Imigracja a przestępczość

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Związek imigracji z przestępczością jest obszarem aktywnych badań naukowych oraz sporów politycznych. Literatura naukowa dotycząca tego tematu wskazuje na globalne zróżnicowanie związku pomiędzy tymi dwiema zmiennymi. Przykładowo, imigracja do USA nie ma wpływu na poziom przestępczości w tym kraju, lub go obniża. Podobne wyniki obserwuje się w wielu regionach Europy i świata[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10]. Nadreprezentacja imigrantów mająca miejsce w systemach karnych niektórych krajów może być związana z czynnikami socjoekonomicznymi, sankcjami karnymi dotyczącymi złamania prawa migracyjnego oraz dyskryminacji na tle rasowym i etnicznym[10][11][12][13]. Badania sugerują, że opinia publiczna wykazuje tendencję do wyolbrzymiania związku pomiędzy imigracją a przestępczością[3][14][15].

Przestępczość wśród imigrantów jest także popularnym motywem kulturowym. Cortés i inni badacze zwracają uwagę, że takie dzieła jak np. Ojciec chrzestny, z jednej strony mogą utrwalać negatywne stereotypy dotyczące mniejszości społecznych, ale mogą również oswajać te grupy i uwidaczniać ich trudne położenie, poziom spotykanej dyskryminacji oraz uniwersalną naturę ich motywacji[16][17].

Imigracja na świecie[edytuj | edytuj kod]

Znaczna część badań empirycznych nad związkiem pomiędzy imigracją a przestępczością jest ograniczana przez niewiarygodne instrumenty determinowania związku przyczynowego[18]. Według Briana Bella z Uniwersytetu Oksfordzkiego „choć powstało wiele artykułów dokumentujących różne korelacje pomiędzy imigrantami a przestępczością dla różnych krajów i okresów czasu, większość z nich nie podchodzi poważnie do problemu przyczynowości”[10]. Problem przyczynowości często ma związek z faktem zasiedlania przez imigrantów terenów o określonej specyfice. Oznacza to, że imigranci wykazują tendencję do zamieszkiwania terenów biedniejszych, cechujących się wyższą przestępczością (ponieważ często nie dysponują środkami pozwalającymi na zamieszkanie droższych terenów) oraz okolic w których występuje dysproporcjonalna koncentracja rezydentów o tym samym pochodzeniu etnicznym.

Literatura naukowa w temacie związku imigracji z przestępczością dostarcza zróżnicowanych globalnie wyników[1][2][3][4][5][6][7][8]. W roku 2014 większość badań naukowych wskazywała na brak związku pomiędzy imigracją a przestępczością w USA, lub zależność negatywną. W Europie związek ten był bardziej skomplikowany przestrzennie w stosunku do przestępstw dotyczących mienia, natomiast w stosunku do przestępstw z udziałem przemocy nie stwierdzono żadnego związku[1]. Niektórzy autorzy wskazują także na korzystny wpływ legalizacji prawnego statusu imigrantów na redukcję poziomu przestępczości[10]. Choć według komentarza Fasaniego różnice pomiędzy legalną i nielegalną imigracją nie zostały wystarczająco zbadane[19], dostępne badania przeprowadzone we Włoszech i USA wskazują na istnienie istotnych różnic w związku pomiędzy imigracją a przestępczością pomiędzy imigrantami o zalegalizowanym statusie a nielegalnymi. Najprawdopodobniej ma to związek z pełniejszym dostępem do rynku pracy imigrantów o uregulowanym statusie prawnym[10][19][20][21][22][23]. Z drugiej strony skutkiem reformy imigracyjnej Immigration Reform and Control Act of 1986 przeprowadzonej w USA był wzrost poziomu przestępczości wśród dotychczas niezarejestrowanych imigrantów[24].

Istniejące badania sugerują, że możliwości dostarczane przez rynek pracy mają istotny wpływ na poziom przestępczości wśród imigrantów[8][10]. Młodzi, słabo wykształceni imigranci płci męskiej cechują się najwyższym prawdopodobieństwem osadzenia w więzieniu ze wszystkich grup społecznych imigrantów[25]. Według naukowców osiedlane się imigrantów w okolicach o istniejącej wysokiej przestępczości, ze względu na ekspozycję na społeczne interakcje z przestępcami, ma wpływ na wyższą skłonność do łamania prawa w późniejszym życiu[26].

Niektóre czynniki mogą mieć wpływ na wiarygodność danych statystycznych dotyczących ilości podejrzanych i osadzonych oraz poziomu przestępczości:

  • Praktyki policji, takie jak profilowanie rasowe[27], wzmożona aktywność na terenach zamieszkanych przez liczne populacje imigrantów oraz uprzedzenia rasowe i etniczne mogą prowadzić do dysproporcjonalnie wysokiej liczby imigrantów wśród podejrzanych[11][12][13][28][29][30][31][32][33].
  • Dyskryminacja na poziomie wymiaru sprawiedliwości może prowadzić do wyższej liczby wyroków skazujących[11][13][28][34][35][36][37][38][39][40][41][42].
  • Na niekorzystne dla imigrantów kaucje oraz wyroki skazujące mogą mieć wpływ ich brak miejsca zamieszkania, stałego zatrudnienia i rodziny zdolnej do ich zakwaterowania oraz relatywna łatwość ucieczki, co może tłumaczyć ich nieproporcjonalnie duży udział w liczbie osadzonych, w porównaniu do populacji obywateli danego kraju[43][44].
  • Obywatele mogą wykazywać większą tendencję do zgłaszania przestępstw, jeśli wierzą, że ich sprawcą był imigrant[45].
  • Naruszenia prawa imigracyjnego, będące najczęstszym typem wykroczeń popełnianych przez imigrantów, powinny być wzięte pod uwagę przed porównaniem udziału imigrantów i rdzennych obywateli w ogólnej liczbie przestępstw[13][25][46][47].
  • Obcokrajowcy osadzeni w więzieniach za przestępstwa narkotykowe w rzeczywistości mogą mieszkać w innych krajach, niż te w których zostali aresztowani i odbywają wyroki[25].
  • Gwałty dokonane przez osoby obce są znacznie częściej zgłaszane na policję, niż gwałty dokonane przez znajomych[48].

Związek pomiędzy terroryzmem a imigracją nie jest tematem opisanym naukowo w wystarczającym stopniu. Badanie przeprowadzone w roku 2006 sugeruje, że większy rozmiar emigracji ma związek z niższym poziomem terroryzmu w kraju gospodarzy, ale obecność imigrantów z krajów wykazujących duże skłonności terrorystyczne, zwiększa ryzyko działań terrorystycznych w danym kraju[49]. Autorzy badania zaznaczają, że „tylko mniejszość imigrantów z krajów cechujących się poważnym problemem terroryzmu może być powiązana z nasileniem działań terrorystycznych, i to niekoniecznie w sposób bezpośredni”[49].

Azja[edytuj | edytuj kod]

Japonia[edytuj | edytuj kod]

Przegląd literatury naukowej na temat imigracji i przestępczości w Japonii wykazał, że „postępowanie karne i orzecznictwo skazujące w Japonii zdaje się prowadzić do pewnych rozbieżności pod względem narodowości, ale dostępne dane są zbyt ograniczone, aby wyciągać pewne wnioski na temat ich natury lub rozmiaru”[50]. Według materiału telewizyjnego z 1997 roku, znaczna część przestępstw w Japonii jest wynikiem działalności obywateli chińskich w Japonii, a niektóre intensywnie omawiane w mediach przestępstwa popełnione przez chińskie grupy zorganizowane (często z pomocą japońskich grup przestępczości zorganizowanej) przyczyniły się do negatywnego publicznego odbioru imigrantów[51].

Europa[edytuj | edytuj kod]

Badanie przeprowadzone w 2015 roku wykazało, że napływ imigrantów do Europy w latach 2000. „nie miał wpływu na prześladowanie ludności będące efektem przestępczości, ale miał związek ze wzrostem strachu przed przestępstwami, co jest w konsekwencji pozytywnie skorelowane z niekorzystnym nastawieniem rdzennych mieszkańców do imigrantów”. W przeglądzie literatury ekonomicznej na temat imigracji i przestępczości przeprowadzonej w roku 2014 stwierdzono: „wyniki w Europie są zróżnicowane dla przestępstw dotyczących mienia, ale nie wykazano związku z brutalnymi przestępstwami”[1].

