Ignacy Zieliński (generał)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Zieliński
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1871
Łańcut

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1955
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1895–1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

DOGen. Lwów, DOK VII

Stanowiska

szef sanitarny okręgu generalnego
szef sanitarny okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa PCK I stopnia Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie pokoju) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Ignacy Zieliński[a] (ur. 8 lipca 1871 w Łańcucie, zm. 5 sierpnia 1955 w Krakowie) – lekarz, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Łańcucie, w ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Andrzeja, woźnego c. k. Sądu Obwodowego w Rzeszowie, i Marii z Koberów. W 1889 ukończył naukę w gimnazjum z Rzeszowie i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Na ostatnim roku otrzymał stypendium wojskowe[2]. W 1895 otrzymał dyplom doktora medycyny[3].

Zdjęcie z okresu 1895–1900

1 sierpnia 1895 został mianowany na stopień starszego lekarza (niem. Oberarzt[b]) i przydzielony do Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie[5]. W następnym roku został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 13 w Złoczowie[6]. 1 listopada 1897 został mianowany na stopień lekarza pułkowego 2. klasy (niem. Regimentsarzt 2. Klasse[c]) i przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 8 w Czortkowie[7]. Dwa lata później został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 1 w Czortkowie[8]. W 1900 został mianowany na stopień lekarza pułkowego 1. klasy (niem. Regimentsarzt 1. Klasse[d])[9]. W 1903 został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 89 w Jarosławiu[10]. W 1912 został przydzielony do pułkowej Komendy Okręgu Uzupełnień Gródek Jagielloński[11]. 1 listopada 1913 został mianowany na stopień lekarza sztabowego (niem. Stabsarzt[e]). W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[12]. Na stanowisku lekarza Komendy Okręgu Uzupełnień Gródek Jagielloński pozostał do 1918 roku, a jego oddziałem macierzystym był nadal Pułk Piechoty Nr 89. 1 listopada 1917 został mianowany na stopień starszego lekarza sztabowego 2. klasy (niem. Oberstabsartzt 2. Klasse[f])[13].

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko komendanta Szpitala Okręgowego w Krakowie[2]. W grudniu tego roku został przeniesiony do Warszawy na stanowisko komendanta Głównego Szpitala Wojskowego[14][15]. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Był wówczas szefem sanitarnym w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów[16]. 1 czerwca 1921 został przydzielony do Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr 6 we Lwowie, jako oddziału macierzystego z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów[17]. Od listopada 1921, po reorganizacji terytorialnych władz wojskowych, pełnił służbę na stanowisku szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[1][18]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 63. lokatą w korpusie generałów[19]. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[20]. W latach 1936–1938 praktykował we Lwowie, jako lekarz chorób wewnętrznych, a w sezonie letnim także w Truskawcu, w willi „Znicz”[21][22]. W 1939 praktykował we Lwowie, jako chirurg[23].

Od 1899 był żonaty z Marią z Motryczów[24], z którą miał syna Adama, doktora praw[2].

Zmarł 5 sierpnia 1955 w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XIIIB-płd-po prawej Ćwikowej)[25][2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Ignacy I Zieliński”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].
  2. ↑ Stopień starszego lekarza był równorzędny stopniowi starszego porucznika (niem. Oberleutnant) [4].
  3. ↑ Stopień lekarza pułku 2. klasy był równorzędny stopniowi kapitana i rotmistrza 2. klasy[4].
  4. ↑ Stopień lekarza pułkowego 1. klasy był równorzędny stopniowi kapitana (niem. Hauptmann) i rotmistrza 1. klasy (niem. Rittmeister[4].
  5. ↑ Stopień lekarza sztabowego był równorzędny stopniowi majora[4].
  6. ↑ Stopień starszego lekarza sztabowego 2. klasy był równorzędny stopniowi podpułkownika[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 121, 1832.
  2. ↑ a b c d Stawecki 1994 ↓, s. 367.
  3. ↑ Konopka 1936 ↓, s. 584.
  4. ↑ a b c d e Rydel 2001 ↓, s. 89.
  5. ↑ Schematismus 1896 ↓, s. 978.
  6. ↑ Schematismus 1897 ↓, s. 727, 1022.
  7. ↑ Schematismus 1898 ↓, s. 727, 1031.
  8. ↑ Schematismus 1900 ↓, s. 737, 1069.
  9. ↑ Schematismus 1901 ↓, s. 745, 1088.
  10. ↑ Schematismus 1904 ↓, s. 579, 1107.
  11. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 176, 681, 1335.
  12. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 557, 1152.
  13. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 759, 1362.
  14. ↑ Wojtkowiak 1973 ↓, s. 331.
  15. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 189.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 16 czerwca 1920 roku, s. 459.
  17. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 458, 971.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 55, 118.
  19. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 16.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  21. ↑ Konopka 1936 ↓, s. 584, 1134.
  22. ↑ Rocznik Lekarski 1938 ↓, s. 341, 617.
  23. ↑ Spis urzędowy lekarzy 1939 ↓, s. 262.
  24. ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 362–363. [dostęp 2021-12-07].
  25. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2021-08-31].
  26. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone dla armji na polu służby zdrowia”.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 881.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1897. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1896. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1898. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1897. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1899. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1901. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1900. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1904. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1903. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Stanisław Konopka: Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok. Warszawa: Naczelna Izba Lekarska, 1936.
  • Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1938 rok. Warszawa: Naczelna Izba Lekarska, 1938.
  • Urzędowy spis: lekarzy, lekarzy dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych, uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych oraz wykazy : aptek, szpitali, ubezpieczalni społecz., ośrodków zdrowia, przychodni samodzielnych oraz centrali i filii Państwowej Szkoły Higieny. Warszawa: Ministerstwo Opieki Społecznej, 1939.
  • Stefan Wojtkowiak: Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1973.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
  • Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Zieliński_(generał)&oldid=72122428”