Ingrid Bergman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Nie mylić z: Ingrid von Rosen – żoną Ingmara Bergmana.
Ingrid Bergman
Ilustracja
Bergman w 1944 roku
Data i miejsce urodzenia 29 sierpnia 1915
Sztokholm
Data i miejsce śmierci 29 sierpnia 1982
Londyn
Zawód aktorka
Współmałżonek Lars Schmidt (1958–1976)
Roberto Rossellini (1950–1957)
Petter Aron Lindström (1937–1950)
Lata aktywności 1932–1982
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Sesja dla magazynu Yank, the Army Weekly (1945)
Ingrid Bergman w filmie Dr. Jekyll i Mr. Hyde (1941)
W filmie Casablanca (1942)
W filmie Gasnący płomień (1944)
W filmie Osławiona (1946)
Wyspa Stromboli, dom w którym mieszkała Ingrid Bergman podczas kręcenia filmu „Stromboli, ziemia Boga” w 1949 r.
Tablica pamiątkowa na domu na wyspie Stromboli, w którym mieszkała Ingrid Bergman podczas kręcenia filmu „Stromboli, ziemia Boga”, 1949

Ingrid Bergman (ur. 29 sierpnia 1915 w Sztokholmie, zm. 29 sierpnia 1982 w Londynie) – szwedzka aktorka filmowa i teatralna. Jedna z największych gwiazd „Złotej Ery Hollywood”. American Film Institute umieścił ją na czwartym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Sztokholmie w 1915 r. Początkowo grywała tylko niewielkie role w szwedzkich filmach. Przełomem w jej karierze okazał się film Intermezzo, w którym zagrała pianistkę zakochaną w starszym, żonatym skrzypku. Rolą tą zwróciła na siebie uwagę Davida O. Selznicka, amerykańskiego producenta, który postanowił zrobić remake tego filmu i w tym celu zaprosił Ingrid do Hollywood. Film odniósł sukces, a Bergman podpisała siedmioletni kontrakt z Selznickiem.

Zagrała w wielu dobrych filmach – wystarczy wymienić chociażby takie tytuły, jak Dr Jekyll i Mr Hyde, Komu bije dzwon czy Joanna d’Arc. Najsłynniejszym dziełem z udziałem Ingrid Bergman jest niewątpliwie Casablanca – dramat, w którym partnerował jej Humphrey Bogart.

Amerykańska Akademia Filmowa przyznała Ingrid Oscary za role w filmach: Gasnący płomień, Anastazja i Morderstwo w Orient Expresie. Jej ostatnią rolą była postać izraelskiej premier, Goldy Meir, w miniserialu telewizyjnym A Woman Called Golda (1982), za którą otrzymała nagrodę Emmy.

Życie osobiste aktorki było dość burzliwe. W 1949 opuściła męża, lekarza Petera Lindstroma, z którym miała córkę, aby związać się z włoskim reżyserem Roberto Rossellinim. Miała z nim dzieci: Robertina, Isottę i Isabellę. Bergman grała w filmach Rosselliniego. Po dziewięciu latach wspólnego życia Ingrid i Roberto rozstali się. Aktorka poślubiła producenta teatralnego Larsa Schmidta, z którym rozwiodła się w 1975 roku. Ingrid Bergman zmarła w dniu swoich urodzin, w wieku 67 lat, po długotrwałej walce z rakiem. Jej prochy rozsypano nad szwedzkim wybrzeżem. Część jej prochów spoczywa na najstarszym sztokholmskim cmentarzu Norra Begravningsplatsen, gdzie na jej grobie umieszczona jest tablica pamiątkowa.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Zamarzyła o aktorstwie po tym, jak wzięła udział w filmie Landskamp jako statystka. Ingrid została uczennicą prestiżowej szkoły Swedish Royal Theatre, ale stwierdziła, że teatr jej nie pociąga.

W 1935 po raz pierwszy zagrała małą rólkę. W 1936 wcieliła się w Anitę Hoffman w filmie Intermezzo. Szczęśliwie dla niej wielki producent David O. Selznick, autor sukcesów wielu hollywoodzkich gwiazd, obejrzał film i postanowił zrealizować jego amerykańską wersję z Ingrid Bergman w roli głównej. W 1939 doszło do produkcji Intermezzo w Hollywood. Potem aktorka pojechała do Szwecji, gdzie zagrała w dwóch filmach, i wróciła do USA, by pojawić się w trzech dobrze odebranych obrazach. W 1941 otrzymała propozycję zagrania głównej roli kobiecej u boku Humphreya Bogarta w filmie Casablanca.

W 1943 pojawiła się w głównej roli w filmie Komu bije dzwon na podstawie powieści Hemingwaya. Otrzymała za nią pierwszą nominację do Oscara. Rok później wcieliła się w Paulę Alquist w Gasnącym płomieniu i za tę kreację otrzymała nagrodę Akademii Filmowej. Trzecią nominację przyniosła jej rola siostry Benedyktyny w Dzwonach Najświętszej Marii Panny. Rola Joanny d’Arc zaowocowała nominacją numer 4.

W 1949 roku Ingrid kręciła we Włoszech film Stromboli w reżyserii Roberta Rosselliniego, z którym wkrótce się związała. Podczas pobytu we Włoszech nakręciła kilka filmów. Do Hollywood wróciła obrazem Anastazja (1956), za rolę w którym uhonorowano ją drugim Oscarem. W 1974 zagrała w Morderstwie w Orient Expressie, co z kolei zaowocowało 3 statuetką w jej karierze. Ostatnią nominację przyniósł jej film Jesienna sonata (1978). Uważała, że była to jej najlepsza rola.

