Indyjskie Zgromadzenie Ludowe
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
BJS |
| Data założenia | |
| Ideologia polityczna |
Indyjskie Zgromadzenie Ludowe (hindi भारतीय जनसंघ, ang. Bharatiya Jana Sangh, BJS) – indyjska partia polityczna. Prowadziła działalność w latach 1951-1980. Należała do sangha pariwar – rodziny organizacji nacjonalistycznych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Bharatiya Jana Sangh powstała 21 października 1951 w Delhi. Założycielem był lider nacjonalistycznych bengalskich Hindusów Syama Prasad Mookerjee wspierany przez Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS). Rok później w wyborach parlamentarnych w 1952 zdobyła 3 mandaty. W wyborach parlamentarnych z roku 1967 uzyskała 35 miejsc w Lok Sabha. Największą poparcie zyskiwała w stanach: Radźasthan, Gudźarat, Maharasztra, Madhja Pradesz i Uttar Pradesz i Bihar. Partia przez 24 lata była jedną z wielu pozostających w cieniu INC, zajmując w najlepszym wypadku 2. lub 3. miejsce.
Podczas stanu wyjątkowego w 1975 roku, partia przyłączyła się do innych ugrupowań w proteście przeciwko Indirze Gandhi, a jeden z jej liderów, Atal Bihari Vajpayee, trafił do więzienia. Przed wyborami 1977 roku, BJS zainwestowała swój cały polityczny i organizacyjny potencjał w celu utworzenia jednej, zunifikowanej partii opozycyjnej. W końcu powstało ugrupowanie złożone zarówno z socjalistów, jak i regionalistów, a także byłych członków INC o nazwie Janata Party (Partia Ludowa).
Janata Party zwyciężyła w wyborach 1977 roku, a jej lider Morarji Desai, został premierem. Vajpayee objął stanowisko ministra spraw zagranicznych. Janata Party rządziła 2 lata. Po powrocie do władzy I. Gandhi, Janata rozpadła się, Indyjskie Zgromadzenie Ludowe (BJS) znów rozpoczęło działalność jako samodzielne ugrupowanie.
W 1980 Indyjskie Zgromadzenie Ludowe stało się podstawą dla utworzenia BJP, która przejęła większość jej działaczy i elektoratu.
Ideologia[edytuj | edytuj kod]
BJS realizowało ideologię hindutwy[1]. Była pierwszą partią o ogólnoindyjskim zasięgu, która bazowała na hinduistycznej tradycji kulturowej i religijnej[2], akcentowała rolę systemu kastowego, tradycyjnej rodziny indyjskiej, języka hindi. Jej przywódcy w większości wywodzili się z warny braminów[2].
Prezydenci[edytuj | edytuj kod]
- 1 Dr. S.P. Mookerjee 1951-52
- 2 Pt. Mauli Chandra Sharma 1954
- 3 Pt. Prem Nath Dongra 1955
- 4 Acharya D.P. Ghosh 1956-59
- 5 Shri Pitamber Das 1960
- 6 Shri A. Rama Rao 1961
- 7 Acharya D.P. Ghosh 1962-64
- 8 Shri Bachhraj Vyas 1965
- 9 Shri Balraj Madhok 1966
- 10 Pandit Deen Dayal Upadhyaya 1967-68
- 11 Shri Atal Bihari Vajpayee 1969-72
- 12 Shri Lal Krishna Advani 1973-77
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 179, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).
- ↑ a b Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 180, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).