Przejdź do zawartości

Ignacy Bobrowski (wojskowy)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Ignacy Bobrowski.
Ignacy Bobrowski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1890
Hurnowicze

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1965
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Szkół Junackich

Stanowiska

dowódca szkół

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Ignacy Bobrowski (ur. 12 lutego[a] 1890 w Hurnowiczach, zm. 1 listopada 1965 w Londynie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 lutego 1890 w majątku Hurnowicze, w ówczesnym powiecie wileńskim guberni wileńskiej, w rodzinie „dziedzicznej szlachty” jako syn Wacława i Wiktorii z Romanowskich[3][2]. W 1909 ukończył szkołę realną w Mińsku[3]. Był katolikiem[2]. Jako uczeń brał udział w pracach konspiracyjnego koła samokształceniowego i Bratniej Pomocy oraz „Sokole”[3]. W 1910 rozpoczął studia w Konstantynowskim Instytucie Geodezji w Moskwie, a później przeniósł się do Moskiewskiego Instytutu Handlowego[3]. W trakcie studiów kontynuował działalność w „Sokole” jako zastępca harcmistrza[3]. W 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Moskwie i pełnił funkcję zastępcy Rudolfa Dreszera[b]. W 1915 został mianowany przez Aleksandra Sulkiewicza komendantem moskiewskiego Okręgu POW[3].

1 czerwca 1916 został wcielony do armii rosyjskiej i skierowany do 3 Tyfliskiej Szkoły Chorążych[3][1][2]. 1 listopada 1916, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i pozostawiony w szkole, w charakterze instruktora[3][1][2]. W 1918 jako wiceprezes Polskiej Centrali Wojskowej na Kaukazie brał udział w organizacji Polskiej Oddzielnej Brygady, a jako delegat polskich formacji wojskowych był członkiem rządu Zakaukaskiej Demokratycznej Republiki Federacyjnej, a następnie Demokratycznej Republiki Gruzji[3]. W Brygadzie Kaukaskiej pełnił funkcję dowódcy 1 kompanii i kursu oficerskiego[3]. Po likwidacji Brygady Kaukaskiej (26 lipca 1918) przybył z częścią oddziału statkiem do Odessy, gdzie z rozkazu Niemców został rozbrojony przez Ukraińców i wysłany do Kijowa[3][4]. Z Kijowa, z rozkazu Leopolda Lisa-Kuli, udał się do Mińska, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[3].

1 marca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych 1, 2 i 3 Korpusów Polskich i armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem od dnia 23 lipca 1916, zaliczony do I Rezerwy armii, powołany do czynnej służby na czas wojny, aż do demobilizacji i przydzielony z dniem 12 lutego 1919 do Rezerwy Oficerów WP[5][6]. 7 czerwca 1919 został przeniesiony do Oddziału II Naczelnego Dowództwa WP i przydzielony do Ekspozytury Oddziału II w Wilnie[7][3]. Wiosną 1920 został przydzielony do sztabu Grupy płk. Małachowskiego, a następnie wrócił do Wilna, gdzie wziął udział w organizacji samoobrony[3]. Latem tego roku razem z wileńskim batalionem ochotniczym został wcielony do 201 pułku piechoty i wyznaczony na stanowisko dowódcy I batalionu[3]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[8]. Wyróżnił się 22 i 23 września 1920 w bitwie o Grodno[3]. 1 czerwca 1921 były dowódca Dywizji Ochotniczej, podpułkownik Adam Koc sporządził „wniosek na odznaczenie orderem«Virtuti Militari»”, w którym napisał:

W czasie walk o Grodno kpt. Bobrowski swym bohaterskim i umiejętnym prowadzeniem baonu przyczynia się wybitnie do powodzenia akcji. 22.IX. w niesłychanie brawurowym ataku, prowadzonym osobiście, rozbija zgrupowanego i umocnionego na przedpolu I i II fortu Grodzieńskiego nieprzyjaciela biorąc licznych jeńców i karabiny maszynowe. W świetnie prowadzonym pościgu dociera aż do linii rzeki Niemna. Błyskawiczna akcja kpt. Bobrowskiego odciąża własne prawe skrzydło związane w ciężkich walkach z przeważającymi siłami nieprzyjaciela, któren usiłował odrzucić lewe skrzydło Dywizji Górskiej. 23.IX. kpt. Bobrowski po bohatersku prowadzi atak 2ej kompanii na silnie umocniony i odrutowany fort Nr I – dając przykład olbrzymiej odwagi i żołnierskiego poświęcenia[3].

