Idiolekt
Idiolekt (gr. ἴδιος idios „własny, swoisty” + λέξις leksis „mowa”), język osobniczy[1][2] – forma mowy charakterystyczna dla danego użytkownika języka w danym okresie jego rozwoju. Różnice dotyczą w mniejszym stopniu gramatyki, w większym cech leksykalnych i fonetycznych[3]. Kształtuje się pod wpływem przynależności użytkownika do grupy społecznej, tradycji rodzinnych, wykształcenia, gustu stylistycznego. Każdy użytkownik języka posługuje się własnym idiolektem. Idiolekt może być nieświadomy, bądź też efektem celowych zabiegów językowych mówiącego, np. w celu zdystansowania się od otoczenia[4].
Odgrywa ważną rolę w dialektologii, która często uznaje idiolekty poszczególnych użytkowników za punkt wyjścia do opisu jakiejś gwary. Od badania własnego idiolektu rozpoczynają badania ojczystego języka zwolennicy gramatyki generatywnej[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ j [w:] Słownik słów kluczowych językoznawstwa slawistycznego [online], Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk [dostęp 2018-11-02].
- ↑ idiolekt [w:] Dobryslownik.pl — słownik języka polskiego i poradnia językowa [online], dobryslownik.pl [dostęp 2018-11-02].
- ↑ a b Polański 1999 ↓, s. 243.
- ↑ Har alla svenskar en egen personlig dialekt? (szw.). W: Institutet för språk och folkminnen [on-line]. [dostęp 2017-12-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Polański: Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Wrocław: Ossolineum, 1999. ISBN 83-04-04445-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Alex Barber, Eduardo Garcia Ramirez, Idiolects [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy [online], CSLI, Stanford University, 1 marca 2017, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-02] (ang.).
