip Berlengi, Prescriptivism and Language Ideologies: A Comparison between Croatian and English Usage Guides, Uniwersytet w Zagrzebiu, 2018, s. 8 (ang.).
  2. Starčević 2016 ↓, s. 94.
  3. a b c Starčević 2016 ↓, s. 95.
  4. Starčević 2016 ↓, s. 94–95.
  5. Mirosław Bańko, Tu jest pies pogrzebany, [w:] Poradnia językowa PWN [online], 7 maja 2003 [dostęp 2020-01-02].
  6. Lyngfelt i in. 2018 ↓, s. 59.
  7. Dan O’Sullivan, Wikipedia: A New Community of Practice?, Farnham–Burlington: Ashgate Publishing, 2009, s. 54, ISBN 978-0-7546-7433-7, ISBN 978-0-7546-9193-8, OCLC 461289422 [dostęp 2023-10-06] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]