Imielin (Warszawa)
52°08′58″N 21°02′01″E/52,149400 21,033500| Osiedle Warszawy | |
 Zabudowa Imielina w rejonie ul. Indiry Gandhi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| W granicach Warszawy |
14 maja 1951[1] |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°08′58″N 21°02′01″E/52,149400 21,033500
| |
Imielin – część warszawskiego Ursynowa położona w centralnej części dzielnicy.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie nazwa Imielin odnosiła się do wsi położonej w pobliżu traktu do Piaseczna, obecnej ulicy Puławskiej, zwanej również m.in. Jamielinem, Jemielinem i Imielino.
Pierwsza wzmianka o wsi Gemelino pochodzi z 1422, a Jamyielino z 1430[2]. W 1445 roku wieś otrzymała ona prawo chełmińskie od księcia Bolesława IV[3]. W XVI wieku Imielin stanowił własność rodu Służewieckich[3]. Wg rejestrów podatkowych z XVI w., w najlepszym okresie tereny należące do wsi liczyły 5 łanów (ok. 85 ha). Wieś szlachecka Jemielinek w 1580 znajdowała się w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego[4].
W XVII wieku wieś przeszła na własność Jakuba Hieronima Rozdrażewskiego, wojewody inowrocławskiego – było wówczas w niej około 8–11 domów.
W końcu XVIII wieku Imielin należał do podczaszego warszawskiego Grabowskiego i wraz z Wyczółkami tworzył wspólną własność[3]. Obie wsie liczyły wtedy łącznie 35 domów[3].
W XIX wieku na gruntach należących do Imielina i Wyczółek powstały nowe wsie i folwarki Grabowo (dziś Grabów), Grabówek, Krasnowola i Ludwinowo (Ludwinów)[3]. W 1864 roku, po uwłaszczeniu chłopów, powstało w Imielinie 21 gospodarstw włościańskich, a Imielin wraz z pobliskimi wsiami został włączony do nowo powstałej gminy Falenty[3].
Spis ludności z 1905 odnotował na terenie Imielina 23 domy[3]. Kolejne spisy po odzyskaniu niepodległości w 1921 i 1923 roku odnotowały odpowiednio 296 i 211 mieszkańców[3].
W 1951, podobnie jak inne podwarszawskie wsie i osady, Imielin znalazł się w granicach administracyjnych Warszawy[3]. Na początku lat 80. XX wieku na należących do wsi gruntach zaczęto budować pierwsze bloki Ursynowa[3]. Z czasem nazwa wsi przeszła w całości na nowo powstałe osiedle.
W odróżnieniu od innych ursynowskich osiedli zabudowę Imielina stanowiły nie tylko bloki z tzw. wielkiej płyty, ale również bloki wykonane w zmodyfikowanej technologii „ramy-h”[5] (w wariancie w którym słupy zastąpiono prefabrykowanymi ścianami nośnymi, a wypełnienie wykonano z bloczków gazobetonowych lub pustaków ceramicznych). W latach 90. XX wieku ściany szczytowe obydwu typów budynków częściowo ocieplono styropianem. W pierwszej dekadzie XXI wieku wykonano nowe ocieplenia i elewacje wszystkich budynków ujednolicając tym samym wygląd osiedla.
Obecnie obok budownictwa z lat 80. XX wieku zaczynają się pojawiać nowoczesne zespoły budynków. Niektóre z nich są dodatkowo strzeżone. Kilka z takich zespołów budynków, zbudowanych w drugiej połowie lat 90. XX wieku i na początku XXI wieku, znajduje się przy ulicy rtm. W. Pileckiego w pobliżu Centrum Onkologii. Powstały także nowe bloki przy alei KEN w ramach zabudowy okolicy metra, ulicy Dereniowej i ulicy Indiry Gandhi.
Pod koniec lat 90. XX wieku na terenie obecnego Starego Imielina rozpoczął się boom budowlany. Na dawnych polach uprawnych wybudowane zostały osiedla szeregowców i budynków wielorodzinnych.
Na dzisiejszy Imielin składają się dwa obszary MSI – Stary Imielin (w całości) oraz część obszaru Ursynów-Centrum. Nazwę Imielin nosi także stacja linii M1 warszawskiego metra.
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowy Instytut Badawczy
- Instytut Hematologii i Transfuzjologii
- Arena Ursynów
- Kościół św. Tomasza Apostoła
- Hospicjum Onkologiczne Świętego Krzysztofa
- Jeziorko Imielińskie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 maja 1951 r. w sprawie zmiany granic miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 1951 r. nr 27, poz. 199).
- ↑ Adam Wolff, Kazimierz Pacuski: Słownik historyczno-geograficzny Ziemi Warszawskiej w średniowieczu. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2013, s. 87. ISBN 978-83-63352-17-2.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 275. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 5: Mazowsze, Warszawa 1895, s. 260
- ↑ Które bloki to rama H. [dostęp 2015-08-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Małcużyński: Rozwój terytorjalny miasta Warszawy. Warszawa: Wyd. z zapomogi kasy dla osób, pracujących na polu naukowem im. J. Mianowskiego, 1900.
- Marta Piber: Służew średniowieczny: dzieje parafii i wsi Służew w ziemi warszawskiej. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 2001. ISBN 83-907328-5-8.
- Encyklopedia Warszawy. Bartłomiej Kaczorowski (red. prowadzący). Warszawa: PWN, 1994. ISBN 83-01-08836-2.
- Encyklopedia Warszawy. Bartłomiej Kaczorowski (red. prowadzący). T. Suplement '96. Warszawa: PWN, 1996. ISBN 83-01-12057-6.
- Encyklopedia Warszawy. Stanisław Herbst (przewodn. komitetu red.). Warszawa: PWN, 1975.
