Inkwizytorzy Lombardii i Marchii Genueńskiej
Lista inkwizytorów papieskich działających w średniowieczu na terenie prowincji inkwizytorskiej zwanej "Lombardia i Marchia Genueńska". Jej granice zostały doprecyzowane przez papieża Innocentego IV w 1254. Terytorialnie obejmowała ona obszar od Bolonii, Ferrary i jeziora Garda na wschodzie do Piemontu na zachodzie i w przeważającej mierze pokrywała się z terytorium prowincji lombardzkiej zakonu dominikanów, z którego szeregów wywodzili się inkwizytorzy[1].
Inkwizytorzy mianowani na terenie Lombardii i Marchii Genueńskiej początkowo nie byli przypisani do stałych siedzib czy mniejszych okręgów. Mogli oni działać gdziekolwiek w granicach tej prowincji, a działalność wielu z nich poświadczona jest w różnych, nieraz odległych od siebie lokalizacjach. Stopniowo jednak ten stan rzeczy się zmieniał. W zasadzie już w II połowie XIII wieku kilka ośrodków stało głównymi siedzibami inkwizycji (np. Mediolan i Genua już w latach pięćdziesiątych, Pawia w latach siedemdziesiątych), choć początkowo nie wiązało się to z przyporządkowaniem ich do konkretnych obszarów. Dopiero po podziale dominikańskiej prowincji zakonnej na Lombardię Dolną (wschodnią) i Górną (zachodnią) na początku XIV wieku doszło do rozgraniczenia prowincji na mniejsze okręgi o w miarę ustalonych siedzibach i granicach[2].
Prawo mianowania inkwizytorów w Lombardii i Marchii Genueńskiej miał dominikański prowincjał Lombardii na mocy przywileju udzielonego mu przez papieża Innocentego IV już w maju 1252[3]. W 1254 papież ten określił, że w prowincji tej powinno działać czterech inkwizytorów, ale jego następca Aleksander IV już 1256 postanowił, że liczba ta powinna wzrosnąć do ośmiu. Po podziale lombardzkiej prowincji zakonnej na Górną i Dolną Lombardię (1303) prawo nominacji przeszło na prowincjałów obu nowo utworzonych prowincji, przy czym prowincjał Lombardii Górnej mógł mianować siedmiu inkwizytorów, a prowincjał Lombardii Dolnej trzech, każdy w granicach swojej prowincji. Papież Benedykt XI w 1304 zwiększył bowiem liczbę inkwizytorów w Lombardii do dziesięciu[4]. Nie jest przy tym wykluczone, że Benedykt XI jedynie usankcjonował istniejący stan rzeczy, gdyż liczba lombardzkich inkwizytorów prawdopodobnie już za pontyfikatu Bonifacego VIII (1294–1303) przekroczyła limit ustalony przez Aleksandra IV w 1256.
Pomimo podziału prowincji zakonnej, inkwizytorska prowincja Lombardii i Marchii Genueńskiej nadal traktowana była jako jedna całość. Co więcej, kiedy w 1302 sprawowanie urzędu inkwizycji w okręgach Padwie i Vicenzy zostało odebrane franciszkanom i przekazane w ręce dominikanów z Lombardii Dolnej, okręgi te nadal były traktowane jako część prowincji inkwizytorskiej Marchii Trewizańskiej, a nie Lombardii i Marchii Genueńskiej[5].
_-_Foto_Giovanni_Dall%27Orto_-_3-3-2007.jpg)
Reguły ustalone na początku XIV wieku przetrwały, z niewielkimi zmianami, ponad półtora wieku. Poważniejsze zmiany rozpoczęły się wraz z utworzeniem w 1459 tzw. Kongregacji Lombardzkiej, jako struktury niezależnej od prowincjałów Dolnej i Górnej Lombardii. Kongregacja ta reprezentowała zreformowane, tzw. obserwanckie skrzydło zakonu i przejawiała dużą ekspansywność, przejmując stopniowo coraz więcej konwentów z obu lombardzkich prowincji, a nawet z innych prowincji zakonnych na Półwyspie Apenińskim. Wraz z przejmowaniem przez Kongregację Lombardzką konwentów będących siedzibami sądów inkwizycyjnych, wikariusz generalny Kongregacji stopniowo przejmował od prowincjałów prowincji konwentualnych uprawnienia do mianowania inkwizytorów w tych okręgach. Zdarzało się, że Kongregacja, po przejęciu jakichś ważniejszych konwentów w okręgu inkwizytorskim obsadzanym przez władze konwentualnej prowincji, doprowadzała do ich secesji i utworzenia z nich odrębnego okręgu, a to miało też przełożenie na wzrost liczby inkwizytorów pod koniec XV wieku i przekroczenia limitów ustalonych przez papieża Benedykta XI w 1304. Tendencję tę wzmacniały też dążenia władców państewek północnowłoskich do tego, aby każdy z nich miał "swojego" inkwizytora, odpowiedzialnego tylko za terytorium danego państewka. W rezultacie liczba inkwizytorów lombardzkich, których liczba jeszcze ok. 1475 nie przekraczała dziesięciu lub jedenastu, czterdzieści lat później była prawie dwukrotnie większa[6].
Ekspansja Kongregacji Lombardzkiej i przejmowanie przez nią konwentów - siedzib inkwizytorskich, doprowadziła do stopniowego wypierania zakonników z obu prowincji konwentualnych ze sprawowania urzędu inkwizycji. Ostatni inkwizytor z prowincji dolnolombardzkiej został odwołany z urzędu w 1514, a w 1531 papież Klemens VII zdecydował, że obie konwentualne prowincje zostały zredukowane do statusu wikariatów: Lombardia Górna stała się wikariatem św. Piotra Męczennika, a Lombardia Dolna wikariatem św. Dominika. Natomiast Kongregacja Lombardzka została przekształcona w regularną prowincję zakonną, zwaną "prowincją Obojga Lombardii"[7].
Inkwizytorska prowincja Lombardii i Marchii Genueńskiej początkowo nie była podzielona na stałe okręgi. Pierwsze ślady podziału prowincji na okręgi pochodzą wprawdzie już z XIII wieku, ale punktem zwrotnym w organizacji terytorialnej był prawdopodobnie podział lombardzkiej prowincji zakonnej dominikanów dominikanów na Górną i Dolną Lombardię w 1303/04. Od tej pory inkwizytorzy mianowani w jednej prowincji zakonnej nie działali na terenie drugiej, a w obrębie własnych prowincji przydzielano im mniejsze okręgi. Proces sedentaryzacji inkwizytorów lombardzkich i rozgraniczania poszczególnych okręgów jest jednak trudny w uchwycenia w źródłach. Prawdopodobne jest jednak, że szybciej przebiegł on w Lombardii Dolnej, gdzie aż do przedostatniej dekady XV wieku działało tylko trzech inkwizytorów, zgodnie z zarządzeniem Benedykta XI z 1304. Już pod koniec pierwszej dekady XIV wieku poświadczone jest istnienie na stałe dwóch trybunałów inkwizycyjnych[8]:
- trybunału w Bolonii oraz
- trybunału w Ferrarze (wraz z jurysdykcją nad Modeną i Reggio Emilia)
Nie jest do końca jasna kwestia trzeciego trybunału lub okręgu. W XIV i pierwszej połowie XV wieku odnotowywano inkwizytorów rezydujących w Parmie (np. w 1308) lub Mantui (np. w 1440). W 1468 utworzono stały trybunał w Parmie, z jurysdykcją także nad Reggio nell’Emilia, dla którego znana jest nieprzerwana lista inkwizytorów aż do jego rozwiązania w połowie XVI wieku. Natomiast w Mantui w 1485 ustanowiono czwarty w Lombardii Dolnej stały trybunał inkwizycyjny (w międzyczasie podlegała inkwizytorom Bolonii). Zdarzało się, że okręgi Bolonii i Ferrary łączone były unią personalną.
