Igor Szalimow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Igor Michajłowicz Szalimow
Игорь Михайлович Шалимов
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1969
Moskwa

Wzrost

182 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1976–1980 Lokomotiw Moskwa
1980–1986 Spartak Moskwa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1986–1991 Spartak Moskwa 95 (20)
1991–1992 US Foggia 33 (9)
1992–1994 Inter Mediolan 50 (11)
1994–1995 MSV Duisburg 21 (0)
1995 FC Lugano 12 (4)
1996 Udinese Calcio 20 (0)
1996–1998 Bologna FC 34 (5)
1998–1999 SSC Napoli 19 (2)
W sumie: 284 (51)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1990–1991  ZSRR 20 (2)
1992  WNP 4 (0)
1992–1998  Rosja 23 (3)
W sumie: 47 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2001–2002 Krasnoznamiensk
2003 Urałan Elista
2008–2011 Rosja
2015–2016 FK Krasnodar-2
2016 FK Krasnodar (asystent)
2016–2018 FK Krasnodar
2018–2019 FK Chimki
2019–2020 Achmat Grozny
2021–2022 Urał Jekaterynburg
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Igor Michajłowicz Szalimow (ros. Игорь Михайлович Шалимов; ur. 2 lutego 1969 w Moskwie) – rosyjski piłkarz grający na pozycji ofensywnego pomocnika.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Szalimow wychował się w moskiewskim klubie Lokomotiw, jednak nie przebił się do pierwszego składu i został oddany do Spartaka Moskwa. W pierwszej lidze ZSRR zadebiutował w 1986 roku. W 1987 roku klub wywalczył mistrzostwo kraj, jednak Igor nie rozegrał żadnego spotkania. W 1988 roku grał już w pierwszym składzie Spartaka, ale zajął z nim dopiero 4. pozycję w lidze. W 1989 roku został mistrzem Związku Radzieckiego, a w 1991 wicemistrzem. W Spartaku wystąpił łącznie w 95 ligowych meczach i strzelił 20 goli.

Latem 1991 Szalimow wyjechał do Włoch. Został piłkarzem Foggi i drugim obok Igora Koływanowa Rosjaninem w zespole. W Serie A zadebiutował 1 września w zremisowanym 1:1 wyjazdowym meczu z Interem Mediolan. W Foggi był liderem drugiej linii i zdobył 9 goli, a klub ten zakończył sezon na 9. miejscu. Forma Igora spowodowała, że latem 1992 przeszedł do Interu i w jego barwach także stał się czołowym zawodnikiem. Podobnie jak Foggi zaliczył 9 trafień w lidze oraz został z Interem wicemistrzem Włoch. W sezonie 1993/1994 był rezerwowym, a Inter zakończył ligę dopiero na 13. pozycji w tabeli. Zespół z Mediolanu dotarł jednak do finału Pucharu UEFA, w którym dwukrotnie pokonał 1:0 Casino Salzburg.

Latem 1994 Szalimow został zawodnikiem niemieckiego MSV Duisburg. Spisywał się jednak słabiej jak we Włoszech. Nie zdobył gola, a Duisburg zajmując przedostatnią pozycję spadł z pierwszej ligi do drugiej. Po sezonie Rosjanin przeszedł do szwajcarskiego FC Lugano, ale już po pół roku powrócił do Włoch, tym razem podpisując kontrakt z Udinese Calcio. Już latem 1996 trafił do Bologny, w której znów grał z Koływanowem. W 1997 roku zajął 7. pozycję w Serie A, a rok później o jedną niżej. Swój ostatni sezon (1998/1999) Szalimow rozegrał w barwach spadkowicza z Serie A, SSC Napoli, jednak klub ten nie zdołał wrócić do pierwszej ligi.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji ZSRR, Szalimow zadebiutował 13 czerwca 1990 roku w przegranym 0:2 meczu z Argentyną, rozegranym podczas Mistrzostw Świata we Włoszech. Na tym turnieju wystąpił także w wygranym 4:0 meczu z Kamerunem. W 1992 roku został powołany przez Anatolija Byszowca do kadry na Euro 92. Wystąpił tam jedynie w zremisowanym 0:0 meczu z Niemcami. Natomiast w 1996 roku na Euro 96 także zagrał w jednym meczu – z Czechami (3:3). Karierę reprezentacyjną zakończył w 1998 roku. W swojej karierze zagrał 20 razy i zdobył 2 gole dla ZSRR, 4 razy dla WNP i 23 razy (3 gole) dla Rosji.

W 1990 roku wraz z młodzieżową reprezentacją ZSRR U-21 Szalimow wywalczył mistrzostwo Europy U-21.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Szalimow zaczynał karierę trenerską w zespołach Krasnoznamiensk i Urałan Elista.

Od 2008 do 2011 był trenerem żeńskiej reprezentacji Rosji, którą prowadził na Mistrzostwach Europy w 2009.

Między 2015 a 2018 pracował w FK Krasnodar, dwukrotnie doprowadzając klub do czwartego miejsca w ligowej tabeli.

Później zatrudniony był w FK Chimki i Achmacie Groznym, z obu klubów został szybko zwolniony, nie odnosząc sukcesów.

Statystki[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Gole
1986 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 5 1
1987 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 0 0
1988 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 25 8
1989 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 20 1
1990 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 23 6
1991 Spartak Moskwa ZSRR  1. liga 22 5
1991/92 US Foggia Włochy  Serie A 33 9
1992/93 Inter Mediolan Włochy  Serie A 32 9
1993/94 Inter Mediolan Włochy  Serie A 18 2
1994/95 MSV Duisburg Niemcy  Bundesliga 21 0
1995/96 FC Lugano Szwajcaria  Nationalliga A 12 4
1995/96 Udinese Calcio Włochy  Serie A 20 0
1996/97 Bologna FC Włochy  Serie A 18 4
1997/98 Bologna FC Włochy  Serie A 15 1
1998/99 SSC Napoli Włochy  Serie A 19 2

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]