Dania[edytuj | edytuj kod]

Raport Danmarks Statistik opublikowany w grudniu 2015 roku wskazuje, że 83% przestępstw na terenie Danii było popełnionych przez osoby o pochodzeniu duńskim (88,4% populacji kraju); 3% przez osoby o pochodzeniu zachodnioeuropejskim; a 14% przez jednostki o innym pochodzeniu niż zachodnioeuropejskie[52].

Najwyższy wskaźnik przestępczości, tj. 257 – o 150% więcej niż średnia dla Danii, wykazują imigranci libańscy płci męskiej oraz ich potomkowie (znaczna część z nich jest pochodzenia palestyńskiego). Indeks jest standaryzowany pod względem wieku i statusu socjoekonomicznego. Mężczyźni pochodzenia jugosłowiańskiego oraz tureckiego, pakistańskiego, somalijskiego i marokańskiego są powiązani z wysokimi wskaźnikami przestępczości, w zakresie od 187 do 205, co wynosi około dwukrotność średniej krajowej. Najniższy wskaźnik przestępczości zanotowano u imigrantów pochodzących z USA i ich potomków. Jego wartość 32 jest znacznie poniżej średniej dla mężczyzn w Danii. Także w stosunku do imigrantów z Chin zanotowano bardzo niski wskaźnik przestępczości, wynoszący 38[52].

Badanie z 2014 dotyczące losowego rozproszenia uchodźców w latach 1986–1998 skoncentrowane na nieletnich imigrantach, którzy przeszli losowe przypisanie przed 15-tym rokiem życia, sugeruje, że ekspozycja na przestępczość w sąsiedztwie zwiększa jednostkową skłonność do łamania prawa[26]. Udział skazanych przestępców zamieszkujących w sąsiedztwie ma wpływ na zaistnienie w późniejszym życiu dzieci sankcji karnych w stosunku do mężczyzn, ale nie kobiet. Autorzy „zauważyli, że wzrost o jedno odchylenie standardowe w udziale młodych przestępców zamieszkujących przypisane sąsiedztwo, który popełnili przestępstwo w roku przypisania, zwiększa prawdopodobieństwo skazania w późniejszym życiu przypisanych do sąsiedztwa azylantów płci męskiej (w wieku 15-21 lat) o 5 do 9 procent”[26].

Finlandia[edytuj | edytuj kod]

Badanie z 2015 roku wykazało, że młodzi imigranci wykazywali wyższy wskaźnik incydentów w stosunku do 14 z 17 rodzajów przestępstw. Wykazano niewielką różnicę w przypadku wandalizmu i kradzieży oraz brak istotnych różnic w zakresie kradzieży ze sklepów, prześladowania oraz używania środków odurzających. Według autorów „słaba rodzicielska kontrola społeczna oraz ryzykowne przyzwyczajenia, takie jak np. późne powroty do domu, zdają się częściowo tłumaczyć wyższą przestępczość wśród młodych” oraz „znaczenie czynników socjoekonomicznych było niewielkie”[53].

Według amerykańskiego Biura Bezpieczeństwa Dyplomatycznego dwie najliczniejsze grupy obcokrajowców wśród osadzonych w fińskich więzieniach stanowili Estończycy oraz Rumuni. Statystyki fińskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z 2013 roku wskazują, że 24% gwałtów w Finlandii było popełnianych przez osoby noszące zagraniczne nazwiska. W roku 2014 odsetek osób posługujących się obcym językiem oraz osób urodzonych poza granicami Finlandii wynosił około 6% populacji Finlandii, co oznacza, że minimum 6% osób zamieszkujących Finlandię nosiło zagraniczne nazwiska[54][55]. Dane te wzbudziły w fińskich mediach dyskusję na temat wyolbrzymiania problemu w celu osiągnięcia celów politycznych[56]. Hannu Niemi z fińskiego Ministerstwa Sprawiedliwości zaznaczył, że ilość gwałtów popełnianych przez imigrantów wynosiła 1–2 na 1000 osób[56]. Finlandia jest jednym z krajów w których ma miejsce największy odsetek incydentów przemocy wobec kobiet w UE[57], a wiele z nich nie jest zgłaszanych na policję[58]. Według danych z roku 2000 ofiary zgłaszające gwałt na policję uważały, że sprawcą był obcokrajowiec w 17% przypadków, podczas gdy obcokrajowcy stanowili w sumie 1,65% populacji Finlandii[59].

Francja[edytuj | edytuj kod]

Badanie przeprowadzone w roku 2009 wykazało, że biorąc pod uwagę sytuację ekonomiczną imigrantów, ich udział w populacji Francji nie ma wpływu na wskaźniki popełnianych przestępstw. Równocześnie zauważono, że bezrobotni imigranci wykazują tendencje do popełniania większej ilości przestępstw, niż bezrobotni Francuzi[60]. Badanie przeprowadzone przez socjologa Farhada Khosrokhavara wykazało, że muzułmanie, głównie pochodzący z Afryki Północnej, stają się najliczniejszą grupą osadzonych we francuskich więzieniach[61][62]. Jego badanie zostało jednak skrytykowane za branie pod uwagę tylko 160 więźniów z 4 więzień, umiejscowionych w pobliżu północnego Paryża, gdzie mieszka większość imigrantów[63]. Opublikowane w sieci w październiku 2013 roku badanie Sophie-Body Gendrot wskazuje, że cudzoziemcy są grupą nadreprezentowaną we francuskich aresztach i więzieniach (różną w zależności od ich statusu i rodzaju popełnionego przestępstwa). Jednak duża część z nich to osoby niestanowiące zagrożenia dla społeczeństwa (znalazły się tam w związku ze złamaniem prawa imigracyjnego). Nadreprezentacja może wynikać również z braku stałego miejsca zamieszkania i potencjalnych trudności, jakie wiążą się z wzywaniem ich do sądu. Badania w tej kwestii są skąpe. Nie jest jasne, co stanowi przyczynę różnic w częstotliwości popełniania przestępstw pomiędzy cudzoziemcami a resztą populacji[64]. Do podobnych wniosków doszedł Pierre Tournier we wcześniejszych badaniach[65].

Grecja[edytuj | edytuj kod]

Nielegalna imigracja do Grecji w ostatnich kilku latach uległa szybkiemu nasileniu. Polityka imigracyjna Hiszpanii i Włoch oraz umowy z północnoafrykańskimi krajami w dziedzinie zwalczania nielegalnej imigracji spowodowały zmianę kierunku afrykańskiej imigracji do Grecji. W tym samym czasie zaobserwowano również nasilenie imigracji do Grecji z Azji oraz Bliskiego Wschodu – głównie Pakistanu, Afganistanu, Iraku i Bangladeszu[66]. Do roku 2012 oszacowano, że do Grecji przybyło ponad 1 milion nielegalnych imigrantów[66][67]. Dane wskazują, że obecnie niemal cała nielegalna imigracja do Unii Europejskiej odbywa się przez nieszczelne greckie granice. W roku 2010 90% aresztowań za nieautoryzowane wkroczenie na teren Unii Europejskiej miało miejsce w Grecji, w porównaniu do 75% w roku 2009 oraz 50 procent w roku 2008[66].

W roku 2010 132524 osoby zostały aresztowane za „nielegalne wejście lub pobyt” w Grecji – gwałtowny wzrost z 95239 osób w 2006 roku. Niemal połowa aresztowanych została natychmiast deportowana (52469 osób), z czego większość stanowili obywatele Albanii[66]. Oficjalne statystyki mówią, że imigranci są odpowiedzialni za około połowę działalności przestępczej na terenie Grecji[67].

Hiszpania[edytuj | edytuj kod]

Wyniki badania z 2008 roku wskazują, że wskaźniki przestępczości imigrantów są istotnie wyższe niż rodowitych Hiszpanów[68]. Według naukowców „przybycie imigrantów spowodowało brak postępów w redukcji przestępstw przeciwko mieniu oraz niewielki wzrost przestępstw przeciwko bezpieczeństwu zbiorowemu (np. sprzedaż narkotyków). W przypadku obywateli, ich udział we wzroście wskaźników przestępczości jest głównie skoncentrowany na przestępstwach przeciw osobom”[68]. Po uwzględnieniu w obliczeniach roli czynników socjoekonomicznych oraz demograficznych różnica w skłonności do zachowań przestępczych pomiędzy imigrantami a rodowitymi obywatelami się zmniejsza, ale nie zanika kompletnie. Zaobserwowano także, że „większy odsetek imigrantów z Ameryki, krajów europejskich nienależących do UE oraz Afryki wykazuje tendencję do zwiększania różnicy w przestępczości (pomiędzy imigrantami a obywatelami), a efekt jest większy dla imigrantów afrykańskich”[68]. Wspomniane badanie dostarcza argumentów przemawiających za poglądem, że warunki rynku pracy mają wpływ na relację pomiędzy przestępczością a imigracją[68]. W analizach statystycznych udało się zaobserwować również wpływ różnic kulturalnych. Badanie to zostało skrytykowane za brak stosowania silnych instrumentów określania przyczynowości: „instrumenty (opóźnione wartości zmiennych oraz miary udziału sektora usług w PKB w prowincji) nie są przekonujące w analizie endogeniczności wyboru rozlokowania imigrantów[52]."