W Lombardii Górnej uformowanie się podziału na dystrykty nastąpiło prawdopodobnie w tym samym czasie, jednak ich granice podlegały większym fluktuacjom niż w Lombardii Dolnej. Co więcej, wbrew rozporządzeniu Benedykta XI z 1304, prawdopodobnie już w XIV wieku liczba inkwizytorów w Lombardii Górnej wzrosła do ośmiu (może nawet dziewięciu), gdyż często mianowano jednego lub dwóch dodatkowych inkwizytorów w diecezjach piemonckich, gdzie mieszkały liczne społeczności heretyckich waldensów. Analizując nominacje dokonywane w ciągu pierwszej i drugiej dekady XIV wieku można wymienić następujące, istniejące wówczas okręgi Lombardii Górnej[9]:
- Mediolan
- Alessandria i Genua
- Bergamo i Brescia
- Vercelli i Novara
- Piemont
- Piacenza i Cremona
- Pawia (wraz z Tortoną).
W ciągu XIV wieku w okręgu piemonckim działało przeważnie dwóch inkwizytorów jednocześnie, aż w końcu, w bliżej nieustalonym momencie (prawdopodobnie w pierwszej połowie XV wieku[10]) uległ on rozgraniczeniu na dwa okręgi, z czego jeden (południowy) podlegał jurysdykcji trybunału w Savigliano, a drugi (północny) obejmował subdystrykty Asti, Turynu i Chieri[11].
Od połowy XIV wieku udokumentowany jest także okręg inkwizytorski dla Tortony i Alessandrii, który okresowo był rozdzielany. W XV wieku doszło do połączenia okręgu Pawii z okręgami Piacenzy i Cremony[12].
Około roku 1475 w Lombardii Górnej było osiem stałych okręgów lub trybunałów inkwizytorskich[13]:
- trybunał w Mediolanie (obejmujący diecezje Mediolanu i Lodi),
- trybunał w Genui (z jurysdykcją nad całą Marchią Genueńską).
- trybunał w Savigliano (obejmujący diecezje Mondovì i Alba oraz południową część diecezji turyńskiej),
- okręg Piemontu (obejmujący diecezję Asti oraz północną część diecezji turyńskiej),
- okręg Vercelli, Como i Novary; w tytulaturze inkwizytorów z tego okręgu często wskazywano na diecezję Como (inquisitor Cumanus),
- okręg Pawii, Piacenzy i Cremony,
- okręg Brescii i Bergamo (obejmujący diecezje Brescii i Bergamo oraz subdystrykt Cremy),
- okręg Tortony i Alessandrii.
W następnych latach okręgi w Lombardii Górnej ulegały dalszym podziałom:
- w 1483 okręg piemoncki podzielono na okręgi Asti i Turynu, z okręgu Savigliano czasowo (do 1495, a następnie ponownie w latach 1498-1513) wyodrębniono diecezję Mondovi
- w 1488 z okręgu Vercelli, Como i Novary wyodrębniono okręg Casale Monferrato, który następnie na krótko podporządkowano inkwizytorom Asti (1494–1505)
- w 1498 rozdzielono okręgi Brescii i Bergamo (w latach 1512–15 złączono je ponownie, ale na krótko),
- w 1502 rozdzielono okręgi Pawii oraz Piacenzy wraz z Cremoną,
- w 1505 podzielono okręg Vercelli, Como i Novary na trzy niezależne okręgi oraz ponownie (tym razem na stałe) utworzono trybunał w Casale Monferrato,
- w 1509 z okręgu Savigliano wyodrębniono tymczasowo (do 1533) okręg Saluzzo,
- prawdopodobnie ok. 1520 rozdzielono okręgi Tortony i Alessandrii.
Jest też możliwe ustalenie chronologii przejmowania poszczególnych okręgów inkwizytorskich przez obserwancką Kongregację Lombardzką (od 1531 Prowincja Obojga Lombardii)[7]:
- w Lombardii Dolnej:
- 1459 (rok utworzenia Kongregacji) – Bolonia
- 1485 – Mantua (okręg nowo utworzony)
- 1507 – Parma
- 1514 – Ferrara
- w Lombardii Górnej:
- 1459 (rok utworzenia Kongregacji) – Brescia-Bergamo
- 1502 – Piacenza-Cremona (okręg nowo utworzony)
- 1505 – Como (okręg nowo utworzony)
- 1509 – Saluzzo (okręg nowo utworzony, zniesiony w 1533)
- 1510 – Casale Monferrato
- 1530 – Pawia
- 1539 – Genua.
Trybunał mediolański został po raz pierwszy przejęty przez Kongregację Lombardzką w 1511, ale już w 1512 przywrócono go zakonnikom z prowincji Lombardii Górnej. Ostateczne przejęcie tego trybunału przez obserwantów nastąpiło dopiero w 1558, a więc już po utworzeniu inkwizycji rzymskiej[14].
Poniższe listy inkwizytorów pod względem czasowym doprowadzone są jedynie do momentu utworzenia przez papieża Pawła III rzymskiego trybunału Świętego Oficjum w latach 1541–1542, aczkolwiek data ta ma charakter umowny, gdyż proces przekształcania średniowiecznych sądów inkwizycji papieskiej w scentralizowaną inkwizycję rzymską trwał kilka dziesięcioleci, a w niektórych okręgach lombardzkich nominacje inkwizytorów według zasad ustalonych w średniowieczu miały miejsce jeszcze w latach 70. i 80. XVI wieku.
Daty podawane w nawiasach, w odniesieniu do inkwizytorów mianowanych przed rokiem 1474, oznaczają jedynie okresy, w jakich dany inkwizytor jest poświadczony źródłowo jako sprawujący ten urząd, a więc niekoniecznie wskazują cały okres urzędowania. Natomiast począwszy od roku 1474 daty w nawiasach oznaczają pełne okresy urzędowania, z tym, że w niektórych przypadkach daty te mają charakter orientacyjny[15].
