Ignacy Stadnicki

Ignacy Stadnicki
	; Szreniawa bez Krzyża
Rodzina	Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża
Data urodzenia	1744
Data i miejsce śmierci	27 maja 1818 ; Łaganów
Ojciec	Józef Stadnicki
Matka	Marcjanna Marianna Starza-Morska
Żona	Katarzyna z domu Niemirycz
Dzieci	Tekla, Dominik, Antoni
	Odznaczenia

Ignacy Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1744, zm. 27 maja 1818 w Łaganowie) – polski ziemianin, sędzia ziemski w Krakowie, senator kasztelan Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po studiach na Akademii Krakowskiej brał udział w elekcji Stanisława Poniatowskiego (1764). W 1782 roku został cześnikiem krakowskim, a od 1784 roku był krakowskim sędzią ziemskim. W 1786 roku został posłem na sejm z województwa krakowskiego.

W 1794 roku podpisał akt powstania, jednak odmówił Naczelnikowi Kościuszce zorganizowania działań wojennych w Sandomierskiem i przyjęcia funkcji generała ziemskiego. W czasie powstania był przewodniczącym powołanego przez Kościuszkę Sądu Kryminalnego.

W 1809 roku został prezesem Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Od 1810 roku posiadał tytuł senatora kasztelana. Członek deputacji Rady Generalnej Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego do Napoleona w 1812 roku^[1]. Od 1813 roku był prezesem Komisji do Administracji Lazaretowej, opiekującej się weteranami wojen napoleońskich.

Od 1772 roku był właścicielem dóbr w Łaganowie, Jazdowiczkach, znacznej części powiatu proszowickiego, Kaliny Zarzecznej. Znaczna część tego majątku została przejęta za długi przez Ignacego Fleszyńskiego. Portret olejny Ignacego Stadnickiego pędzla Reichana znajdował się przed I wojną światową w dworku Stanisławy Tarnawieckiej w Bykowcach^[2].

Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa Stadnickiego i Marcjanny Marianny Starza-Morskiej h. Klamry. Miał rodzeństwo:

Antoniego Walentego, burgrabię krakowskiego, kawalera Orderu św. Stanisława
Piotra, starostę cieszkowskiego, kawalera Orderu św. Stanisława
Dominika
Feliksa, kawalera Orderu św. Stanisława
Michała Mateusza (w zakonie Konstantego), koadiutora łucko-ostrogskiego.

Ożenił się z Katarzyną Niemirycz.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Świętego Stanisława (1783)
Order Orła Białego (1787)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 9, s. 71.
↑ "Portret Ignacego Stadnickiego (ol., sygn., Bibl. PAN Kraków), Marcela Tarnowieckiego i jego żony, baronówny Wetzlar (ol., oba w 1912 wł. St. Tarnowieckiej w Bykowcach)" Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy, Tom 8, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 01.01.2007 - 8, Jolanta Maurin Białostocka

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ewa Danowska: Stadnicki Ignacy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41. 2002, s. 386–387.
Marek Minakowski: Ignacy Stadnicki ze Stadnik. www.sejm-wielki.pl

[1] Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 9, s. 71.

[2] "Portret Ignacego Stadnickiego (ol., sygn., Bibl. PAN Kraków), Marcela Tarnowieckiego i jego żony, baronówny Wetzlar (ol., oba w 1912 wł. St. Tarnowieckiej w Bykowcach)" Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy, Tom 8, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 01.01.2007 - 8, Jolanta Maurin Białostocka

[1]

[2]