Hiszpański Narodowy Instytut Statystyki (INE) opublikował analizę rejestru skazanych w 2008 roku. Dane wskazują, że w statystykach przestępstw istniała nadreprezentacja imigrantów: 70% wszystkich przestępstw była popełniona przez Hiszpanów i 30% przez obcokrajowców, którzy stanowili 15% populacji[69].

Holandia[edytuj | edytuj kod]

Młodzież innego pochodzenia niż holenderskie, zwłaszcza pochodzący z Antyli lub Surinamu mieszkańcy Rotterdamu popełniają więcej przestępstw, niż wynosi wartość przeciętna dla Holandii. Ponad polowa holenderskiej młodzieży płci męskiej pochodzącej z Maroka w wieku 18-24 lat była notowana przez policję. Liczba notowanych rodowitych Holendrów wynosiła niemal jedną czwartą. Spośród urodzonych za granicą rezydentów Holandii w wieku 18-24 lat 18% było podmiotem dochodzenia śledczego policji[70].

Według raportu opracowanego na zlecenie holenderskiego Ministra Sprawiedliwości Ernsta Hirscha Ballina 63% z 447 nastolatków skazanych za poważne przestępstwa były dziećmi rodziców urodzonych poza granicami Holandii. We wszystkich przypadkach maksymalna kara za popełnione przestępstwo przekraczała 8 lat i zaliczały się tutaj: rozbój, wymuszenie, podpalenie, publiczne akty przemocy, napaści na tle seksualnym, nieumyślne spowodowanie śmierci i morderstwa. Etniczna struktura sprawców była zróżnicowana: rodowici Holendrzy - 37%, Marokańczycy - 14%, nieznane pochodzenie - 14%, „inne niezachodnie narodowości” - 9%, Turcy - 8%, Surinamczycy - 7%, Antylczycy - 7% oraz „inne zachodnie narodowości” - 4%[71]. W większości przypadków sąd uznał, że popełnione czyny nie były wystarczająco poważne, aby zasądzić karę bezwarunkowego więzienia[71].

Analiza danych policyjnych z roku 2002 wykazała, że 37,5% wszystkich podejrzanych żyjących w Holandii jest obcego pochodzenia (wliczając dzieci imigrantów), co stanowi niemal dwukrotność udziału procentowego imigrantów w populacji Holandii. Największe wskaźniki przestępczości zostały zaobserwowane u imigrantów płci męskiej pierwszego lub drugiego pokolenia o innym niż zachodnie pochodzeniu. Wśród holenderskiej młodzieży płci męskiej w wieku 18-24 lat zostało aresztowanych przez policję 2,2% rodowitych Holendrów, 4,4% imigrantów oraz 6,4% dzieci imigrantów o pochodzeniu innym niż zachodnie[72].

Irlandia[edytuj | edytuj kod]

Według danych z 2010 roku obcokrajowcy reprezentują mniejszy odsetek osadzonych w irlandzkich więzieniach, niż wynikałoby to z ich procentowego udziału w populacji Irlandii[23].

Niemcy[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze kompleksowe badanie społecznych efektów przyjęcia przez Niemcy miliona uchodźców wykazały, że spowodowało ono „bardzo mały wzrost przestępczości, w szczególności w odniesieniu do przestępstw narkotykowych oraz unikania opłat”[73][74].

Raport opublikowany przez niemiecki Bundeskriminalamt (BKA) w listopadzie 2015 roku mówi, że w okresie styczeń–wrzesień 2015 wskaźnik przestępczości wśród uchodźców był taki sam, jak wśród Niemców[75]. Według Deutsche Welle raport „stwierdził, że większość przestępstw popełnionych przez uchodźców (67%) składało się z kradzieży, rabunku i oszustw. Przestępstwa seksualne stanowiły mniej niż 1% wszystkich przestępstw popełnionych przez uchodźców, a morderstwa stanowiły najmniejszy odsetek – 0,1%"[75]. Konserwatywna gazeta Die Welt w analizie raportu zaznaczyła, że najczęstszym wykroczeniem popełnianym przez uchodźców było niepłacenie opłat za publiczny transport[76]. Według Deutsche Welle analizującej w lutym 2016 roku raport Biura Policji Kryminalnej, liczba przestępstw popełnionych przez uchodźców nie wzrosła, biorąc pod uwagę liczbę uchodźców w latach 2014–2015[77]: „pomiędzy 2014 a 2015 rokiem liczba przestępstw popełnianych przez uchodźców wzrosła o 79%. W tym samym okresie liczba uchodźców w Niemczech wzrosła o 440%"[77].

W maju 2016 serwis PolitiFact uznał oświadczenie prezydenta USA Donalda Trumpa, mówiące że „Niemcy są obecnie przeżarte przestępczością, przez migrację do Europy” jako w większości fałszywe. Witryna zauważyła, że niemiecki współczynnik przestępczości, zwłaszcza wskaźnik brutalnych przestępstw jest znacznie niższy niż w USA, a dane sugerują, że wskaźnik przestępczości przeciętnego uchodźcy jest niższy niż przeciętnego Niemca[78].

Badanie opublikowane w czasopiśmie akademickim European Economic Review wykazało, że niemiecka polityka imigracji ponad 3 milionów osób niemieckiego pochodzenia do Niemiec po upadku ZSRR doprowadziła do znacznego wzrostu przestępczości[79]. Efekt był silniejszy w regionach o wysokim bezrobociu, wysokim poziomie przestępczości w przeszłości lub o dużym udziale obcokrajowców[79].

Deutsche Welle opublikowało w 2006 roku informację, że młodzi imigranci płci męskiej wykazują trzykrotnie większe prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa niż ich niemieccy rówieśnicy[80]. Podczas gdy gastarbeiterzy w latach 50. i 60. ubiegłego wieku nie wykazywali podwyższonego poziomu wskaźnika przestępczości, to drugie i trzecie pokolenie imigrantów wykazywało istotnie wyższe wskaźniki przestępczości[81].

Szef niemieckiego Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji (BfV) Hans-Georg Massen stwierdził w 2016 roku, że wśród uchodźców przenikają do Unii Europejskiej potencjalni islamscy terroryści[82][83]. Równocześnie uchodźcy stają się częstymi ofiarami agresji. W 2016 roku w Niemczech policja odnotowała 3533 ataki na uchodźców lub ich miejsca zamieszkania[84].

W styczniu 2018 roku ukazał się raport „O rozwoju przemocy w Niemczech” (Zur Entwicklung der Gewalt in Deutschland), przygotowany w Wyższej Szkole Nauk Stosowanych w Zurychu na zlecenie niemieckiego federalnego ministerstwa ds. rodziny, seniorów, kobiet i młodzieży. Wynika z niego, że w latach 2014-16 w Dolnej Saksonii, uznanej przez autorów badania za reprezentatywną dla całych Niemiec, nastąpił wzrost przestępczości za który uchodźcy odpowiadają aż w 92%. W tym czasie najbardziej wzrosła ilość popełnianych przez nich: gwałtów – 5-krotnie, ciężkich pobić – ponad 3,5-krotnie, a zabójstw i rozbojów – 2,5-krotnie. Jednocześnie większość przestępstw popełnianych przez imigrantów dotyka innych imigrantów, a nie rodzimych mieszkańców. Większość czynów kryminalnych popełniają imigranci z Afryki Północnej oraz młodzi mężczyźni w wieku 14-30 lat. Autorzy badań wskazują też, że na duży odsetek przestępców wśród imigrantów może mieć wpływ fakt, że częściej zgłaszane są przestępstwa popełniane przez imigrantów w stosunku do pozostałych[85].