Inkwizytorzy Lombardii do 1304[edytuj | edytuj kod]
Okres do 1252[edytuj | edytuj kod]
- Alberico OP, inkwizytor w Bergamo (1232)[16]
- Giovanni Schio da Vicenza OP, inkwizytor Lombardii (1247)[17]
- Pietro da Verona OP, inkwizytor w Cremonie, Como i Mediolanie (1251–1252)[18]
- Viviano da Bergamo OP, inkwizytor w Cremonie (1251)[18]
Inkwizytorzy trybunału w Mediolanie (od 1252)[edytuj | edytuj kod]
- Raniero Sacconi OP (1252–1262)[19]
- Guido da Sesto OP (1252–1253)[20]
- Guido Cocconato OP (1279–1304?)[21]
- Manfredo da Dovaria OP (1284)[22]
- Guglielmo da Acqui OP (1289–1293)[23]
- Raniero da Pirovano OP (1294–1304)[24]
- Tommaso da Como OP (1295–1304)[25]
Inkwizytorzy trybunału w Genui (od 1256)[edytuj | edytuj kod]
- Anselmo da Genova OP (1256–?)[26]
- Cherubino da Genova OP (?–1292)[27][28]
- Tommaso di Gorzano da Asti OP (1292–1305)[27][29]
Inkwizytorzy Pawii (od ok. 1273)[edytuj | edytuj kod]
- Guglielmo da Bergamo OP (w 1273)[30]
- Gerardo da Merate OP (ok. 1280?)[31]
- Costantino da Cremona OP (ok. 1287–1292)[32]
- Lanfranco di Bergamo OP (1292–1305)[33]
Inkwizytorzy trybunału w Bolonii (od 1296)[edytuj | edytuj kod]
- Guido Capello da Vicenza OP (1296–1304)[34]
- Manfredo da Parma OP, koinkwizytor (1299–1303)[35]
Pozostali Inkwizytorzy Lombardii[edytuj | edytuj kod]
- Aldobrandino da Reggio OP, inkwizytor w Bolonii, Ferrarze i Bergamo (1254–1278?)[36]
- Daniele da Giussano OP, inkwizytor w Mediolanie, Bergamo i Bolonii (1267?–1289?)[37]
- Anselmo da Alessandria OP (1267–1279)[38]
- Enrico da Cagli OP, inkwizytor w Bergamo (1267)[39]
- Guglielmo da Cremona OP, inkwizytor w Bolonii (1276)[40]
- Nicola da Cremona OP, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie (1276–1278)[41]
- Pagano da Lecco OP, inkwizytor w Como (1277)[42]
- Florio da Vicenza OP, inkwizytor w Bolonii i Ferrarze (1278–1293)[43]
- Pagano de Vicedomini OP, inkwizytor w Piacenzy (1291)[44]
- Ugo da Ponzone OP, inkwizytor w Piemoncie (1293?–1303?)[45]
- Giovanni da Cremona, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie OP (1294–1299)[46]
- Federico da Piacenza OP, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie (przed 1301)[47]
Inkwizytorzy Lombardii Górnej i Marchii Genueńskiej od 1304[edytuj | edytuj kod]
Inkwizytorzy trybunału w Mediolanie[edytuj | edytuj kod]
- Emanuele Testa da Novara OP (ok. 1305–1313)[48]
- Marchisio da Brescia OP (1314–1321)[49][50]
- Ventino de Gaudenzi OP (1331)
- Giovanni da Brescia OP (udokumentowany w 1346)[51]
- Osimo da Besana OP (1367)
- Ruggero da Casale OP (1381–1384)[52][53]
- Giovanni da Lampugnano OP (1386)[54]
- Beltramino da Cernuscullo OP (1390)[53]
- Pietro de Alzate OP (1403–1415)[55]
- Giovanni da Cremona OP (udokumentowany 1418–1422)
- Marco da Vimercate OP (1432–1434)[56]
- Angelo Vismara OP (1445)[57]
- Guglielmo da Lampugnano OP (1451)[58]
- Filippo Meinari OP (1470–1471)[59]
- Pietro da Cairate OP (1474–1477)[60]
- Francesco Della Riva OP (1477–1487)[60]
- Matteo dell'Olmo OP (1487–1497)[60]
- Graziadio Crotti da Cremona OP (1497–1511 [i ponownie 1512–1517?])[60]
- Silvestro Mazzolini da Prierio OP (1511–1512)[60], także inkwizytor Piacenzy
- Martino Giustiniani da Genova OP (1517?–1518)[60]
- Melchiorre Crivelli OP (1518–1519?)[60]
- Gioacchino Beccaria da Pavia OP (1519?–1521)[60]
- Melchiorre Crivelli OP [ponownie] (1521–1553)[60]
Inkwizytorzy Pawii, Piacenzy i Cremony[edytuj | edytuj kod]
Inkwizytorzy Piacenzy i Cremony (XIV wiek0)[edytuj | edytuj kod]
Piacenza i Cremona tworzyły samodzielny okręg inkwizytorski pod koniec XIII i na początku XIV wieku. Następnie (najpóźniej około połowy XV wieku) okręg ten został połączony z okręgiem Pawii. Ponowne wyodrębnienie nastąpiło w 1502.
- Enrico da Genova OP (1304–1305)[61]
- Guglielmo Cigala da Genova OP (1308–1309)[62]
- Giordano de Montecucco OP (1321–1324)[49]
- Giovanni da Clusiano OP (1391)[54]
Inkwizytorzy Pawii (XIV wiek)[edytuj | edytuj kod]
Na początku XIV wieku inkwizytorzy Pawii mieli jurysdykcję nad diecezjami Vercelli i Tortony, z tym, że Vercelli dość szybko (najpóźniej w 1307) stało się ośrodkiem oddzielnego okręgu.
- Filippo da Como OP (1305–1312)[63]
- Raimondo della Villata OP (1312)[49]
- Giacomo de Burgo OP (1317)[49][64][65]
- Onesto da Pavia OP (1321–1323)[49]
Inkwizytorzy Pawii, Piacenzy i Cremony (XV wiek)[edytuj | edytuj kod]
- Antonio da Caravaggio OP (1443)
- Giorgio de Canibus OP (1454?–1455)[66]
- Paolo Folperti da Pavia OP (1455–1474)[60]
- Giovanni Domenico da Cremona OP (1474–1479)[60]
- Arcangelo Fontana da Vicenza OP (1479–1481)[60]
- Graziadio Crotti da Cremona OP (1481–ok. 1484)[60]
- Giovanni Antonio Savarezzi da Cremona OP (ok. 1484–1502)[60]
W okresie urzędowania Savarezziego, w 1502, okręg ten został podzielony na Pawię oraz Piacenzę (wraz z Cremoną).
