Ignacy IV (patriarcha Antiochii)
| Ignacy IV | |
| Habib Hazim | |
| patriarcha Antiochii i całego Wschodu | |
| |
| Kraj działania | Syria |
| Data i miejsce urodzenia | 28 sierpnia 1921 Maharda |
| Data i miejsce śmierci | 5 grudnia 2012 Bejrut |
| patriarcha Antiochii i całego Wschodu | |
| Okres sprawowania | 1979–2012 |
| Wyznanie | prawosławne |
| Kościół | Patriarchat Antiocheński |
| Sakra biskupia | 1961 |
| Wybór patriarchy | 2 czerwca 1979 |
| Sukcesja apostolska | |||||||||||||||
| Data konsekracji | 1961 | ||||||||||||||
| Miejscowość | Damaszek | ||||||||||||||
| Miejsce | Sobór Zaśnięcia Matki Bożej | ||||||||||||||
| Konsekrator | Eliasz IV | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Ignacy IV, imię świeckie Habib Hazim[1] (ur. 28 sierpnia 1921 w Mhardzie w pobliżu Hamy, zm. 5 grudnia 2012 w Bejrucie) – syryjski duchowny prawosławny, w latach 1979–2012 prawosławny patriarcha Antiochii i całego Wschodu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w głęboko religijnej rodzinie arabskiej wyznania prawosławnego. Jego ojciec był nauczycielem wiejskim, a przyszły patriarcha urodził się jako najstarszy syn w wielodzietnej rodzinie. Po ukończeniu szkoły podstawowej był zmuszony na cztery lata[1]. Święcenia diakońskie przyjął w czasie studiów w Bejrucie (studiował filozofię). W 1945 ukończył studia z wyróżnieniem, jednak z powodu złej sytuacji materialnej nie mógł podjąć studiów teologicznych, lecz pracował jako nauczyciel w szkołach średnich i jako sekretarz firmy handlowej[1]. Dopiero w 1949 mógł wyjechać do Paryża, gdzie uczył się w Instytucie św. Sergiusza prowadzonym przez Patriarchat Konstantynopolitański. Równocześnie był lektorem języka arabskiego na Sorbonie. Pracę końcową obronił w 1953[1]. Po powrocie na Bliski Wschód zamieszkał w monasterze w Balamand, przy którym zorganizował seminarium duchowne. Przez wiele lat pełnił obowiązki jego dziekana.
Biskup[edytuj | edytuj kod]
W 1953 współtworzył międzynarodową prawosławną organizację młodzieżową Syndesmos. W 1961 miała miejsce jego chirotonia na biskupa Palmyry. W 1970 został podniesiony do godności metropolity i objął urząd metropolity Latakii. 2 czerwca 1979 wybrany na patriarchę Antiochii po śmierci patriarchy Eliasza IV[1].
Patriarcha Antiochii[edytuj | edytuj kod]
Wprowadził w zarządzanym przez siebie Kościele istotne reformy wewnętrzne, doprowadzając do ożywienia życia monastycznego i prac Świętego Synodu, uczynił wyższe wykształcenie obowiązkowym wymogiem dla kandydatów na biskupów. W 1988 otworzył pierwszym na Bliskim Wschodzie prawosławny uniwersytet w Balamand. Opowiadał się za ekumenizmem i porozumieniem wszystkich wyznań chrześcijańskich, które postrzegał jako drogę do pojednania z islamem. Brał udział w dialogu prawosławno-katolickim oraz w dialogu z Kościołami orientalnymi. Współorganizował misję prawosławną na Haiti w latach 80. XX wieku[1]. Władał biegle językami francuskim, angielskim, rosyjskim i greckim[1].
Zmarł wskutek udaru mózgu w szpitalu w Bejrucie 5 grudnia 2012[2]. Premier Libanu ogłosił w związku z tym żałobę narodową w dniu 10 grudnia. Nabożeństwo żałobne odbyło się w cerkwi św. Mikołaja w Bejrucie, zaś sam pogrzeb – w Damaszku, w krypcie patriarchów Antiochii przy katedrze patriarchalnej[1].
Jego następcą w dniu 17 grudnia 2012 wybrany został metropolita Europy Zachodniej i Środkowej Jan, który objął urząd jako Jan X.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
| Poprzednik Eliasz IV |
Patriarcha Antiochii 1979 – 2012 |
Następca Jan X |