Norwegia[edytuj | edytuj kod]

Raport opublikowany w 2011 roku przez Norweskie Biuro Statystyczne[86] wykazał, że w statystykach kryminalnych istnieje nadreprezentacja imigrantów, ale występuje też znaczne zróżnicowanie w zależności od kraju pochodzenia. Zdaniem autorów raportu „nadreprezentacja zostaje znacznie zredukowana po dokonaniu korekcji ze względu na strukturę populacji - dla niektórych grup aż o 45%, ale istnieją także grupy, gdzie nadreprezentacja pozostaje wysoka”[87]. Według danych z roku 2009 imigranci w pierwszym pokoleniu pochodzący z Afryki byli trzykrotnie częściej skazywani za przestępstwo niż rodowici Norwegowie (a raczej osoby niebędące imigrantami w pierwszym ani drugim pokoleniu). Dla Somalijczyków liczba skazanych była 4,4 razy większa niż dla Norwegów, a Irakijczyków i Pakistańczyków odpowiednio 3 i 2,6 raza większe. Imigranci w drugim pokoleniu pochodzący z Afryki lub Azji wykazywali większy współczynnik skazań za przestępstwa niż imigranci w pierwszym pokoleniu. Podczas gdy pierwsza generacja afrykańskich imigrantów cechowała się współczynnikiem skazań za przestępstwa wynoszącym 16,7 na 1000 osób powyżej 15 roku życia, to liczba ta dla imigrantów w drugim pokoleniu wynosiła 28. Dla imigrantów z Azji w pierwszym pokoleniu liczba ta wynosiła 9.3 na 1000 osób oraz w drugim pokoleniu 17,1[87].

W 2010 roku rzecznik Departamentu Policji w Oslo stwierdził, że każdy z przypadków gwałtów z napaścią w Oslo w latach 2007, 2008 oraz 2009 był popełniony przez imigranta o niezachodnim pochodzeniu[88]. Ponieważ zaliczeni zostali tylko uchwyceni sprawcy, wykazano, że spośród 16 nierozwiązanych spraw ofiary gwałtów opisały sprawcę jako osobę o białym pochodzeniu etnicznym (niekoniecznie norweskim) tylko w 4 przypadkach[89]. W 2011 roku policja w Oslo przedstawiła dane mówiące, że z 131 sprawców zostało skazanych za 152 gwałty, których sprawcy mogli być zidentyfikowani 45,8% było pochodzenia afrykańskiego, bliskowschodniego lub azjatyckiego, a 54,2% było pochodzenia norweskiego, innego europejskiego lub amerykańskiego. Wszystkie gwałty ze szczególnym okrucieństwem (5) były popełnione przez osoby z pierwszej grupy. W nierozwiązanych sprawach opis sprawcy dostarczony przez ofiarę wskazywał na czarnoskórego sprawcę w 8 przypadkach, sprawcę białego w 4 oraz o wyglądzie azjatyckim w 4 przypadkach[90].

W roku 2016 statystyki Norweskiego Biura Statystycznego wskazywały na spadek ilości zgłaszanych przestępstw w Norwegii w latach 2001 - 2014[91], podczas gdy w tym samym okresie obserwowano wzrost imigracji[92]. Nastąpił niewielki wzrost w stosunku do przestępstw narkotykowych oraz spadek liczby kradzieży.

Szwajcaria[edytuj | edytuj kod]

W Szwajcarii 69,7% osadzonych w więzieniach nie posiada szwajcarskiego obywatelstwa, podczas gdy liczba rezydentów niebędących obywatelami stanowi 22,1% populacji Szwajcarii (dane z 2008 roku). Liczba aresztowań według statusu rezydencji zwykle nie jest publikowana. Liczba skazanych imigrantów po raz pierwszy przekroczyła liczbę skazanych Szwajcarów w roku 1997 (przy ówczesnej liczbie imigrantów stanowiącej 20,6% populacji kraju). Raport Federalnego Departamentu Sprawiedliwości i Policji wykazał, że w roku 1998 na 1000 dorosłych mieszkańców Szwajcarii aresztowanych zostało przeciętnie 2,3 obywateli Szwajcarii, 4,2 legalnie przebywających obcokrajowców oraz 32 uchodźców. 21% aresztowań dotyczyło jednostek bez statusu rezydenta kraju, tj. nielegalnych imigrantów lub „przestępców-turystów” nie zamieszkujących permanentnie Szwajcarii[93].

Badanie przeprowadzone w 2006 roku wykazało, że uchodźcy, którzy doświadczyli sytuacji konfliktu zbrojnego w dzieciństwie wykazywali znacznie większą tendencję do popełniania brutalnych przestępstw, niż ich szukający azylu rodacy, którzy go bezpośrednio nie doświadczyli[94]. Osoby, które przeżyły konflikt wykazywały większą skłonność do wybierania rodaków na ofiary swoich przestępstw. Otworzenie rynku pracy dla uchodźców powoduje całkowite zaniknięcie efektu ekspozycji na konflikt na skłonność do przestępczości[94].

W 2010 została opublikowana analiza statystyczna przestępczości ze względu na narodowość (dane z 2009 roku). W celu uniknięcia spaczenia ze względu na strukturę demograficzną, objęto analizą tylko mężczyzn w wieku od 18 do 34 lat. Badanie wykazało, że przestępczość jest silnie skorelowana z krajem pochodzenia różnych grup imigrantów. Imigranci z Niemiec, Francji oraz Austrii cechowali się znacznie niższym wskaźnikiem przestępczości, niż obywatele Szwajcarii (60% i 80% średniej dla Szwajcarii), podczas gdy imigranci z Angoli, Nigerii oraz Algierii cechowali się wskaźnikami przestępczości powyżej 600% wartości przeciętnej dla całego społeczeństwa. Pomiędzy tymi wartościami skrajnymi plasowali się imigranci z byłej Jugosławii (wskaźniki przestępczości pomiędzy 210-300% wartości średniej)[95].

Szwecja[edytuj | edytuj kod]

Osoby ze środowisk imigranckich są nadreprezentowane w szwedzkich statystykach kryminalnych. Badania pokazują, że mają na to wpływ czynniki socjoekonomiczne, np.: bezrobocie, bieda czy język wykluczenia[96][97][98][99][100][101].

Włochy[edytuj | edytuj kod]

Badanie dot. imigracji do Włoch w latach 1990-2003 wykazało, że „imigracja zwiększa jedynie częstość występowania rabunków, ale nie wpływa na inne rodzaje przestępstw. Jako że rabunki reprezentują bardzo niewielki odsetek przestępstw, ich efekt na ogólny wskaźnik przestępczości nie jest istotnie różny od zera”[2]. Badanie dot. Włoch przed oraz po przyjęciu nowych krajów członkowskich do Unii Europejskiej w 2007 roku wykazało, że nadanie legalnego statusu uprzednio nielegalnym imigrantom z krajów będących nowymi członkami UE, doprowadziło do „50-cio procentowej redukcji recydywy”[20]. Autorzy zauważyli, że „status prawny... tłumaczy jedną drugą z dwóch trzecich obserwowanych różnic we wskaźnikach przestępczości pomiędzy legalnymi i nielegalnymi imigrantami”[20]. Oszacowali oni, że „dziesięcioprocentowy wzrost udziału zalegalizowanych imigrantów w regionie powodował 0,3-procentową redukcję oskarżeń karnych w następnym roku w danym regionie”[44]. Jednakże badanie wskazuje również, że bardziej surowe egzekwowanie polityki migracyjnej prowadzi do redukcji wskaźnika przestępczości wśród nielegalnych imigrantów[102].

W 2015 roku liczba imigrantów osadzonych we włoskich więzieniach wynosiła 32,6% ogólnej liczby osadzonych (4% mniej niż 5 w roku 2010)[103], podczas gdy ogólna liczba imigrantów wynosiła 8,2% populacji Włoch[104]. Dane te ze względu na odmienne decyzje sądów w stosunku do imigrantów, mogą nie stanowić rzetelnego źródła danych na temat zaangażowania imigrantów w działalność przestępczą[44]. Na przykład w więzieniach istnieje znaczna nadreprezentacja obcokrajowców w porównaniu do społeczeństw w krajach ich pochodzenia[44]. Większość z nich jest osadzana w więzieniach w związku z przestępstwami narkotykowymi. Jedno na dziewięć przestępstw przypisywanych więźniom pochodzącym z obcych krajów jest wynikiem naruszenia prawa regulującego prawa i obowiązki obcokrajowców[13]. Odnotowano także praktyki dyskryminacyjne stosowane przez włoskie organy ścigania, sądownictwa i systemu karnego przeciwko obcokrajowcom[13].