Inkwizytorzy trybunału w Pawii (od 1502)[edytuj | edytuj kod]
- Giovanni Antonio Savarezzi da Cremona OP (do 1509)[60]
- Gioacchino Beccaria da Pavia OP (1509–1523)[60], w latach 1519–1521 także inkwizytor Mediolanu
- Bartolomeo da Piacenza OP (1523–1527)
- Tommaso da Alessandria OP (1527–1530)[60]
- Agostino da Vimercate OP (1530–ok. 1540)[67]
- Sante da Mantova OP (ok. 1540–1548)[68]
Inkwizytorzy trybunału w Piacenzy (od 1502)[edytuj | edytuj kod]
- Giorgio Cacatossici da Casale OP (1502–1511)[60]
- Silvestro Mazzolini da Prierio OP (1511–1515)[60], do 1512 także inkwizytor Mediolanu
- Crisostomo Iavelli da Casale OP (1515–1539)[60]
- Vincenzo Villa da Piacenza OP (1539–1548)[69]
Inkwizytorzy Tortony i Alessandrii[edytuj | edytuj kod]
- Giacomo da Cremona OP (1344–1346)[70]
- Simone di Acquabella OP (1379–1381)[71]
- Giacomo da Lerzano OP, inkwizytor Savigliano, Alessandrii i Tortony (1391)[54]
- Giacomo de Sanctis da Alessandria OP, inkwizytor Asti i Alessandrii (1392)[54]
- Pietro Bellingeri di Rivarone OP, inkwizytor Alessandrii (1400–1417)[71]
- Pietro Ardizzi di Piacenza OP, inkwizytor Tortony (1404)[72]
- Antonio Muzio OP, inkwizytor Alessandrii (1421)[71]
- Giacomo Inviziati da Alessandria OP, inkwizytor Genui i Alessandrii (1468–1482?)[71]
- Giovanni Muzio OP, inkwizytor Tortony (1471–1483?)[70]
- Lorenzo Butini da Alessandria OP (1483–1502?)[60]
- Benedetto di Ruginetti OP (1502–1520?)[73]
- Gian Maria Inviziati OP, inkwizytor Alessandrii (1520)[73], prawdopodobnie nie objął urzędu
- Tommaso Lunati d'Annone OP, inkwizytor Alessandrii (1520–1545?)[73]
- Pietro Martire de Braghieri OP, inkwizytor Tortony (1520–1546? i ponownie 1549–1562)[74]
- Giovanni Michele Castellani OP, inkwizytor Tortony (1546–1549) i inkwizytor Alessandrii (1546–1563)
Inkwizytorzy Brescii i Bergamo (ok. 1305–1497)[edytuj | edytuj kod]
- Valentino da Solere OP (1305–1308)[75][76]
- Marchisio da Brescia OP (1311–1314)[49]
- Giovanni Fontana OP (1315–1317)[29][77][78]
- Guglielmo Colleone OP (1354–1375?)[75]
- Belengrino de Viziati OP (1375–1385?)[75]
- Giovanni de Lampugnano OP (1385–1391?)[79][54]
- Oprandino da Bergamo OP (1391–1398?)[54]
- Ambrogio de Aicardo OP (1398)[80][54]
- Giacomo da Oria OP (1416)[75]
- Giacomo de Petri OP (1450–1464)[80]
- Giovanni di San Miniato OP (1464–1467)[80]
- Martino de Chiari OP (1467–1468)[80][81]
- Bartolomeo de Montagnana OP (1468–1470)[80]
- Antonio Grumelli da Soncino OP (1470–1476)[80][81]
- Giovanni da Gandino OP (1476–1479)[60]
- Antonio Pezzotelli da Brescia (1479–1497)[60]
Inkwizytorzy trybunału w Brescii (od 1498)[edytuj | edytuj kod]
- Angelo Faella da Verona OP (1498–1499)[60]
- Apollonio da Gavardo OP (1499–1502)[60]
- Andrea Porcellaga da Brescia OP (1502–1508)[60]
- Silvestro Mazzolini da Prierio (1508–1511)[60]
- Giorgio Cacatossici da Casale (1511–1516?)[60], także inkwizytor Bergamo (od 1512)[60]
- Agostino Mori da Brescia OP (1516–1517)[60]
- Girolamo da Lodi OP (1518–1525)[60]
- Pietro Cattanei da Provaglio OP (1525–1530)[60]
- Donato da Brescia OP (1530–1539)[80]
- Domenico Marchetti da Castenedolo OP (1539–1541)[82]
- Pietro Martire Sangervasi OP (1542–1543)[83]
Inkwizytorzy trybunału w Bergamo (od 1498)[edytuj | edytuj kod]
- ?Domenico di Frassino da Lodi OP (1498)[60]
- Cristoforo Alzani da Bergamo OP (1498–1499)[60]
- Giovanni dell'Olmo OP (1499)[60]
- Agostino Maggio da Pavia OP (1499–1506)[60]
- Antonio Natta da Casale OP (1506–1508)[60]
- Giovanni Battista Gratarola da Bergamo OP (1508–1512)[60]
- Giorgio Cacatossici da Casale OP (1512–1520)[60][84], także inkwizytor Brescii (do 1515)[60]
- Antonio Passerini da Bergamo OP (1520–1523)[60]
- Giovanni Ceresoli da Bergamo OP (1523–1530)[60]
- Damiano da Bergamo OP (1530–1535)[84]
- Giovanni dei Consoli OP (1535–1536)[84]
- Domenico Adelasio OP (1536–1554)[85]
Inkwizytorzy Vercelli, Novary i Como (od 1308)[edytuj | edytuj kod]
Inkwizytorzy Vercelli i Novary (XIV wiek)[edytuj | edytuj kod]
- Ottone da Milano OP (1308–1312)[86]
- Marco da Nebbio OP (1351)[58]
- Giovanni Vialardo OP (1380)[87]
- Antonio da San Nazzaro OP (1385–1386)[88]
Inkwizytorzy Vercelli, Novary i Como (do 1505)[edytuj | edytuj kod]
- Filippo da Parenzo OP (?–1416)[89]
- Manfredo Orfelini OP (?–1425)
- Ubertino da Vercelli OP (1431–1432)[90]
- Giovanni Pozzobonello OP (1437–1442)[91]
- Agostino Canisio da Novara OP (1450–1452)[92]
- Gerolamo Panizzari da Sestri OP (1452–1454)[93]
- Pietro Tornielli da Novara OP (1456)
- Bartolomeo da Omate OP (1457–1460?)[94]
- Niccolò Constantini da Biella OP (1460–1482?)[60]
- Lorenzo Soleri da Sant'Agata OP (1483–1505)[60][95]
Inkwizytorzy trybunału w Vercelli (od 1505)[edytuj | edytuj kod]
- Lorenzo Soleri da Sant'Agata OP (1505–1527?)[60][95]
- Agostino Leoni da Cavaglia OP (1527–1540)[96]
- Giacomo Barilli da Tollengo OP (1540–1561)[96][97]
Inkwizytorzy trybunału w Como (od 1505)[edytuj | edytuj kod]
Okręg Como został wyodrębniony w maju 1505.
- Bernardo Rategno da Como OP (1505–1512)[60]
- Antonio Natta da Casale OP (1512–1515)[60]
- Agostino Maggio da Pavia OP (1516–1520)[60]
- Modesto Scrofa da Vicenza OP (1520–1529?)[60]
- Pietro Martire Rusca da Lugano OP (1530–1536)[98]
- Francesco Casanova da Torno OP (1536–1543)[98]
Inkwizytorzy trybunału w Novarze (od 1505)[edytuj | edytuj kod]
Okręg Novary został wyodrębniony w maju 1505.
- Alberto Bossi da Novara OP (1505–1508)[60]
- Domenico Visconti da Novara OP (1508–1530?)[60]
- Bernardino Crivelli OP (1530?–1560)[99]
Inkwizytorzy Casale Monferrato[edytuj | edytuj kod]
- Michele Madei da Asti OP (1488–1494?)[60]
- Angelo Rizzardini da Savigliano OP (1505–1509)[60]
- Sebastiano Pastorelli da Taggia OP (1510–1545)[60][100]
Inkwizytorzy Piemontu (do 1483)[edytuj | edytuj kod]
- Francesco Pocapaglia OP (1307–1316)[49][50][101]
- Barnaba Cagnoli OP (1317–1324)[49][101][102]
- Oberto di Sparoaria OP (1328)[101]
- Alberto Castellario OP (1332–1335)[101]
- Ruffino dei Gentili OP (1345-1354)[101]
- Pietro Cambiani da Ruffia OP (1351–1365)[101][103]
- Tommaso di Casasco OP (1361-1382)[101][104]
- Antonio Pavonio OP (1365?–1374)[101][103]
- Ughetto Bergognini OP (1384)[101]
- Michele Grassi da Savigliano OP (1386)[101]
- Pietro di Castellamonte OP (1387)[101]
- Antonio da Settimo OP, inkwizytor Turynu, Asti i Ivrei (1387–1391)[101][103]
- Giovanni Susa da Rivoli OP (1395–1421)[101][105]
- Stefano Madei OP (1414–1425)[106]
- Lodovico da Soncino OP (1429–1440?)[107]
- Francesco Bride de Langamerlis de Avilliana OP (1435)[108]
- Fazzone de Regibus da Asti OP (1451)[109]
- Michele Valenti da Torino OP (1472–1474)[60]
- Ugo Albini da Chieri OP (1474–1475)[60]
- Michele Valenti da Torino OP [ponownie] (1475–1483)[60]
W 1483 okręg ten podzielono na okręgi Asti i Turynu.
