
Ilińce
![]() | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Rejon | |||||
Data założenia | |||||
Prawa miejskie | |||||
Zarządzający |
Włodzimierz Jaszczuk | ||||
Powierzchnia |
10.87 km² | ||||
Wysokość |
212 m n.p.m. | ||||
Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
Nr kierunkowy |
+380 4345 | ||||
Kod pocztowy |
22700-22707 | ||||
Tablice rejestracyjne |
АВ | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego ![]() | |||||
Położenie na mapie Ukrainy ![]() | |||||
![]() | |||||
Strona internetowa | |||||
Portal ![]() |
Ilińce lub Lińce (ukr. Іллінці, trb. Illinci; łac. Elins) – miasto na Ukrainie w obwodzie winnickim, siedziba władz rejonu ilinieckiego. Ośrodek przemysłu spożywczego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Przez Kazimierza Jagiellończyka nadane wojewodzie Mienkowi.
W 1647 roku książę Samuel Karol Korecki przekazał miasto ówczesnemu cześnikowi chełmskiemu Stefanowi Czarneckiemu za sumę zastawu w wysokości 40 tys. złotych.
22 października 1757 lokowane na prawie magdeburskim przez króla Augusta III Sasa. Prywatne miasto szlacheckie położone w województwie bracławskim było w 1789 roku własnością Hieronima Janusza Sanguszki[2].
W zaborze rosyjskim siedziba gminy Ilińce(ukr.) w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej.
W 2013 liczyło 11 366 mieszkańców[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- parterowy dwór wybudowany w XVIII w. przez Hieronima Sanguszkę (1743-1812). Letnia rezydencja Sanguszków[4]. Hieronim Sanguszko przyjmował w nim króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1787 r. Pod koniec XIX w. dom mieszkalny zarządców (oficjalistów) cukrowni.
- cerkiew św. Mikołaja z 1751 r.
- kościół z 1785 r.
- synagoga z ok. 1780 r.
- gmach ziemstwa z początku XX w.
- Młyn Marymont z 1908 r.
- cerkiew św. Trójcy z 1902 r.
Miejscowość na mapie województwa bracławskiego z 1648 r.
Urodzeni w Ilińcach[edytuj | edytuj kod]
- Seweryn Goszczyński – polski poeta romantyczny
- Tomasz Padura – poeta romantyczny i kompozytor
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.13
- ↑ Микола Крикун, Воєводства Правобережної України у XVI-XVIII століттях: Статті і матеріали, Lwów 2012, s. 527.
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України. Київ, 2013. стор.42
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 189-191, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ilińce 1.), pow. lipowiecki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 259 .
- Ilińce 1.), pow. lipowiecki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 608 .
- Lińce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 233 .
- Dymitro Antoniuk Obojętność gubi zabytki - O synagodze w Ilińcach