Według raportu z 2013 roku „nielegalni imigranci są odpowiedzialni za znaczną większość przestępstw popełnionych we Włoszech przez imigrantów... udział nielegalnych imigrantów waha się pomiędzy 60 a 70% liczby brutalnych przestępstw i wzrasta do 70-85% dla przestępstw dotyczących mienia. W roku 2009 największy udział miał miejsce w przypadku włamań (85%), kradzieży samochodów (78%), kradzieży (76%), rozbojów (75%), napaści na funkcjonariusza publicznego / oporu podczas zatrzymania (75%), paserstwa (73%)”[44]. Raport zaznacza, że „imigranci odpowiadali za prawie 23% oskarżeń karnych, pomimo że reprezentowali tylko 6-7% zamieszkałej ludności” w 2010 roku[44]. Według danych z roku 2007 współczynnik przestępczości legalnych imigrantów wynosił 1,23-1,4% oraz 0,75% u rodowitych Włochów. Ta nadreprezentacja była wywołana głównie dużą ilością młodych imigrantów, których współczynnik przestępczości był wyższy niż ich włoskich rówieśników. Zależność ta była odwrotna w przypadku osób powyżej 45 roku życia[105].

Ameryka[edytuj | edytuj kod]

Kanada[edytuj | edytuj kod]

Badanie z 2014 roku wykazało, że imigracja zmniejsza wskaźniki przestępczości w Kanadzie: „nowi imigranci nie mają istotnego wpływu na wskaźniki przestępstw przeciwko mieniu, jednak wraz z dłuższym pobytem, większa liczba permanentnych imigrantów zmniejsza istotnie wskaźniki przestępczości przeciwko mieniu”[106].

Stany Zjednoczone[edytuj | edytuj kod]

Nie istnieją empiryczne dowody na wzrost przestępczości powodowany imigracją na terenie USA[107]. Większość przeprowadzonych badań wykazało, że wskaźniki przestępczości pośród imigrantów w USA są niższe niż wśród Amerykanów, a także że większe zagęszczenie imigrantów na danym terenie jest związane z występowaniem niższych wskaźników przestępczości[108][109][110][111][112][113][114][115][116][117][118][119][120][121][122][123][124][125][126][127]. Badanie kryminologiczne obejmujące dane z lat 1970–2010 w 200 losowo wybranych obszarach miejskich w Stanach Zjednoczonych stwierdziło, że większy napływ imigrantów jest związany ze spadkiem lokalnej przestępczości, zarówno dotyczącej mienia, jak i przemocy[127]. Wynik ten potwierdzają inne analizy i przeglądy[128][129][130][131][132]. Jednym z proponowanych wyjaśnień jest to, że imigranci zarobkowi częściej pochodzą z lepiej wykształconych i/lub zdeterminowanych do pracy grup, a w przypadku imigrantów nielegalnych dodatkowym czynnikiem jest ich ryzykowny status prawny[7][116][123][133][134]. Niska przestępczość wśród imigrantów w USA, pomimo współwystępowania takich czynników ryzyka jak niższy poziom wykształcenia, niskie przychody oraz zamieszkanie na terenach miejskich, może być spowodowana niższym poziomem zachowań antyspołecznych wśród imigrantów[135]. Badanie z 2015 roku wykazało, że imigracja Meksykanów do USA była związana ze zwiększoną ilością napaści kwalifikowanych oraz spadkiem ilości przestępstw przeciwko mieniu[136]. Kolejne badanie z 2006 roku wskazuje na istnienie niewielkiego, ale istotnego statystycznie związku pomiędzy nielegalną imigracją, a przestępstwami narkotykowymi oraz brak związku pomiędzy imigracją a brutalnymi przestępstwami[137].

