Instrumentologia
Instrumentologia, inaczej organolologia[1] – dział muzykologii, którego przedmiotem jest historia instrumentów muzycznych, rozwój ich konstrukcji, właściwości akustycznych i odtwórczych, technologia wytwarzania oraz klasyfikacja.
Instrumentologia wyodrębniła się jako samodzielna gałąź nauki w drugiej połowie XIX wieku. Prekursorami instrumentologii są Victor-Charles Mahillon, Georg Kinsky i Curt Sachs.
Polscy instrumentolodzy: Adolf Chybiński, Andrzej Panufnik, Zdzisław Szulc, Józef Reiss, Jadwiga Sobieska, Marian Sobieski, Włodzimierz Kamiński, Jerzy Gołos, ks. Jan Chwałek, Jerzy Erdman, Maria Szymanowicz, Beniamin Vogel.
W 1984 roku powołana została na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II Katedra Instrumentologii, w ramach Instytutu Muzykologii (obecnie Instytut Nauk o Sztuce[2]).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ instrumentologia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-05-08].
- ↑ Katedra Instrumentologii [online], www.kul.pl [dostęp 2025-01-27].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Baculewski et al: Encyklopedia Muzyki. Pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2006. ISBN 978-83-01-13410-5.