Ignacy Cieplak

Ignacy Cieplak
	porucznik
Data urodzenia	24 maja 1904
Data śmierci	13 października 1991
	Przebieg służby
Lata służby	od 1932
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	13 Pułk Ułanów Wileńskich; Suwalska Brygada Kawalerii; Dywizja Kawalerii „Zaza”
Stanowiska	dowódca plutonu; oficer informacyjny
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa; bitwa pod Kockiem
	Odznaczenia

Ignacy Cieplak (ur. 24 maja 1904, zm. 13 października 1991^[1]) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego II RP.

W 1932 ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. 7 sierpnia 1932 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a generał dywizji Kazimierz Fabrycy w zastępstwie Ministra Spraw Wojskowych przydzielił do 13 pułku ułanów wileńskich w Nowej Wilejce i z dniem 1 września tego roku wyznaczył na stanowisko dowódcy plutonu^[2]. 1 marca 1935 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 19. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3].

W listopadzie 1938 rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie pod kierunkiem pułkownika dyplomowanego Mariana Porwita (XIX promocja 1938–1940). Wybuch wojny uniemożliwił mu zakończenie rozpoczętych studiów^[4].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w sztabie Suwalskiej Brygady Kawalerii pełniąc funkcję oficera informacyjnego, a następnie oficera sztabu Zgrupowania Kawalerii generała brygady Podhorskiego i dowództwa Dywizji Kawalerii „Zaza”. Uczestniczył w bitwie pod Kockiem^[5]. Po kapitulacji przebywał w niemieckiej niewoli, między innymi w Oflagu II C Woldenberg. W styczniu 1947 w Miesięczniku Wojskowym „Bellona” został opublikowany artykuł jego autorstwa zatytułowany „Bitwa pod Stalingradem”^[a]. Za kampanię wrześniową został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[6]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera BII-6-6)^[7].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Współautorem artykułu był podpułkownik Stanisław Świnarski, były jeniec Oflagu II C Woldenberg.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Baza-Nekrologów.pl
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 9 z 15 sierpnia 1932 r., s. 347, 355, 358.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 3 z 4 marca 1935 r., s. 14.
↑ Marian Porwit, Spojrzenia poprzez moje życie, s. 438.
↑ Ludwik Głowacki, Działania wojenne ..., s. 381 i Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, s. 201.
↑ Jan Zaborowski: Żołnierze Generała Kleeberga. Wyd. II. Warszawa: 2002, s. 92. ISBN 83-91-24627-2.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z 1932 i 1935
Grzegorz Cydzik, Ułani, ułani..., Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06879-8
Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2
MarianM. Porwit MarianM., Spojrzenia poprzez moje życie, Warszawa: „Czytelnik”, 1986, ISBN 83-07-01535-9, OCLC 69288255 .
Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07659-6.

[6] Współautorem artykułu był podpułkownik Stanisław Świnarski, były jeniec Oflagu II C Woldenberg.

[1] Baza-Nekrologów.pl

[2] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 9 z 15 sierpnia 1932 r., s. 347, 355, 358.

[3] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 3 z 4 marca 1935 r., s. 14.

[4] Marian Porwit, Spojrzenia poprzez moje życie, s. 438.

[5] Ludwik Głowacki, Działania wojenne ..., s. 381 i Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, s. 201.

[7] Jan Zaborowski: Żołnierze Generała Kleeberga. Wyd. II. Warszawa: 2002, s. 92. ISBN 83-91-24627-2.

[8] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[a]

[6]

[7]