Amerykański program Secure Communities (pol. Bezpieczne Społeczności) mający na celu zwalczanie terroryzmu, w ramach którego przeprowadzono 250 tys. zatrzymań (dane z listopada 2004, kiedy opublikowano analizę badawczą) nie wywołał dającego się zaobserwować wpływu na wskaźniki przestępczości[138]. Inne badanie wskazało, że reforma imigracyjna 1986 Immigration Reform and Control Act, która zalegalizowała status niemal 3 milionów imigrantów doprowadziła do „spadku przestępczości o 3–5%, przede wszystkim ze względu na spadek przestępczości przeciwko mieniu, odpowiadającemu 120000-180000 mniej brutalnych przestępstw oraz przestępstw przeciwko mieniu każdego roku”. Istniejące min. w USA miasta sanctuary cities, które przyjmują nielegalnych imigrantów[139] nie wykazują istotnych statystycznie zmian w poziomie przestępczości[140].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Georgios Papadopoulos, Immigration status and property crime: an application of estimators for underreported outcomes, „IZA Journal of Migration”, 3 (1), 2014, DOI: 10.1186/2193-9039-3-12, ISSN 2193-9039 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  2. ↑ a b c Milo Bianchi, Paolo Buonanno, Paolo Pinotti, DO IMMIGRANTS CAUSE CRIME?, „Journal of the European Economic Association”, 10 (6), 2012, s. 1318–1347, DOI: 10.1111/j.1542-4774.2012.01085.x, ISSN 1542-4766 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  3. ↑ a b c Luca Nunziata, Immigration and crime: evidence from victimization data, „Journal of Population Economics”, 28 (3), 2015, s. 697–736, DOI: 10.1007/s00148-015-0543-2, ISSN 0933-1433 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  4. ↑ a b Laura Jaitman, Stephen Machin, Crime and immigration: new evidence from England and Wales, „IZA Journal of Migration”, 2 (1), 2013, DOI: 10.1186/2193-9039-2-19, ISSN 2193-9039 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  5. ↑ a b Brian Bell, Francesco Fasani, Stephen Machin, Crime and Immigration: Evidence from Large Immigrant Waves, „Review of Economics and Statistics”, 95 (4), 2012, s. 1278–1290, DOI: 10.1162/REST_a_00337, ISSN 0034-6535 [dostęp 2017-02-11].
  6. ↑ a b Brian Bell, Stephen Machin, Immigrant Enclaves and Crime*, „Journal of Regional Science”, 53 (1), 2013, s. 118–141, DOI: 10.1111/jors.12003, ISSN 1467-9787 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  7. ↑ a b c Tim Wadsworth, Is Immigration Responsible for the Crime Drop? An Assessment of the Influence of Immigration on Changes in Violent Crime Between 1990 and 2000*, „Social Science Quarterly”, 91 (2), 2010, s. 531–553, DOI: 10.1111/j.1540-6237.2010.00706.x, ISSN 1540-6237 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  8. ↑ a b c Marc Piopiunik, Jens Ruhose, Immigration, Regional Conditions, and Crime: Evidence from an Allocation Policy in Germany, Rochester, NY, 6 kwietnia 2015 [dostęp 2017-02-11].
  9. ↑ Lee, Matthew T.; Martinez Jr., Ramiro (2009). „Immigration reduces crime: an emerging scholarly consensus”. Immigration, Crime and Justice. Emerald Group Publishing. s. 3–16.
  10. ↑ a b c d e f Brian Bell, University of Oxford, UK, Crime and immigration, „IZA World of Labor”, 2014, DOI: 10.15185/izawol.33 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  11. ↑ a b c Stefania Crocitti, Immigration, Crime, and Criminalization in Italy, 2014, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199859016.013.029 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  12. ↑ a b M. Hallsten, R. Szulkin, J. Sarnecki, Crime as a Price of Inequality?: The Gap in Registered Crime between Childhood Immigrants, Children of Immigrants and Children of Native Swedes, „British Journal of Criminology”, 53 (3), 2013, s. 456–481, DOI: 10.1093/bjc/azt005, ISSN 0007-0955 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  13. ↑ a b c d e f Asher Colombo, Foreigners and immigrants in Italy’s penal and administrative detention systems, „European Journal of Criminology”, 10 (6), 2013, s. 746–759, DOI: 10.1177/1477370813495128 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  14. ↑ Marc Hooghe, Thomas de Vroome, The relation between ethnic diversity and fear of crime: An analysis of police records and survey data in Belgian communities, „International Journal of Intercultural Relations”, 50, 2016, s. 66–75, DOI: 10.1016/j.ijintrel.2015.11.002 [dostęp 2017-02-11].
  15. ↑ America’s puzzling moral ambivalence about Middle East refugees, „Brookings”, 28 czerwca 2016 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  16. ↑ Carlos E. Cortés, Italian-Americans in Film: From Immigrants to Icons, „MELUS”, 14 (3/4), 1987, s. 107–126, DOI: 10.2307/467405, JSTOR: 467405 [dostęp 2017-02-26].
  17. ↑ KAREN A. SZCZEPANSKI, The Scalding Pot: Stereotyping of Italian-American Males in Hollywood Films, „Italian Americana”, 5 (2), 1979, s. 196–204, JSTOR: 29775974 [dostęp 2017-02-26].
  18. ↑ Paolo Buonanno i inni, Crime in Europe and the United States: dissecting the ‘reversal of misfortunes’, „Economic Policy”, 26 (67), 2011, s. 347–385, DOI: 10.1111/j.1468-0327.2011.00267.x, ISSN 0266-4658 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  19. ↑ a b Francesco Fasani, Understanding the Role of Immigrants’ Legal Status: Evidence from Policy Experiments, „CESifo Economic Studies”, 61 (3-4), 2015, s. 722–763, DOI: 10.1093/cesifo/ifv006, ISSN 1610-241X [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  20. ↑ a b c Giovanni Mastrobuoni, Paolo Pinotti, Legal Status and the Criminal Activity of Immigrants, „American Economic Journal: Applied Economics”, 7 (2), 2015, s. 175–206, DOI: 10.1257/app.20140039, ISSN 1945-7782 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  21. ↑ Scott R. Baker, Effects of Immigrant Legalization on Crime, „American Economic Review”, 105 (5), 2015, s. 210–213, DOI: 10.1257/aer.p20151041, ISSN 0002-8282 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  22. ↑ Paolo Pinotti, Clicking on Heaven's Door: The Effect of Immigrant Legalization on Crime, Rochester, NY, 1 października 2014 [dostęp 2017-02-11].
  23. ↑ a b Refugees and Economic Migrants: Facts, policies and challenges [online], VoxEU.org, 31 października 2016 [dostęp 2017-02-11].
  24. ↑ Freedman, Matthew. [1]"Immigration, Opportunities, and Criminal Behavior". (PDF) [dostęp 11.02.2017]
  25. ↑ a b c "Indvandrere i Danmark 2015". Danmarks Statistik. 2015. [dostęp 11.02.2016]
  26. ↑ a b c Anna Piil Damm, Christian Dustmann, Does Growing Up in a High Crime Neighborhood Affect Youth Criminal Behavior?, „American Economic Review”, 104 (6), 2014, s. 1806–1832, DOI: 10.1257/aer.104.6.1806, ISSN 0002-8282 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  27. ↑ Rozumienie dyskryminującego profi lowania etnicznego i zapobieganie mu: przewodnik [online] [dostęp 2017-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-08] (pol.).
  28. ↑ a b Diskriminering i rättsprocessen - Brottsförebyggande rådet [online], www.bra.se [dostęp 2017-02-11] (szw.).
  29. ↑ Patricia Y. Warren, Donald Tomaskovic-Devey, Racial profiling and searches: Did the politics of racial profiling change police behavior?*, „Criminology & Public Policy”, 8 (2), 2009, s. 343–369, DOI: 10.1111/j.1745-9133.2009.00556.x, ISSN 1745-9133 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  30. ↑ Statistics on Race and the Criminal Justice System 2008/09, str. 8., 22
  31. ↑ West, Jeremy. "Racial Bias in Police Investigations"(PDF).
  32. ↑ Alpa Parmar, Ethnicities, Racism, and Crime in England and Wales, 2014, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199859016.013.014 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  33. ↑ John J. Donohue III, Steven D. Levitt, The Impact of Race on Policing and Arrests, „The Journal of Law and Economics”, 44 (2), 2001, s. 367–394, DOI: 10.1086/322810, ISSN 0022-2186 [dostęp 2017-02-11].
  34. ↑ David S. Abrams, Marianne Bertrand, Sendhil Mullainathan, Do Judges Vary in Their Treatment of Race?, „The Journal of Legal Studies”, 41 (2), 2012, s. 347–383, DOI: 10.1086/666006, ISSN 0047-2530 [dostęp 2017-02-11].
  35. ↑ David B. Mustard, Racial, Ethnic, and Gender Disparities in Sentencing: Evidence from the U.S. Federal Courts, „The Journal of Law and Economics”, 44 (1), 2001, s. 285–314, DOI: 10.1086/320276, ISSN 0022-2186 [dostęp 2017-02-11].
  36. ↑ S. Anwar, P. Bayer, R. Hjalmarsson, The Impact of Jury Race in Criminal Trials, „The Quarterly Journal of Economics”, 127 (2), 2012, s. 1017–1055, DOI: 10.1093/qje/qjs014, ISSN 0033-5533 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  37. ↑ Howard C. Daudistel i inni, Effects of Defendant Ethnicity on Juries' Dispositions of Felony Cases1, „Journal of Applied Social Psychology”, 29 (2), 1999, s. 317–336, DOI: 10.1111/j.1559-1816.1999.tb01389.x, ISSN 1559-1816 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  38. ↑ Lars Holmberg, Britta Kyvsgaard, Are Immigrants and Their Descendants Discriminated against in the Danish Criminal Justice System?, „Journal of Scandinavian Studies in Criminology and Crime Prevention”, 4 (2), s. 125–142, DOI: 10.1080/14043850310020027.
  39. ↑ Sebastian Roché, Mirta B. Gordon, Marie-Aude Depuiset, Case Study, 2014, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199859016.013.030 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  40. ↑ Briggs Depew, Ozkan Eren, Naci Mocan, Judges, Juveniles and In-group Bias [online], 1 lutego 2016 [dostęp 2017-02-11].