W czerwcu 1921 pełnił służbę w Dowództwie Wojska Litwy Środkowej[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 129. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. W tym czasie jego oddziałem macierzystym był 85 pułk piechoty[9]. W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 5 ha pod Wilnem[3]. W kwietniu 1923 został przeniesiony z 76 pułku piechoty w Grodnie do 13 pułku piechoty w Pułtusku na stanowisko dowódcy III batalionu[11][12]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14][15]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III baonu[16][17]. W marcu 1926 został zatwierdzony na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego w 13 pp[18]. W maju 1926 wziął udział w zamachu stanu po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego[3]. W trakcie walk w Warszawie został ranny[3]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[19][20]. Z dniem 30 czerwca 1929 został przydzielony do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na przeciąg trzech miesięcy[21]. W grudniu 1929 został przeniesiony z 8 DP do 7 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Poznaniu na stanowisko kierownika[22]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[23][24]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[25][26]. W marcu 1935 został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy 73 pp[27]. 8 listopada 1935 inspektor armii, gen. dyw. Leon Berbecki wystawił mu następującą opinię za okres służby w 73 pp: „Wyrobiony i opanowany. Wypadek samochodowy wpłynął ujemnie. Powinien na parę lat odejść na spokojniejsze stanowisko. Koncepcja jasna i logiczna. Zdrowie nadwerężone wypadkiem samochodowym. Po ostatecznym wyzdrowieniu może się wyrobić na dcę pułku”[28]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu WFiPW[29]. W 1939 pełnił służbę w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisku głównego inspektora[30].

Po kampanii wrześniowej 1939 został uwięziony przez sowietów[31]. Jesienią 1941, po uwolnieniu, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR[31]. Od stycznia do maja 1942 był dowódcą 27 pułku piechoty[32]. Następnie (do 10 marca 1945) pełnił służbę w Armii Polskiej na Wschodzie na stanowisku dowódcy Szkół Junackich[33][34][35][36]. Powierzone mu dowództwo miało swoją siedzibę w Beshit(inne języki), a następnie w Qastina i Barbara na terytorium ówczesnego Brytyjskiego Mandatu Palestyny[37]. Podlegały mu wszystkie szkoły i gimnazja junackie oraz Szkoła Młodszych Ochotniczek[37]. Później pełnił funkcję komendanta polskiego ośrodka Barletta-Trani we Włoszech[31].

Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii na emigracji[31]. Awansował na pułkownika w korpusie oficerów piechoty[31]. Zmarł 1 listopada 1965 w Londynie i został pochowany na cmentarzu Gunnersbury[31].

Był żonaty z Zofią Julią z Bohdanowiczów (ur. 1897), z którą miał czworo dzieci: Halinę (ur. 1915), Zbigniewa (1921–1943), żołnierza Armii Krajowej, Andrzeja Krzysztofa, ps. „Marek” (1925–2002), plutonowego podchorążego Armii Krajowej, ożenionego z Marią Pełczyńską, i Agatę Wandę, ps. „Agusia” (1927–1944), sanitariuszkę[3][38][39]. Andrzej Krzysztof i Agata Wanda Bobrowscy służyli w Oddziale Osłonowym Wojskowych Zakładów Wydawniczych i walczyli w powstaniu warszawskim[38][39].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Według źródeł rosyjskich Ignacy Bobrowski urodził się 30 stycznia 1890 według starego stylu[1][2]. Jeżeli podana data jest prawidłowa to Ignacy Bobrowski według kalendarza gregoriańskiego urodził się 30 stycznia?/11 lutego 1890. Zobacz daty nowego i starego porządku.
  2. ↑ Ignacy Bobrowski podał, że wstąpił do Związku Walki Czynnej, natomiast Rudolf stwierdził, że w latach „1915–1916 prowadziłem szkołę wojskową w Moskwie z ramienia P.O.W.”[3]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Бобровский Игнатий Вацлавович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2025-08-09]. (ros.).
  2. ↑ a b c d e Послужной список прапорщика Бобровского. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2025-08-09]. (ros.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Bobrowski Ignacy. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.46-3680 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-08-08].
  4. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 416.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 27 z 11 marca 1919, poz. 859.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 29 z 15 marca 1919, poz. 923.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2259.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 782.
  9. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 405.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 27 kwietnia 1923, s. 272.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 161.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 169.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 348.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 172.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 153.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 267.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 3.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 301.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 208.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 382.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 327.
  24. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12, w marcu 1939 zajmował 1. lokatę.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 233.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 601.
  27. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 12.
  28. ↑ Opinie podpułkowników piechoty. [w:] Referat Personalny GISZ, sygn. 701/1/120, s. 344 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2025-08-17].
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 96.
  30. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 444.
  31. ↑ a b c d e f Ignacy Bobrowski (1890–1965). Fundacja Obchodów 100 Rocznicy Odzyskania Przez Polskę Niepodległości. [dostęp 2025-08-08].
  32. ↑ Wawer 2001 ↓, s. 264.
  33. ↑ Draus 1993 ↓, s. 142.
  34. ↑ Draus 2021 ↓, s. 68.
  35. ↑ SMO 1972 ↓, s. 21, tu do października 1944.
  36. ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 275.
  37. ↑ a b Draus 2021 ↓, s. 69.
  38. ↑ a b Andrzej Krzysztof Bobrowski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2025-08-08].
  39. ↑ a b Agata vel Agnieszka Bobrowska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2025-08-08].
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922, s. 226.
  41. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 361.
  43. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 6.
  45. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23.
  46. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12.
  47. ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2025-08-08].
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 405.
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Bobrowski_(wojskowy)&oldid=78008679”