Inkwizytorzy trybunału w Asti (od 1483)[edytuj | edytuj kod]
- Stefano Bandini da Alba OP (1483–1494)[60]
- Michele Madei da Asti OP (1494–1500)[60]
- Biagio degli Imperiati da Asti OP (1500–1501)[60]
- Paolo Asinari da Asti OP (1501–1532?)[60]
- Teobaldo OP (1532–1544?)[110]
Inkwizytorzy trybunału w Turynie (od 1483)[edytuj | edytuj kod]
- Antonio Ghislandi da Torino OP (1483–1510)[60]
- Cornelio da Beinasca OP (1510–1519)[60]
- Girolamo Rachia da Chieri OP (1519–1547)[60]
Inkwizytorzy trybunału w Savigliano (1440–1571)[edytuj | edytuj kod]
- Giacomo Buronzo di Vercelli OP (1440–1463?)[103]
- Bartolomeo Cerveri OP (1463–1466)[103]
- Aimone Taparelli da Savigliano OP (1467–1495)[60]
- Vito Beggiami da Savigliano OP (1495–1502)[60]
- Ludovico Ferrari da Savigliano OP (1502–1504)[60]
- Pietro Sereni da Savigliano OP (1505–1524)[60]
- Angelo Rizzardini OP (1525-1532)
- Girolamo da Mondovi OP (1532-1544)
- Cristoforo Galliani di Caramagna OP (1544–1571)
Inkwizytorzy Mondovì (1483-1495, 1498-1513)[edytuj | edytuj kod]
Wyodrębnienie diecezji Mondovì z okręgu Savigliano miało miejsce prawdopodobnie w 1483 za sprawą ówczesnego generała zakonu Salvo Cassetty i legata papieskiego w Piemoncie, kardynała Domenico della Rovere. Pierwszym inkwizytorem został Biagio Berra, który już od 1474 sprawował w diecezji Mondovì urząd wiceinkwizytora Aimone Taparelliego, inkwizytora Savigliano. Wyodrębnienie tej diecezji w samodzielny okręg miało początkowo charakter tymczasowy, gdyż w latach 1495–98 i po śmierci Biagio Berry ok. 1513 powracała ona pod jurysdykcję inkwizytorów Savigliano. Stały trybunał z siedzibą w Mondovi powstał dopiero w 1571.
- Biagio Berra da Mondovì OP (1483–1495, 1498–1513?)[60]
Inkwizytorzy Saluzzo (1509-1533)[edytuj | edytuj kod]
Okręg Saluzzo został wyodrębniony z okręgu Savigliano w 1509. Obejmował swą jurysdykcją cały markizat Saluzzo:
- Angelo Rizzardini da Savigliano OP (1509–1510)[60]
- Agostino Maggio da Pavia OP (1510–1516)[60]
- Vincenzo da Codogno OP (1516–1528?)[60]
- Domenico Marchetti da Castenedolo OP (1528–1530)[111]
- Bartolomeo Mortario OP (1530–1533)[112]
Po 1533 Saluzzo powróciło pod jurysdykcję inkwizytora Savigliano. Stały trybunał z siedzibą w Saluzzo powstał w 1556.
Inkwizytorzy trybunału w Genui[edytuj | edytuj kod]
- Bencio da Alessandria OP (1305–1311)[50]
- Pace de Vedano OP (1311–1330)[49][50][78][113]
- Francesco Galvano OP (1346)[114]
- Agostino da Finale OP (1390)
- Benedetto Scaffacia OP (1397)[115]
- Giacomo d’Albano OP (1418)[116]
- Stefano da Taggia OP (1427–1429)[117]
- Raffaelo de Pornasio OP (1430–1450)[117]
- Filippo de Opizio OP (1450–1456)[117]
- Bernardo Salvago OP (1464–1467)[117]
- Giacopo Inviziati da Alessandria OP, inkwizytor Genui i Alessandrii (1468–1482?)[117]
- Giovanni da Chieri OP (1482–1493?)[60]
- Bernardo Granelli da Genova OP (1493–1494)[60]
- Paolo Moneglia da Genova OP (1494–1497)[60]
- Gaspare Rossetti da Varazze OP (1497–1518)[60]
- Giacomo Negro da Venezia OP (1520–1525)[60]
- Martino Giustiniani da Genova OP (ok. 1525–1530)[60]
- Sisto Nardini OP (1534–1539)[117]
- Stefano Usodimare OP (1539–1547)[117]
Inkwizytorzy Lombardii Dolnej od 1304[edytuj | edytuj kod]
Inkwizytorzy trybunału w Bolonii[edytuj | edytuj kod]
- Guido da Parma OP (1304–1305)[118]
- Niccolò Tascheri da Bologna OP (1305–1310)[118]
- Niccolò di Ripatransone OP (1311)[29]
- Ruggero da Petriolo OP (1311–1312)[119]
- Manfredo da Parma OP (1314–1318)[29]
- Bartolomeo d'Ascoli OP (1321)[120]
- Lamberto da Cingulo OP (1322–1336 jako inkwizytor Ferrary i Bolonii)[121]
- Egidio Galluzzi OP (1328–1334)
- Giacomo d'Ancona OP (1346–1348)[122]
- Simone di San Severino OP (1351)[123]
- Marco da Verona OP (1353–1355)[124]
- Paulino de Forolivio OP (1356)[125]
- Giovanni da Pesaro OP (1364)[125]
- Giacomo de Abellis da Bologna OP (1376)[126]
- Paolo Solimani OP (1381)[126]
- Federico da Venezia OP (1383)[127]
- Giovanni Solimani OP (1387–1389)[126][128]
- Giovanni di San Domenico OP (1391)[129]
- Giovanni di San Severino OP (1401–1404)[126][130]
- Leonardo Dati OP (1405–1409)[125][126]
- Domenico da Venezia OP (1413)[126]
- Benigno da Ripatransone OP (1418–1420)[125][126]
- Angelo Novello da Bologna OP (1425–1428)[131]
- Ludovico Tosi da Pisa OP (1430–1433)[126][132]
- Antonio da Oria OP (1437)[133]
- Gaspare Sighicelli OP (1440–1450)[125][134]
- Corrado di Germania OP (1450–1451)[125]
- Domenico Catalano OP (1451–1452)[125]
- Pietro de Mallorca OP (1452–1456)[125]
- Michele di Olanda OP (1456–1460)[60]
- Gabriele Cassafages di Barcelona OP (1460–1464)[125]
- Vercellino Albertini OP (1464–1465)[125]
- Girolamo Parlasca da Como OP (1465–1466)[125]
- Bartolomeo de Montagnano OP (1466–1467)[125]
- Giovanni da San Miniato OP (1467–1468)[125]
- Simone da Novara OP (1468–1474)[60]
- Michele di Olanda [ponownie] (1474–1478)[60]
- Bartolomeo Commazio da Bologna OP (1478–1484)[60][125]
- Domenico Pirri da Gargnano OP (1485–1490)[60]
- Vincenzo Bandello di Castelnuovo OP (1490–1493)[60]
- Girolamo Albertucci dei Borselli OP (1493–1494)[60]
- Giovanni Cagnazzo da Taggia OP (1494–1513)[60]
- Girolamo Fantoni da Vigevano OP (1513–1517)[60]
- Eustachio Piazzesi da Bologna OP (1517–1519)[60]
- Francesco Silvestri OP (1519–1525)[60]
- Stefano Foscarari OP (1526–1547)[60][135]
Inkwizytorzy trybunału w Ferrarze[edytuj | edytuj kod]
- Giacomo da Vicenza OP (1304-1306)