  41. ↑ Michael T. Light, The Punishment Consequences of Lacking National Membership in Germany, 1998–2010, „Social Forces”, 94 (3), 2016, s. 1385–1408, DOI: 10.1093/sf/sov084, ISSN 0037-7732 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  42. ↑ H. Wermink i inni, Expanding the scope of sentencing research: Determinants of juvenile and adult punishment in the Netherlands, „European Journal of Criminology”, 12 (6), 2015, s. 739–768, DOI: 10.1177/1477370815597253 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  43. ↑ James Banks, Foreign National Prisoners in the UK: Explanations and Implications, „The Howard Journal of Criminal Justice”, 50 (2), 2011, s. 184–198, DOI: 10.1111/j.1468-2311.2010.00655.x, ISSN 1468-2311 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  44. ↑ a b c d e f "Immigration policy and crime". frdb.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-02)]. (PDF). 2013.
  45. ↑ Dahlbäck, Olof (2009). "Diskrimineras invandrarna i anmälningar av brott?" (PDF).
  46. ↑ Crimes of Mobility: Criminal Law and the Regulation of Immigration (Hardback) - Routledge [online], Routledge.com [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  47. ↑ Mary Bosworth, Deportation, Detention and Foreign National Prisoners in England and Wales, Rochester, NY, 1 maja 2011, DOI: 10.2139/ssrn.1852191 [dostęp 2017-02-11].
  48. ↑ "Drug-facilitated, Incapacitated, and Forcible Rape: A National Study" (PDF).
  49. ↑ a b Vincenzo Bove, Tobias Böhmelt, Does Immigration Induce Terrorism?, „The Journal of Politics”, 78 (2), 2016, s. 572–588, DOI: 10.1086/684679, ISSN 0022-3816 [dostęp 2017-02-11].
  50. ↑ Ryoko Yamamoto, David Johnson, The Convergence of Control, 2014, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199859016.013.012 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  51. ↑ Sheryl Wudunn, Japan Worries About a Trend: Crime by Chinese, „The New York Times”, 12 marca 1997, ISSN 0362-4331 [dostęp 2017-02-11].
  52. ↑ a b c "Indvandrere i Danmark 2015". Statistics Denmark. 2015.
  53. ↑ V. Salmi, J. Kivivuori, M. Aaltonen, Correlates of immigrant youth crime in Finland, „European Journal of Criminology”, 12 (6), 2015, s. 681–699, DOI: 10.1177/1477370815587768 [dostęp 2017-02-11] (ang.).
  54. ↑ Ministry of the Interior - Immigration to Finland [online], 11 grudnia 2012 [dostęp 2017-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-11].
  55. ↑ "Number of persons speaking national languages as their native language went down for the second year in a row" (PDF).
  56. ↑ a b Crime statistics are used shamelessly by certain groups in Finland to label immigrants [online], 12 stycznia 2013 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  57. ↑ Violence against women survey [online], European Union Agency for Fundamental Rights, fra.europa.eu [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  58. ↑ Seksuaalinen väkivalta - Väestöliitto [online], www.vaestoliitto.fi [dostęp 2017-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-26] (ang.).
  59. ↑ HS Home 22.8.2000 - Foreigners figure high in rape statistics [online], 4 czerwca 2011 [dostęp 2017-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-04].
  60. ↑ Yu Aoki, Yasuyuki Todo, Are immigrants more likely to commit crimes? Evidence from France, „Applied Economics Letters”, 16 (15), 2009, s. 1537–1541, DOI: 10.1080/13504850701578892, ISSN 1350-4851 [dostęp 2017-02-25].
  61. ↑ Khosrokhavar, Farhad (5.07.2016). "Anti-Semitism of the Muslims in France: the case of the prisoners"(PDF). Stanford University. Stanford University. [dostęp 25.02.2017]
  62. ↑ Khosrokhavar, Farhad (2004). L’islam dans les prisons. Paris: Editions Balland ISBN 978-2-7158-1493-6 .
  63. ↑ 60% des détenus français sont musulmans ?, „Franceinfo”, 25 stycznia 2015 [dostęp 2018-03-15] (fr.).
  64. ↑ Sophie Body-Gendrot, Ethnicity, Crime, and Immigration in France, 2014, DOI: 10.1093/oxfordhb/9780199859016.001.0001/oxfordhb-9780199859016-e-013#oxfordhb-9780199859016-e-013-div1-3 [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  65. ↑ Pierre Tournier, Nationality, Crime, and Criminal Justice in France, „Crime and Justice”, 21, 1997, s. 523–551, JSTOR: 1147638 [dostęp 2018-03-16].
  66. ↑ a b c d Greece: Illegal Immigration in the Midst of Crisis, „migrationpolicy.org”, 8 marca 2012 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  67. ↑ a b Chloe Hadjimatheou, Greeks confront crime wave amid austerity, „BBC News”, 16 sierpnia 2012 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  68. ↑ a b c d Cesar Alonso i inni, Immigration and Crime in Spain, 1999-2006 [online], 2008 [dostęp 2017-03-12].
  69. ↑ El 70% de la delincuencia es perpetrada por españoles según el INE [online], www.tercerainformacion.es [dostęp 2017-03-12].
  70. ↑ Veel jonge criminele allochtonen in Rotterdam, „RTV Rijnmond” [dostęp 2017-02-26] (niderl.).
  71. ↑ a b Two out of Three Serious Teenage Criminals are Immigrants [online], 8 lutego 2013 [dostęp 2017-02-26] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-08].
  72. ↑ J. van der Leun: 3. Immigration, Crime and Criminal Justice Systems. Immigration (PDF), Crime and Criminal Justice Systems [dostęp 26.02.2017]
  73. ↑ Aamna Mohdin, What effect did the record influx of refugees have on jobs and crime in Germany? Not much, „Quartz” [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  74. ↑ Gehrsitz, Markus; Ungerer, Martin (2017-01-01)."Jobs, Crime, and Votes: A Short-Run Evaluation of the Refugee Crisis in Germany". Rochester, NY.
  75. ↑ a b Report: refugees have not increased crime rate in Germany [online], Deutsche Welle, DW.COM, 13 listopada 2015 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  76. ↑ BKA zu Flüchtlingen: Straftaten „im sehr niedrigen sechsstelligen Bereich“ - WELT [online], DIE WELT [dostęp 2017-02-25].
  77. ↑ a b Report: Refugee-related crimes in Germany increase less than influx of asylum seekers [online], Deutsche Welle, DW.COM, 17 lutego 2016 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  78. ↑ Donald Trump says Germany now riddled with crime thanks to refugees, „@politifact” [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  79. ↑ a b Marc Piopiunik, Jens Ruhose, Immigration, regional conditions, and crime: Evidence from an allocation policy in Germany, „European Economic Review”, 92, 2017, s. 258–282, DOI: 10.1016/j.euroecorev.2016.12.004 [dostęp 2017-02-25].
  80. ↑ Identifying the Roots of Immigrant Crime [online], Deutsche Welle, DW.COM, 8 kwietnia 2006 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  81. ↑ Prof. Dr. Frieder Dünkel, University of Greifswald,."Migration and ethnic minorities in Germany: impacts on youth crime, juvenile justice and youth imprisonment" (PDF).
  82. ↑ Reuters Editorial, German spy agency says IS sending fighters disguised as refugees, „Reuters UK” [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  83. ↑ Dozens of terrorism suspects among refugees who entered Germany, „Reuters”, 11 maja 2017 [dostęp 2017-02-26].
  84. ↑ More than 3,500 attacks on refugees in Germany in 2016: report [online], DW.COM, 26 lutego 2017 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  85. ↑ Napływ uchodźców przyczynił się do wzrostu przemocy w Niemczech [online] [dostęp 2018-06-06] (pol.).
  86. ↑ Home [online], ssb.no [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  87. ↑ a b Kriminalitet og straff blant innvandrere og øvrig befolkning, „ssb.no” [dostęp 2017-02-26] (norw. bokmål).
  88. ↑ NRK, Rekordmange overfallsvoldtekter, „NRK” [dostęp 2017-02-26] (norw.).
  89. ↑ Tanveer Hussain (maj 2, 2012). „Myten om ikke-vestlige voldtektsmenn sprekker” [The myth about non-Western rapists is breaking up] (po norwesku).
  90. ↑ Politi.no - Voldtekt i den globale byen [online], www.politi.no [dostęp 2017-02-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-21] (norw.).
  91. ↑ Fewer crimes, especially thefts, „ssb.no” [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  92. ↑ More Europeans came, while fewer left, „ssb.no” [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  93. ↑ Ausländerkriminalität in der Schweiz - Vimentis [online], Vimentis [dostęp 2017-03-12] (niem.).
  94. ↑ a b Centre for Economic Policy Research [online], 11 marca 2016 [dostęp 2017-03-12] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-11].
  95. ↑ Neue Statistik: Tamilen sind krimineller als Ex-Jugoslawen, „Tages-Anzeiger, Tages-Anzeiger”, 9 grudnia 2010, ISSN 1422-9994 [dostęp 2017-03-12] (niem.).
  96. ↑ Martin Hällsten, Ryszard Szulkin, Jerzy Sarnecki, Crime as a Price of Inequality?The Gap in Registered Crime between Childhood Immigrants, Children of Immigrants and Children of Native Swedes, „The British Journal of Criminology”, 53 (3), 2013, s. 456–481, DOI: 10.1093/bjc/azt005, ISSN 0007-0955 [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  97. ↑ Why Swedish immigration is not out of control, „The Independent”, 1 marca 2017 [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  98. ↑ Sweden - not perfect, but not Trump's immigrant-crime nightmare, „Reuters”, 2017 [dostęp 2018-03-15].
