55°37′N 27°16′E/55,616667 27,266667Ikaźń (agromiasteczko)
 Kościół Bożego Ciała | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Wysokość |
167 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 02153 |
| Kod pocztowy |
211970 |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 55°37′N 27°16′E/55,616667 27,266667
| |
Portal  Białoruś
| |
Ikaźń (biał. Іказнь) – agromiasteczko (do 2009 r. wieś), dawne miasteczko, położone na Białorusi w rejonie brasławskim obwodu witebskiego.
Siedziba parafii prawosławnej (pw. św. Mikołaja Cudotwórcy)[2] i rzymskokatolickiej (pw. Bożego Ciała).
Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie brasławskim województwa wileńskiego[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miasteczko założone na przełomie XV i XVI wieku przez sekretarza królewskiego Jana Sapiehę, który otrzymuje przywilej na budowę zamku. Już w 1515 zamek oblegały wojska moskiewskie, a miasto uległo spaleniu. W czasie wojny w 1561 zamek nie został zdobyty, w 1654 zajęty przez Rosjan w czasie wojny polsko-rosyjskiej, a w 1655 przez Szwedów. W XVIII wieku miasto zniszczone w czasie walk stronników króla Stanisława Leszczyńskiego i Augusta Mocnego Sasa wspieranego przez Rosję.
W czasach zaborów miasteczko w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[4].
W latach 1921–1945 miasteczko leżało w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, od 1926 roku w powiecie brasławskim, w gminie Przebrodzie.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 509 osób, 367 było wyznania rzymskokatolickiego, 105 prawosławnego a 37 mojżeszowego. Jednocześnie 247 mieszkańców zadeklarowało polską, 225 białoruską a 37 żydowską przynależność narodową. Było tu 99 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 96 domach zamieszkiwało 480 osób[6].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- ruiny zamku sekretarza królewskiego Jana Sapiehy z początku XVI wieku, przebudowanego przez Lwa Sapiehę po 1592 roku, następnie przez Jana Stanisława Sapiehę około 1620 i zniszczonego przez wojska moskiewskie podczas wojny w latach 1654–1667.
- kościół Najświętszego Bożego Ciała z 1912 w miejscu starszego z 1593; parafialny
- cerkiew prawosławna pw. św. Mikołaja z 1905 w miejscu starszej z 1500; parafialna
Parafia Kościoła rzymskokatolickiego[edytuj | edytuj kod]
Mieszkańcy wyznania rzymskokatolickiego podlegają parafii Bożego Ciała w Ikaźni.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Rąkowski, Wśród jezior i mszarów Wileńszczyzny, Rewasz 2000
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ikaźń w radzima.org
- Ikaźń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 255.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Браславское благочиние. eparhia992.by. [dostęp 2021-03-16]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 75.
- ↑ Bielowce, wieś, powiat dzisieński, gmina Przebrodź, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 142.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 71.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 9.