Ignacy Chylewski
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
Ignacy Chylewski herbu Jastrzębiec (ur. 1844 w Kaliszu, zm. 3 marca 1900 we Lwowie) – polski inżynier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1844[1][2]. Wywodził się z rodu Chylewskich herbu Jastrzębiec[3][4].
Działał w organizacji powstania styczniowego 1863 pomagając Hipolitowi Zawadzkiemu w Opoczyńskiem[1]. Potem służył w stopniu porucznika kawalerii, jako adiutant w oddziałach Mariana Langiewicza (brał udział w bitwach od Szydłowca do Grochowisk), Ludwika Mycielskiego (brał udział w bitwie pod Piotrkowicami), Aleksandra Kosy Morbitzera (brał udział w walkach pod Przedborzem)[1]. Uczestniczył też w innych bitwach[1]. Był raniony bagnetem w lewą rękę, lancą w bok, pałaszem w okolice brwi[1]. Został wzięty do niewoli, po czym zbiegł z Proszowic[1].
W późniejszych latach był inżynierem[1]. Był właścicielem fabryki maszyn w Tarnowie[1]. Był starszym inżynierem biura kolejowego w C. K. Wydziale Krajowym[4].
We Lwowie zamieszkiwał przy ul. Zyblikiewicza 33b[3]. Zmarł na serce 3 marca 1900 w wieku 56 lat[3][4][5][6][2]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie 5 marca 1900[2]. We wspomnieniu w „Słowie Polskim” z tego dnia napisano, że był jedną z najpopularniejszych postaci wśród szermierzy ostatniej walki za wolność naszą[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 160.
- ↑ a b c Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 305. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ a b c d † Ignacy Jastrzębiec Chylewski. „Słowo Polskie”. Nr 106, s. 2, 5 marca 1900.
- ↑ a b c Zmarli. „Kurjer Lwowski”. Nr 65, s. 3, 6 marca 1900.
- ↑ Zmarli. „Gazeta Lwowska”. Nr 52, s. 4, 6 marca 1900.
- ↑ Zmarli we Lwowie. „Słowo Polskie”. Nr 116, s. 2, 10 marca 1900.