  99. ↑ Sweden to Trump: Immigrants aren't causing a crime wave, „USA TODAY” [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  100. ↑ Facts on Sweden, immigration and crime, „PolitiFact” [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  101. ↑ Rick Noack, Analysis | Trump asked people to ‘look at what’s happening … in Sweden.’ Here’s what’s happening there., „The Washington Post”, 20 lutego 2017, ISSN 0190-8286 [dostęp 2018-03-15] (ang.).
  102. ↑ Paolo Pinotti, Immigration Enforcement and Crime, „American Economic Review”, 105 (5), 2015, s. 205–209, DOI: 10.1257/aer.p20151040, ISSN 0002-8282 [dostęp 2017-02-25] (ang.).
  103. ↑ Gli stranieri? Delinquono di meno e commettono reati meno gravi degli italiani [online], Redattore Sociale [dostęp 2017-02-26] (wł.).
  104. ↑ Indicatori demografici [online], www.istat.it, 30 listopada 2014 [dostęp 2017-02-26] (wł.).
  105. ↑ La criminalità degli immigrati, indagine „contro corrente” [online], Redattore Sociale [dostęp 2017-02-26] (wł.).
  106. ↑ Zhang, Haimin (2014-01-01). "Immigration and Crime: Evidence from Canada" (PDF). Vancouver School of Economics.
  107. ↑ Are Immigrants More Likely to Commit Crimes? [online], Econofact, 14 lutego 2017 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  108. ↑ C. Graif, R.J. Sampson, Spatial Heterogeneity in the Effects of Immigration and Diversity on Neighborhood Homicide Rates, „Homicide Studies”, 13 (3), 2009, s. 242–260, DOI: 10.1177/1088767909336728 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  109. ↑ Matthew T. Lee, Ramiro Martinez, Richard Rosenfeld, Does Immigration Increase Homicide?, „Sociological Quarterly”, 42 (4), 2001, s. 559–580, DOI: 10.1111/j.1533-8525.2001.tb01780.x, ISSN 1533-8525 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  110. ↑ Graham C. Ousey, Charis E. Kubrin, Immigration and the Changing Nature of Homicide in US Cities, 1980–2010, „Journal of Quantitative Criminology”, 30 (3), 2013, s. 453–483, DOI: 10.1007/s10940-013-9210-5, ISSN 0748-4518 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  111. ↑ Ramiro Martinez, Matthew T. Lee, Amie L. Nielsen, Segmented Assimilation, Local Context and Determinants of Drug Violence in Miami and San Diego: Does Ethnicity and Immigration Matter?1, „International Migration Review”, 38 (1), 2004, s. 131–157, DOI: 10.1111/j.1747-7379.2004.tb00191.x, ISSN 1747-7379 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  112. ↑ Kristin F. Butcher, Anne Morrison Piehl, Cross-city evidence on the relationship between immigration and crime, „Journal of Policy Analysis and Management”, 17 (3), 1998, s. 457–493, DOI: 10.1002/(SICI)1520-6688(199822)17:33.0.CO;2-F, ISSN 1520-6688 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  113. ↑ Kristin F. Butcher, Anne Morrison Piehl, Why are Immigrants’ Incarceration Rates so Low? Evidence on Selective Immigration, Deterrence, and Deportation [online], 1 lipca 2007 [dostęp 2017-02-26].
  114. ↑ Kristin F. Butcher, Anne Morrison Piehl, Recent Immigrants: Unexpected Implications for Crime and Incarceration [online], 1 czerwca 1997 [dostęp 2017-02-26].
  115. ↑ Kevin T. Wolff i inni, The protective impact of immigrant concentration on juvenile recidivism: A statewide analysis of youth offenders, „Journal of Criminal Justice”, 43 (6), 2015, s. 522–531, DOI: 10.1016/j.jcrimjus.2015.05.004 [dostęp 2017-02-26].
  116. ↑ a b Lesley Williams Reid i inni, The immigration–crime relationship: Evidence across US metropolitan areas, „Social Science Research”, 34 (4), 2005, s. 757–780, DOI: 10.1016/j.ssresearch.2005.01.001 [dostęp 2017-02-26].
  117. ↑ Ramiro Martinez, Jacob I. Stowell, Janice A. Iwama, The Role of Immigration: Race/Ethnicity and San Diego Homicides Since 1970, „Journal of Quantitative Criminology”, 32 (3), 2016, s. 471–488, DOI: 10.1007/s10940-016-9294-9, ISSN 0748-4518 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  118. ↑ G. Davies, J. Fagan, Crime and Enforcement in Immigrant Neighborhoods: Evidence from New York City, „The ANNALS of the American Academy of Political and Social Science”, 641 (1), 2016, s. 99–124, DOI: 10.1177/0002716212438938 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  119. ↑ A. Chalfin, What is the Contribution of Mexican Immigration to U.S. Crime Rates? Evidence from Rainfall Shocks in Mexico, „American Law and Economics Review”, 16 (1), 2014, s. 220–268, DOI: 10.1093/aler/aht019, ISSN 1465-7252 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  120. ↑ Crime rises among second-generation immigrants as they assimilate, „Pew Research Center”, 15 października 2013 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  121. ↑ Graham C. Ousey, Charis E. Kubrin, Exploring the Connection between Immigration and Violent Crime Rates in U.S. Cities, 1980–2000, „Social Problems”, 56 (3), 2009, s. 447–473, DOI: 10.1525/sp.2009.56.3.447, ISSN 0037-7791 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  122. ↑ Michael T. Light, Jeffery T. Ulmer, Explaining the Gaps in White, Black, and Hispanic Violence since 1990, „American Sociological Review”, 81 (2), 2016, s. 290–315, DOI: 10.1177/0003122416635667 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  123. ↑ a b Bianca E. Bersani, An Examination of First and Second Generation Immigrant Offending Trajectories, „Justice Quarterly”, 31 (2), 2014, s. 315–343, DOI: 10.1080/07418825.2012.659200, ISSN 0741-8825 [dostęp 2017-02-26].
  124. ↑ Does Immigration Increase Crime?, „Kellogg Insight”, 2 czerwca 2014 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  125. ↑ Crime, Corrections, and California: What Does Immigration Have to Do with It? (PPIC Publication) [online], www.ppic.org [dostęp 2017-02-26].
  126. ↑ John M. MacDonald, John R. Hipp, Charlotte Gill, The Effects of Immigrant Concentration on Changes in Neighborhood Crime Rates, „Journal of Quantitative Criminology”, 29 (2), 2012, s. 191–215, DOI: 10.1007/s10940-012-9176-8, ISSN 0748-4518 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  127. ↑ a b Robert Adelman i inni, Urban crime rates and the changing face of immigration: Evidence across four decades, „Journal of Ethnicity in Criminal Justice”, 15 (1), 2017, s. 52–77, DOI: 10.1080/15377938.2016.1261057, ISSN 1537-7938 [dostęp 2017-02-26].
  128. ↑ Tim Wadsworth, Is Immigration Responsible for the Crime Drop? An Assessment of the Influence of Immigration on Changes in Violent Crime Between 1990 and 2000*, „Social Science Quarterly”, 91 (2), 2010, s. 531–553, DOI: 10.1111/j.1540-6237.2010.00706.x, ISSN 1540-6237 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  129. ↑ Jacob I. Stowell i inni, Immigration and the Recent Violent Crime Drop in the United States: A Pooled, Cross-Sectional Time-Series Analysis of Metropolitan Areas*, „Criminology”, 47 (3), 2009, s. 889–928, DOI: 10.1111/j.1745-9125.2009.00162.x, ISSN 1745-9125 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  130. ↑ Vincent Ferraro, Immigration and Crime in the New Destinations, 2000–2007: A Test of the Disorganizing Effect of Migration, „Journal of Quantitative Criminology”, 32 (1), 2015, s. 23–45, DOI: 10.1007/s10940-015-9252-y, ISSN 0748-4518 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  131. ↑ Richard Stansfield, Safer Cities: A Macro-Level Analysis of Recent Immigration, Hispanic-Owned Businesses, and Crime Rates in the United States, „Journal of Urban Affairs”, 36 (3), 2014, s. 503–518, DOI: 10.1111/juaf.12051, ISSN 1467-9906 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  132. ↑ Robert J. Sampson, Rethinking crime and immigration, „Contexts”, 7 (1), 2008, s. 28–33, DOI: 10.1525/ctx.2008.7.1.28 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  133. ↑ Charis Kubrin i inni, Immigrants Do Not Increase Crime, Research Shows, „Scientific American” [dostęp 2017-02-19] (ang.).
  134. ↑ Butcher i inni, Why are Immigrants’ Incarceration Rates so Low? Evidence on Selective Immigration, Deterrence, and Deportation, „NBER”, 8 lipca 2007 [dostęp 2016-12-21].
  135. ↑ Michael G. Vaughn i inni, The immigrant paradox: immigrants are less antisocial than native-born Americans, „Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology”, 49 (7), 2013, s. 1129–1137, DOI: 10.1007/s00127-013-0799-3, ISSN 0933-7954, PMID: 24292669, PMCID: PMC4078741 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  136. ↑ Aaron Chalfin, The Long-Run Effect of Mexican Immigration on Crime in US Cities: Evidence from Variation in Mexican Fertility Rates, „American Economic Review”, 105 (5), 2015, s. 220–225, DOI: 10.1257/aer.p20151043, ISSN 0002-8282 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  137. ↑ David Green, The Trump Hypothesis: Testing Immigrant Populations as a Determinant of Violent and Drug-Related Crime in the United States*, „Social Science Quarterly”, 97 (3), 2016, s. 506–524, DOI: 10.1111/ssqu.12300, ISSN 1540-6237 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  138. ↑ Thomas J. Miles, Adam B. Cox, Does Immigration Enforcement Reduce Crime? Evidence from Secure Communities, „The Journal of Law and Economics”, 57 (4), 2014, s. 937–973, DOI: 10.1086/680935, ISSN 0022-2186 [dostęp 2017-02-26].
  139. ↑ Amerykańska stolica przyjazna nielegalnym imigrantom – Dziennik Związkowy, „Dziennik Związkowy”, 24 października 2011 [dostęp 2017-02-26] (ang.).
  140. ↑ Sanctuary cities do not experience an increase in crime [online], Washington Post [dostęp 2017-02-26].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Imigracja_a_przestępczość&oldid=72879698”