Instrukcja techniczna O-3
Instrukcja techniczna O-3 – standard techniczny w geodezji w Polsce, obowiązujący na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999 (Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297), zbiór wytycznych dotyczących zasad kompletowania dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej. Ostatnim wydaniem jest wydanie II z 1992 wprowadzone zarządzeniem Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 4 lutego 1992 w sprawie wprowadzenia do stosowania instrukcji technicznej 0–3 "Zasady kompletowania dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej"[1]. W związku z wprowadzeniem ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej z 4 marca 2010, standardy techniczne jako przepisy wykonawcze zachowują moc do 8 czerwca 2012[2].
Przepisy[edytuj | edytuj kod]
Przepisy instrukcji O-2 ustalają zasady porządkowe, dotyczące kompletowania przez wykonawcę dokumentacji technicznej powstałej w wyniku wykonania prac geodezyjnych i kartograficznych.
Całość dokumentacji powstałej w wyniku wykonywania prac geodezyjnych i kartograficznych dzieli się na:
- akta postępowania przeznaczone dla wykonawcy,
- dokumentację techniczną przeznaczoną dla zamawiającego,
- dokumentację techniczną przeznaczoną do ośrodka,
- dokumentację przeznaczoną dla organu prowadzącego operat ewidencji gruntów i budynków.
Instrukcja wyodrębnia grupy asortymentowe, według których kompletowana jest dokumentacja przekazywana do właściwego miejscowo ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej:
- osnowy geodezyjne (poziome i wysokościowe),
- osnowy grawimetryczne i magnetyczne,
- mapa zasadnicza,
- ewidencja gruntów i budynków,
- ewidencja geodezyjna sieci uzbrojenia terenu,
- gleboznawcza klasyfikacja gruntów,
- rozgraniczenia i podziały nieruchomości,
- scalenia i wymiany gruntów,
- pomiary realizacyjne i geodezyjna obsługa inwestycji,
- opracowanie i aktualizacja map topograficznych,
- inne opracowania
i rozdziela na grupy funkcjonalne:
- zasób bazowy ZB – do którego wchodzą źródłowe dokumenty geodezyjne i kartograficzne, będące podstawą do wykonywania innych prac,
- zasób użytkowy ZU – do którego wchodzą dokumenty geodezyjnej kartograficzne, służące do bezpośredniego udostępniania,
- zasób przejściowy OT – do którego wchodzą nie należące do zasobu bazowego i użytkowego pomocnicze dokumenty geodezyjne i kartograficzne[a].
Instrukcja nie obejmuje zasad kompletowania:
- dokumentacji technicznej powstałej w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych nie podlegających obowiązkowi zgłaszania i przekazywania,
- dokumentacji technicznej przekazywanej na potrzeby obronne kraju w trybie przewidzianym odrębnymi przepisami.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zgodnie z Dz.U. z 2011 r. nr 263, poz. 1572 w 2011 roku zrezygnowano z podziału na grupy funkcjonalne
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2021 r. poz. 1990).
- ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Instrukcja techniczna O-3. Warszawa: GUGiK, 1992.