- Bonifazio da Faenza OP (1306–1310)[50]
- Giovanni Pizogotis OP (1310–1315)[49][136]
- Ugolino a Urbino OP (1315–1316)
- Corrado di Camerino OP (1316–1318)[49][136]
- Giacomo Bono OP (1322–1324)[137]
- Lamberto da Cingulo OP (1322?–1336)[121]
- Andrea da Parma OP (1355)
- Egidio da San Severino OP (1365–1370)[138]
- Tommaso da Camerino OP (1370–1378?)[139]
- Aldobrandino Callegari da Ferrara OP (1378–1390?)[140]
- Giovanni di San Tommaso OP (1390–1395)[141]
- Simone da Ferrara OP (1395–1410?)[138]
- Bartolomeo da Ferrara OP (ok. 1410–1448)[142]
- Antonino da Alessandria OP (1448–1462)[138][143]
- Tommaso dai Liuti da Ferrara OP (1462–1481)[60]
- Giovanni Rafanelli da Ferrara OP (1481–1484)[60]
- Vincenzo Mentini da Ferrara OP (1484–1485), nie objął urzędu[60]
- Giacomo d’Ognissanti da Ferrara OP (1485–1486)[60]
- Giovanni Rafanelli da Ferrara [ponownie] (1486–1514)[60]
- Antonio Beccari da Ferrara OP (1514–1525)[60]
- Paolo Butigella da Pavia OP (1525–1530)[60]
- Angelo Salecchio OP (1530–1533)[144]
- Tommaso Maria Beccadelli (1533–1547)[145]
Inkwizytorzy Mantui i Parmy (przed 1468)[edytuj | edytuj kod]
- Egidio Prosperi da Parma OP (1306-1310)[146]
- Tomasino Tonsi da Modena OP (1316)
- Agostino da Padova OP (1338)
- Tommaso Arriani da Mantova OP (1390)
- Domenico da Bologna OP (1409)
- Bernardo da Fermo OP (1414)
- Benedetto da Fermo OP (1417)
- Cristoforo Fabiani da Udine OP (1440)
Inkwizytorzy trybunału w Parmie (od 1468)[edytuj | edytuj kod]
- Vincenzo Pessoti da Parma (1468–1477)[60]
- Niccolò Bonini da Reggio (1477–1490)[60]
- Giovanni da Treviso (1490–1491)[60]
- Niccolò Bonini da Reggio [po raz drugi] (1491–1505)[60]
- Maffeo di Galvano da Parma (1505–1507)[60]
- Tommaso da Vigevano (1507–1508)[60]
- Antonio Natta da Casale (1508–1512?)[60]
- Donato da Brescia (1512?–1517)[60]
- Modesto Scrofa da Vicenza (1517–1519)[60]
- Girolamo Armellini da Faenza (1519–1531?)[60][147]
- Angelo da Faenza (1533–1540)[147]
- Tommaso dalla Negra da Vicenza (1540–1559)[147]
Inkwizytorzy trybunału w Mantui (od 1485)[edytuj | edytuj kod]
- Ambrogio di Germania (1485–1490)[60]
- Domenico Pirri da Gargnano (1490–1524?)[60]
- Ludovico Marini da Genova (1524–1528)[60][148]
- Gianbattista da Milano (1529–1531)[60][148]
- Girolamo Armellini da Faenza (1531–1540)
- Tommaso da Seiano (1540–1544)[148]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tavuzzi, s. 2, 5.
- ↑ Tavuzzi, s. 20-21.
- ↑ Tavuzzi, s. 5
- ↑ Tavuzzi, s. 6-7.
- ↑ Tavuzzi, s. 6, 9, 21.
- ↑ Tavuzzi, s. 10-16, 20-27, 49 i nast.
- ↑ a b Tavuzzi, s. 23-27, 209.
- ↑ zob. H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII., QFIAB 14 (1911), s. 141-148; Caravita, s. 116, 284.
- ↑ zob. H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII., QFIAB 14 (1911), s. 141-148.
- ↑ Jeszcze w roku 1417 Giovanni Susa da Rivoli i Stefano Madei da Asti tytułowali się wspólnie jako inkwizytorzy diecezji Asti i Turynu.
- ↑ por. Tavuzzi, s. 22-24.
- ↑ Tavuzzi, s. 21-23, 55.
- ↑ Tavuzzi, s. 21-22.
- ↑ Tavuzzi, s. 59-60.
- ↑ Rok 1474 jako data graniczna wynika z faktu, że dopiero od tego momentu zachowane są regesty generałów zakonu dominikanów, w których odnotowywano większość nominacji inkwizytorskich, z tym że nawet po tej dacie istnieje spora luka w tych regestach, obejmująca lata 1513–24 (Tavuzzi, s. X-XI).
- ↑ Tavuzzi, s. 3.
- ↑ Tavuzzi, s. 4.
- ↑ a b Ripoll, I, s. 192; Prudlo, s. 57; Tavuzzi, s. 4.
- ↑ Ripoll, I, s. 224, 281, 285; Prudlo, s. 74; Benedetti, s. 187; Lea; Saccóni, Raniero.
- ↑ Ripoll, I, s. 224; Benedetti, s. 188; Prudlo, s. 37.
- ↑ Ripoll, I, s. 567; Benedetti, s. 175.
- ↑ Luisa Muraro, Guglielma e Maifreda: storia di un'eresia femminista, La Tartaruga edizioni, 2003, s. 208.
- ↑ Biscaro, s. 475; Michele Caffi, Della Chiesa di Sant'Eustorgio in Milano, s. 110-116; Benedetti, s. 210-212.
- ↑ Benedetti, s. 175; Biscaro, s. 511.
- ↑ Biscaro, s. 475; Michele Caffi, Della Chiesa di Sant'Eustorgio in Milano, s. 110-116; Benedetti, s. 175.
- ↑ DBI: Anselmo Da Genova; Ripoll, I, s. 312.
- ↑ a b GIANFRANCO RIBALDONE: CARTARIO LUESE DAL X AL XIV SECOLO. lumonferrato.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-26)]..
- ↑ Biscaro, s. 451.
- ↑ a b c d Raniero Orioli (red.), Fra Dolcino: nascita, vita e morte di un'eresia medievale, Mediolan 2004, s. 233, 242.
- ↑ James Given, Inquisition and Medieval Society, Cornell University Press, 2001, s. 87-88.
- ↑ Biscaro, s. 450; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 251.
- ↑ Biscaro, s. 450.
- ↑ Tavuzzi, s. 55.
- ↑ DBI: Guido Capello; Tavuzzi, s. 110; Fontana, s. 632.
- ↑ Tavuzzi, s. 62, 110; Fontana, s. 632.
- ↑ Tavuzzi, s. 110; Marco G. Bascapè, In armariis officii inquisitoris Ferrariensis. Ricerche su un frammento inedito del processo Pungilupo, [w:] Le scritture e le opere degli inquisitori, Cierre Edizioni 2003, s. 31-110.
- ↑ Lea, I, s. 472; Prudlo, s. 74; Ripoll, I, s. 567; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
- ↑ DBI: Anselmo Da Genova; Ripoll, I, s. 567.
- ↑ Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
- ↑ Ferrante Aporti, Memorie di Storia ecclesiastica Cremonese, tom. 1, Cremona 1835, s. 204; Tavuzzi, s. 110.
- ↑ Lea, I, s. 472; Pietro Campi, Dell' historia ecclesiastica di Piacenza, t. II, Piacenza 1651, s. 308-309; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
- ↑ Pio, s. 44; Fontana, s. 565; Ripoll, I, s. 567.