Jej ostatnim triumfem był serial Kobieta o imieniu Golda z 1982, w którym za rolę Goldy Meir przyznano jej nagrodę Emmy. Jednak Ingrid tego nie doczekała. Zmarła w 67. rocznicę urodzin na raka piersi.

Ma także swoją gwiazdę na hollywoodzkim Walk of Fame przy 6759 Hollywood Blvd.

Napisała również autobiografię My story, która stała się bestsellerem.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne
  • 1932: Landskamp jako dziewczyna stojąca w kolejce (niewymieniona w czołówce)
  • 1935: Munkbrogreven jako Elsa Edlund
  • 1935: Bränningar jako Karin Ingman
  • 1935: Swedenhielms jako Astrid
  • 1935: Noce Walpurgii (Valborgsmässoafton) jako Lena Bergström, sekretarka Johana
  • 1936: Intermezzo jako Anita Hoffman
  • 1936: Po słonecznej stronie (Pa solsidan) jako Eva Bergh
  • 1938: Nasza czwórka (Die Vier Gesellen) jako Marianne
  • 1938: Dollar jako Julia Balzar
  • 1938: En Kvinnas ansikte jako Anna Holm / Panna Paulsson
  • 1939: Samotna noc (En enda natt) jako Eva Beckman
  • 1939: Intermezzo: A Love Story jako Anita Hoffman
  • 1940: Juninatten jako Kerstin Norbäck/Sara Nordana
  • 1941: Doktor Jekyll i pan Hyde (Dr. Jekyll and Mr. Hyde) jako Iva
  • 1941: Adam Had Four Sons jako Emilie Gallatin
  • 1941: Rage in Heaven jako Stella Bergen
  • 1942: Casablanca jako Ilsa Lund Laszlo
  • 1943: Komu bije dzwon (For Whom the Bell Tolls) jako Maria
  • 1944: Gasnący płomień (Gaslight) jako Paula Alquist
  • 1945: Saratoga Trunk jako Clio Dulaine
  • 1945: Urzeczona (Spellbound) jako Constance Peterson
  • 1945: Dzwony Najświętszej Marii Panny (The Bells of St. Mary’s) jako siostra Benedict
  • 1946: Osławiona (Notorious) jako Alicia Huberman
  • 1946: American Creed
  • 1948: Łuk triumfalny (Arch of Triumph) jako Joan Madou
  • 1948: Joanna d’Arc (Joan of Arc) jako Joanna d’Arc
  • 1949: Pod znakiem Koziorożca (Under Capricorn) jako lady Henrietta Flusky
  • 1950: Stromboli, ziemia bogów (Stromboli) jako Karin
  • 1952: Europa '51 jako Irene Girard
  • 1953: Podróż do Włoch (Viaggio in Italia) jako Katherine Joyce
  • 1954: Strach (La Paura) jako Irene Wagner
  • 1954: Joanna d’Arc na stosie (Giovanna d’Arco al rogo) jako Joanna d’Arc
  • 1956: Anastazja (Anastasia) jako Anastasia
  • 1956: Helena i mężczyźni (Eléna et les hommes) jako Helena Sokorowska
  • 1958: Niedyskrecja (Indiscreet) jako Anne Kalman
  • 1958: Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa (The Inn of the sixth happiness) jako Gladys Aylward
  • 1959: The Turn of the Screw jako Governess
  • 1961: 24 godziny z życia kobiety (Twenty-Four Hours in a Woman's Life) jako Clare Lester
  • 1961: Żegnaj ponownie (Goodbye Again) jako Paula
  • 1961: Auguste jako Epizod (niewymieniona w czołówce)
  • 1963: Hedda Gabler jako Hedda Gabler
  • 1964: Żółty Rolls-Royce (The Yellow Rolls-Royce) jako Gerda Millett
  • 1964: Wizyta starszej pani (The Visit) jako Karla Zachanassian
  • 1966: The Human Voice
  • 1967: Stymulacja (Stimulantia) jako Mathilde Hartman
  • 1969: Kwiat kaktusa (Cactus Flower) jako Stephanie Dickinson
  • 1970: Spacerując w wiosennym deszczu (A Walk in the Spring Rain) jako Libby Meredith
  • 1973: From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler jako pani Frankweiler
  • 1974: Morderstwo w Orient Expressie (Murder on the Orient Express) jako Greta Ohlsson
  • 1976: Kwestia czasu (A Matter of Time) jako hrabina Sanziani
  • 1978: Jesienna sonata (Höstsonaten) jako Charlotte
  • 1982: A Woman Called Golda jako Golda Meir
Seriale telewizyjne
  • 1959: Startime jako Guwernantka

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

 Wykaz literatury uzupełniającej: Ingrid Bergman.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ AFI's 100 YEARS...100 STARS (ang.). American Film Institute. [dostęp 2018-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-30)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ingrid Bergman, Ingrid Bergman: My Story, Alan Burgess, New York: Delacorte Press, 1980, ISBN 0-440-03299-7, OCLC 6356127.
  • Charlotte Chandler, Ingrid: Ingrid Bergman, A Personal Biography, New York: Simon & Schuster, 2007, ISBN 0-7432-9421-1, OCLC 74966691.
  • Laurence Leamer, As Time Goes By: The Life of Ingrid Bergman, New York: Harper & Row (1986), ​ISBN 0-06-015485-3​

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ingrid_Bergman&oldid=56451562”