Idiolekt
Idiolekt (gr. ἴδιος idios "własny, swoisty" + λέξις leksis "mowa") - swoisty język danego użytkownika języka w danym okresie jego rozwoju. Różnice dotyczą w mniejszym stopniu gramatyki, w większym cech leksykalnych i fonetycznych[1]. Kształtuje się pod wpływem przynależności użytkownika do grupy społecznej, tradycji rodzinnych, wykształcenia, gustu stylistycznego. Każdy mówiący posługuje się własnym idiolektem. Idiolekt może być nieświadomy, bądź też efektem celowych zabiegów językowych mówiącego, np. w celu zdystansowania się od otoczenia[2].
Odgrywa ważną rolę w dialektologii, która często uznaje idiolekty poszczególnych użytkowników za punkt wyjścia do opisu jakiejś gwary. Od badania własnego idiolektu rozpoczynają badania ojczystego języka zwolennicy gramatyki generatywnej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Polański 1999 ↓, s. 243.
- ↑ Har alla svenskar en egen personlig dialekt?. W: Institutet för språk och folkminnen [on-line]. [dostęp 2017-12-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Polański: Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Wrocław: Ossolineum, 1999. ISBN 83-04-04445-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Alex Barber, Eduardo Garcia Ramirez: Idiolects (ang.). Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2017-03-01. [dostęp 2018-01-02].