- ↑ DBI: Florio da Vicenza; L'inquisitore_Florio_da_Vicenza.
- ↑ Pietro Campi, Dell' historia ecclesiastica di Piacenza, t. II, Piacenza 1651, s. 310; por. Pio, s. 487.
- ↑ Piercarlo Pazé: Chiesa cattolica, movimento valdese e inquisitori nella Val Chisone del 1300, Vicende religiose dell'alta Val Chisone 2005, s. 9-100; Biscaro, s. 528, 530.
- ↑ Biscaro, s. 511, 519.
- ↑ Biscaro, s. 523.
- ↑ DBI:Barnaba Cagnoli; Giuseppe Villa d'Andezeno, Paolo Benedicenti, I Domenicani nella "Lombardia superiore": dalle origini al 1891, Palazzo Carignano, 2002, s. 63; L. Paolini, R. Orioli, L'eresia a Bologna fra XIII e XIV secolo, Istituto storico italiano per il Medio Evo, 1975, s. 70.
- ↑ a b c d e f g h i j k H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII. QFIAB 14 (1911), s. 141-163.
- ↑ a b c d e Bellomo, s. 180.
- ↑ Niklaus Schatzmann, Verdorrende Bäume und Brote wie Kuhfladen: Hexenprozesse in der Leventina 1431-1459 und die Anfänge der Hexenverfolgung auf der Alpensüdseite, Chronos, 2003, s. 242.
- ↑ Luigi Osio, Documenti diplomatici tratti dagli archivj milanesi e coordinati, Tom 1, Mediolan 1864, s. 223.
- ↑ a b Carlo Ginzburg, Clues, Myths, and the Historical Method, The Johns Hopkins University Press 2013, s. 146.
- ↑ a b c d e f g Thomas Kaeppeli: Registrum litterarum fr. Raymundi de Vineis capuani, magistri ordinis 1380-1399. T. 19. Rzym: Institutum Historicum Fratrum Praedicatorum, 1937, seria: Monumenta Ordinis Fratrum Praedicatorum Historica.
- ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 376-377 nr 74.
- ↑ Joseph Hansen, Quellen und Untersuchungen zur Geschichte des Hexenwahns und der Hexenverfolgung im Mittelalter, Georg Olms Verlag, 1901, s. 456; Reichert, III, s. 226.
- ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 363 nr 4.
- ↑ a b Pio, s. 249.
- ↑ Luigi Zerbi, Il Castello di Monza e i suoi Forni, [w:] Archivio Storico Lombardo, vol. XIX (1893), s. 319; por. Pio, s. 249, który wymienia go pod rokiem 1447.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu cv cw cx cy cz da db dc dd de df dg Tavuzzi, s. 213-252.
- ↑ Biscaro, s. 526.
- ↑ Pio, s. 249; Caravita, s. 104, 116, 129, 286.
- ↑ Biscaro, s. 476; Caravita, s. 133; Bellomo, s. 158.
- ↑ Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 205.
- ↑ Biscaro, s. 462.
- ↑ Agostino Sottili: Humanismus und Universitätsbesuch: Die Wirkung Italienischer Universitäten Auf Die Studia Humanitatis Nördlich Der Alpen. BRILL, 2006, s. 72. ISBN 978-90-04-15334-9.
- ↑ Reichert, III, s. 233-234.
- ↑ Vincenzo de Conti, Notizie Storiche della Città di Casale e del Monferrato, Casale Monferrato 1840, s. 235.
- ↑ Pio, s. 488.
- ↑ a b Fontana, s. 611.
- ↑ a b c d Chenna, s. 193
- ↑ Rodolfo Maiocchi, La chiesa ed il convento di S. Tommaso in Pavia, Pavia 1895, s. 32.
- ↑ a b c Chenna, s. 194
- ↑ Sergio Pagano, La condanna al rogo di tre streghe e l’esecuzione sul “bricco” di Castellania (1520), Rivista di Storia, arte, archeologia per le province di Alessandria e Asti, nr CX (2001), s. 259-287; por. Fontana, s. 611.
- ↑ a b c d Pio, s. 273.
- ↑ Biscaro, s. 476; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 115, 174.
- ↑ Thomas Kaeppeli, Scriptores Ordinis Praedicatorum Medii Aevi, Tom 4, s. 151.
- ↑ a b Benedetti, s. 176.
- ↑ Celestino Piana (red.): Nuovi documenti sull'Universita di Bologna e sul Collegio di Spagna. Real Colegio de España, 1976, s. 287, seria: Publicaciones del Real Colegio de España. ISBN 978-84-600-0547-6.
- ↑ a b c d e f g Fontana, s. 560.
- ↑ a b Guerrini, Le cronache bresciane inedite dei secoli 15.-19, vol. 1, Brescia 1922, s. 185-186.
- ↑ Tavuzzi, 15; Siège inquisitorial de Brescia.
- ↑ Fontana, s. 560; Siège inquisitorial de Brescia.
- ↑ a b c Fontana, s. 557.
- ↑ Fontana, s. 558.
- ↑ Renzo Caravita, Rinaldo do Concorrezzo: arcivescovo di Ravenna (1303-1321) al tempo di Dante, Florencja 1964, s. 115-116; Renzo Caravita (red.), Templari tra mito e storia: Ravenna, Museo nazionale, 11 aprile-14 giugno 1992, s. 161.
- ↑ Studi e documenti di storia e diritto, Tom 18 (1897), s. 383.
- ↑ Gianmario Ferraris, I canonici della Cattedrale di Vercelli nel secolo XIV. Linee di ricerca, w: Vercelli nel secolo XIV. Atti del quinto congresso storico vercellese, a cura di Alessandro Barbero e Rinaldo Comba, Vercelli 2010, s. 245- 292
- ↑ Pio, s. 279; [1].
- ↑ Reichert, III, s. 208; Giovanni Giorgetta, I processi dell'Inquisizione in Valtellina e Valchiavenna nel XV secolo: dalla "buona societa" alla stregoneria.
- ↑ Rovelli, Storia di Como, III, Como 1802, s. 276.
- ↑ Giovanni Giorgetta, I processi dell'Inquisizione in Valtellina e Valchiavenna nel XV secolo: dalla "buona societa" alla stregoneria; por. Pio, s. 249.
- ↑ Atti della Societa Ligure di Storia Patria, vol. 34, s. 320.
- ↑ Tavuzzi, s. 253.
- ↑ a b Hansen, s. 502.
- ↑ a b Siège inquisitorial de Vercelli
- ↑ Vincenzo Lavenia, L'Inquisizione del Duca. I domenicani e il. S. Uffizio in Piemonte nella prima eta moderna, [w:] Carlo Longo (red.), Praedicatores, Inquisitores, vol. III, Rzym 2008, s. 426.
- ↑ a b Siège inquisitorial de Como
- ↑ Siège inquisitorial de Novara
- ↑ Vincenzo de Conti, Notizie Storiche della Città di Casale e del Monferrato, Casale Monferrato 1840, s. 32, 253.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Grado Merlo, Eretici e inquisitori nella società piemontese del Trecento, Turyn 1977, s. 124.
- ↑ DBI:Barnaba Cagnoli.
- ↑ a b c d e Tavuzzi, s. 122.
- ↑ Reichert, II, s. 402.
- ↑ Reichert, III, s. 65, 164.
- ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 371; Tavuzzi, s. 80.
- ↑ Paolo Rosso, «Fratres omnes bene vadant ad scolas». La scuola conventuale di San Giovanni Battista di Saluzzo fra Tre e Quattrocento, s. 115; Ripoll, III, s. 359-360.
