Ignacy Fonberg
 Ignacy Fonberg | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1801 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 października 1891 |
| profesor | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1854 |
| Uczelnia |
Uniwersytet Wileński |
Ignacy Fonberg (ur. 1 lutego 1801 w Bielsku Podlaskim, zm. 23 października 1891 w Kijowie[1]) – polski chemik i doktor nauk medycznych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ród Fonbergów wywodził się z Warmii. Ojciec Ignacego był fabrykantem powozów i wyrobów żelaznych w Bielsku Podlaskim. W 1817 roku Ignacy Fonberg ukończył Gimnazjum Białostockie. Studia odbył na wydziale matematyczno-fizycznym Uniwersytetu Wileńskiego. W roku 1822 zastąpił na uczelni Jędrzeja Śniadeckiego, rozpoczynając pracę naukową i pedagogiczną. W 1826 roku otrzymał nominację na adiunkta, trzy lata później na profesora nadzwyczajnego. Po zlikwidowaniu Uniwersytetu Wileńskiego, został profesorem Akademii Medyczno-Chirurgicznej w Wilnie[2].
W 1842 roku został przeniesiony na wydział lekarski Uniwersytetu w Kijowie. Stał się sławny dzięki organizowaniu otwartych wykładów publicznych, na których popularyzował nauki przyrodnicze, kursy dla lekarzy, farmaceutów i przyrodników[2].
W 1854 roku otrzymał tytuł profesora zasłużonego. Pięć lat później przeszedł na emeryturę[2][3].
Ważniejsze prace naukowe: Chemia z zastosowaniem do sztuk i rzemiosł (t. 1–3, Wilno 1827–1829), Słownik wyrazów chemicznych (Wilno 1825), Wykład teorii gorzenia (Wilno 1821)[2], Wiadomość o cholerze i o sposobach oczyszczania powietrza w czasie panującej zarazy (Wilno 1830, wraz z Feliksem Rymkiewiczem)[4], Wiadomość początkowa chemii ułożona dla klasy III szkół powiatowych (Wilno 1827, praca dwutomowa)[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Fonberg Ignacy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-11-16].
- ↑ a b c d e Marcin Dolecki, Fonberg Ignacy [online], gigancinauki.pl [dostęp 2024-11-16].
- ↑ Kazimierz Zięborak, Z historii chemii – Prof. Ignacy Fonberg w 200 rocznicę urodzin, „Przemysł Chemiczny” (80/12), 2001, s. 586-587.
- ↑ Małgorzata Karpińska, Wokół cholery: „ogórki, sałata i Rossyanie”. Społeczeństwo powstańczej Warszawy (1831 r.) wobec epidemii cholera morbus, „Przegląd Historyczny”, 112 (4), 2021, s. 847, ISSN 0033-2186 [dostęp 2024-11-16].