- ↑ Costanza Segre Montel: I manoscritti miniati della Biblioteca Nazionale di Torino, tom 1, Biblioteca nazionale di Torino 1980, s. 152.
- ↑ Gabriel Audisio, Preachers by Night: The Waldensian Barbes (15th-16th Centuries), Leiden 2007, s. 80; SIUSA: Categoria 9. Inquisizione.
- ↑ Uberti, nr 134
- ↑ Archivum Fratrum Praedicatorum, Tom 32, Istituto Storico Domenicano, 1962, s. 263.
- ↑ Tavuzzi, s. 14.
- ↑ Reichert, II, s. 176.
- ↑ Nuova istoria della Repubblica di Genova, del suo commercio e della sua letteratura dalle origini all'anno 1797 narrata ed illustrata con note ed inediti documenti da Michel-Giuseppe Canale, Tom 1, s. 85.
- ↑ Giacomo Gorriani, L’ISTITUZIONE ELEMENTARE IN GENOVA E LIGURIA DURANTE IL MEDIO EVO, [w:] GIORNALE STORICO E LETTERARIO DELLA LIGURIA, 1939, s. 89.
- ↑ Gaudenzio Claretta: Storia diplomatica dell' antica abbazia di S. Michele della Chiusa: con documenti inediti, Turyn 1870, s. 158-159.
- ↑ a b c d e f g Fontana, s. 588-589.
- ↑ a b Tavuzzi, s. 110; Fontana, s. 632/
- ↑ Familia inquisitionis: a study on the inquisitors’ entourage (XIII-XIV centuries)
- ↑ DBI: Guido Capello.
- ↑ a b Albano Sorbelli (red.), Cronica gestorum ac factorum memorabilium civitatis Bononie: edita a fratre Hyeronimo de Bursellis, ab urbe condita ad a. 1497 con la continuazione di Vincenzo Spargiati aa. 1498-1584, Rerum italicarum scriptores: Nuova ed., Coi tipi della casa editrice S. Lapi, 1929, s. 41; Laura Graziani Secchieri, Silvia Superbi: Il cimitero ebraico del Sesto di San Romano: prime riflessioni, [w:] “Analecta pomposiana”. Miscellanea di studi per il sessantennio sacerdotale di Mons. Antonio Samaritani, vol. 34 (2009), s. 171-251.
- ↑ D'Amato, s. 158.
- ↑ Nuovi documenti sull'Università di Bologna e sul Collegio di Spagna, Tom 1, Publicaciones del Real Colegio de España, 1976, s. 236.
- ↑ D'Amato,s. 159.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Fontana, s. 632.
- ↑ a b c d e f g h Nuovi documenti sull'Università di Bologna e sul Collegio di Spagna, Tom 1, Publicaciones del Real Colegio de España, 1976, s. 221.
- ↑ Archivum fratrum praedicatorum, Tomy 65-66 (1995), s. 322.
- ↑ D'Amato, s. 216.
- ↑ D'Amato, s. 198.
- ↑ D'Amato, s. 202.
- ↑ D'Amato, s. 207, 209.
- ↑ D'Amato, s. 239.
- ↑ Nickiphoros I. Tsougarakis, The Western Religious Orders in Medieval Greece, s. 223.
- ↑ Giuliana Zanelli, Streghe e società: nell'Emilia e Romagna del cinque-seicento, Longo Editore, 1992, s. 109 przyp. 50.
- ↑ Massimo Donattini, L'Italia dell'inquisitore: storia e geografia dell'Italia del Cinquecento nella Descrittione di Leandro Alberti, Bononia University Press, 2007, s. 28.
- ↑ a b Benedetti, s. 177.
- ↑ I Libri commemoriali della Republica di Venezia. Regesti, tomo I, Wenecja 1876, s. 241
- ↑ a b c Tavuzzi, s. 91.
- ↑ Dinora Corsi, Diaboliche, maledette e disperate: le donne nei processi per stregoneria (secoli XIV-XVI), Florencja 2013, s. 71-72.
- ↑ Reichert, II, s. 455, 457.
- ↑ A. W. Van Ree: Raymond de Capoue : éléments biographiques, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, Tom 33 (1963), s. 236.
- ↑ DBI: Bartolomeo Da Ferrara.
- ↑ Adriano Franceschini: Presenza ebraica a Ferrara: testimonianze archivistiche fino al 1492, L.S. Olschki, 2007, s. 182.
- ↑ Pio, s. 490; Romoaldo Maria Magnani, Vita de Santi, Beati, Venerabili e servi di Dio della Città di Faenza, Faenza 1741, s. 225; Gaetano Ballardini, Di un boccale faentino della nobile famiglia Salecchi, [w:] FAENZA - - Bollettino del Museo Internazionale delle Ceramiche in Faenza, t. 11 (1923), s. 72.
- ↑ Massimo Donattini, L'Italia dell'inquisitore: storia e geografia dell'Italia del Cinquecento nella Descrittione di Leandro Alberti, Bononia University Press, 2007, s. 28.
- ↑ Caravita, s. 116, 284.
- ↑ a b c por. Ceriotti, Dallasta, s. 40.
- ↑ a b c Siège inquisitorial de Mantova
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfonso D'Amato: I domenicani e l'Università di Bologna. Edizioni studio domenicano, 1988.
- Elena Bellomo: The Templar Order in North-west Italy (1142-c.1330). Leiden – Boston: BRILL, 2008. ISBN 978-90-04-16364-5.
- Marina Benedetti, Inquisitori a Milano dalla metà del XIII secolo, s. 175-238
- Gerolamo Biscaro, Inquisitori ed eretici lombardi (1292-1318), w: «Miscellanea di Storia Italiana», t. L, XIX della 3ª serie (1922), s. 455-557
- Renzo Caravita, Rinaldo do Concorrezzo: arcivescovo di Ravenna (1303-1321) al tempo di Dante, Florencja 1964
- Giuseppe Antonio Chenna, Del vescovato, de'vescovi e delle chiese della città e diocesi d'Alessandria, Tomo Primo, Alessandria 1785, s. 193-195
- Michael Tavuzzi: Renaissance Inquisitors. Dominican Inquisitors and Inquisitorial Districts in Northern Italy, 1474–1527. Leiden – Boston: BRILL, 2007. ISBN 978-90-04-16094-1.
- Vincenzo Maria Fontana: Sacrum theatrum dominicanum. Rzym: 1666.
- Henry Charles Lea: A History of the Inquisition of the Middle Ages. Vols. I – III. Londyn – Nowy Jork: MacMillan Co., 1887–1888.
- Giovanni Michele Pio: Della Nobile et generosa progenie del P. S. Domenico in Italia libri due. Bolonia: 1615.
- Donald Prudlo: The martyred inquisitor: the life and cult of Peter of Verona († 1252). Ashgate Publishing, Ltd, 2008. ISBN 978-0-7546-6256-3.
- Luca Ceriotti, Federica Dallasta: Il posto di Caifa. L’Inquisizione a Parma negli anni dei Farnese. Mediolan: FrancoAngeli, 2008. ISBN 978-88-464-9380-4.
- Benedikt Reichert: Acta Capitulorum Generalium Ordinis Praedicatorum. Vol. II-IV. Rzym: 1899-1901.
- Thomas Ripoll (red.): Bullarium Ordinis Praedicatorum. Tomy I – VIII. Rzym: 1729 – 1740.
- Cipriano Uberti, Tavola delli inquisitori, Novara 1586